Deze morgen wou ik iets schrijven over baby K tot ik merkte dat een ander met mijn, toch wel originele, titel voor het berichtje weg was. Zonder titel, geen berichtje.

mske vertelde dan maar over een voorval van gisteren. Zij en Slow waren door Geel gereden en Slow had gezegd: “moet je nu niet rechtstaan?” mske had hem hoogstverwonderd aangekeken want in onze auto is niet bepaald plaats om recht te staan. “Aaah!” zei Slow “dat is één van de klassiekers”. mske had hem nog hoogster verwonderder aangekeken. “Wel ja” zei Slow “dan kunnen ze niet zeggen dat je in Geel gezeten hebt”. Klassieker of niet klassieker, mske kende hem niet. Er waren nog van die klassiekers gisteren maar aangezien ze die niet meer weet gaan we het daar nu ook niet over hebben.

Misschien over iets heel anders. Iets van vele jaren geleden, dat momenteel toch ook wel een beetje van toepassing is.

Er was een barbecue in Duitsland en via Duitse vrienden konden Ex en mske met klein Zoneke en kleine Zus daar naartoe. Die barbecue werd georganiseerd op een soortement militair domein en Zoneke had zich uitstekend geamuseerd. Hij liet de schatten zien die hij had gevonden. Lege hulzen. Eén van de organisatoren, tevens beroepsmilitair in een iets hogere rang, om niet te zeggen één van de hoogste, opende zijn hand en eiste kortaf op een hondse manier de hulzen op zeggende dat die Duits staatseigendom waren. De andere kinderen, die hun schatten niet toonden, hadden er misschien geen of hebben ze niet getoond en werden niet aangemaand tot afgeven. Zoneke was ontgoocheld en mske wat bozekes om de manier waarop die man Zoneke had afgeblaft.

Nu blijkt dat die spullen giftig zijn. Dan vraagt mske zich af waarom ze daar een barbecue organiseerden. Ook vraagt ze zich af waarom de militairen in het algemeen blijkbaar niet weten dat hulzen giftig zijn.