Er was een tijd dat ik de Vlaamse feuilletons maar niets vond. Daar kwam verandering in. Ik kijk dus naar Vlaamse reeksen. Al moet ik zeggen dat ik bij sommige -zoals “Over Water” en “Grenslanders” (samenwerking met Nederland)- heb afgehaakt.

Ik keek naar “De Dag”, vond het niet schitterend, vond het niet slecht. Ik kreeg het er niet op mijn zenuwen van -dat krijg ik bij te veel actie maar ook bij te weinig actie- en vond het einde best verrassend.

Wat valt me nu tegen? “De Twaalf”. Is het slecht? Bah neen. Ik kreeg het er (nog) niet op mijn zenuwen van maar dat zit er aan te komen.

“De Twaalf” handelt over een jury. Maar die komen dan weer niet allemaal aan bod. Waarvan zitten de zenuwen dan om het hoekje te piepen?

Die reeks lijkt -volgens mij dan wel- gewoon geschreven om maar weer eens een favorietenrol toe te spelen aan één -of twee zo je wil- acteurs, het koppel namelijk dat ook in “De Dag” de hoofdrollen kreeg toebedeeld.

Ik heb een déjà vu. Ooit zag ik Koen De Graeve voor de eerste keer, gevolgd door een waterval van Koen De Graeve rollen en kon ik de beste man uiteindelijk niet meer zien of horen. En hij is dan nog een geweldig goed acteur, waar ik van dat koppel niet echt overtuigd ben.

Wat vind ik dan echt wel goed? “Unité 42”. Ik zou moeten zeggen “vond” want blijkbaar zagen we de laatste aflevering. Het bizarre is wel dat ik de schoonheidsfoutjes onder de mat veeg omdat het geheel me zo beviel. Die mogen gerust nog een vervolg maken.

Het aangenaamste aan die reeks is dat de misdaden die ze onderzoeken en oplossen eens van een heel ander slag zijn dan de klassieke “vermoorde en mishandelde en vernederde vrouwen” verhalen die sommige schrijvers van nu blijkbaar hebben gereduceerd tot bandwerk.

Neen, Unité 42 handelt over de modernere cybercriminaliteit. Meestal komt er wel een moord bij te pas maar dan eerder te zoeken bij de hedendaagse problematiek.

Er was nog wat waar ik nog wat over kwijt wou, maar dat zal ik houden voor een andere keer.