Dat is het … hier toch. En dan lezen we: “ieder blogt zoals hij of zij wil” en we zijn volledig akkoord. Wat we denken over het feit dat dat eigenlijk wel als commentaar op iemand anders was bedoeld, zullen we gemakshalve maar vergeten.

We lezen ook dat iemand beweert dat er reacties moeten komen op blogs. Reacties zijn mooi meegenomen maar over dat “moeten” daar vallen wij toch wat over, want blog komt van weblog komt van log komt van logboek. Ik denk niet dat er in die logboeken veel reacties zullen gestaan hebben.

Nu lezen we ergens, we gaan geen namen noemen, iets dat we op ons zouden kunnen nemen als we paranoia moesten zijn, maar dat doen we niet, want de persoon die het schrijft is iemand die hier ogenschijnlijk niet komt. Die persoon gaat gaan zeggen hoe men moet bloggen en hoe niet. En daar is de cirkel rond, want ieder blogt zoals hij of zij wil … of niet?

Over die reacties willen we het volgende kwijt. Dit blog is gestart om iets van ons af te schrijven. Het doelpubliek waren wijzelf. Na vier jaar betrappen wij er ons op dat we nog steeds voor onszelf schrijven maar nogal dikwijls wel iets aan Amke en Ella vertellen. Ons doelpubliek is dus uitgebreid met twee kleine meisjes van vier en twee, alhoewel ze nog niet kunnen lezen en ook nog niet kunnen schrijven.

Zodoende is elke reactie die er komt, er één meer dan we konden verwachten. En we lezen ze graag, die reacties.

Maar we hebben even graag de mensen die hier dagelijks en wekelijks komen lezen, zonder iets in die reacties te zetten. Want dat bewijst gewoon dat er wel mensen zijn die aan die verhaalkes iets hebben.

Wij zijn blij dat we lezers hebben die terugkomen, zonder dat wij bij hen moeten gaan reageren.