Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Met de duiven spelen

Twee duiven zaten stillekes samen, zoals koperen duiven plegen te doen. Ze probeerden voeling te krijgen met het heden, maar dat viel hen moeilijk. Ze waren namelijk ergens, blijkbaar heel lang geleden, die voeling met hun verleden al kwijt geraakt en zodoende was het een probleem om dat aan het heden te linken.

Het eerste wat ze zich herinnerden waren twee handen die hen grepen terwijl ze met hun beidjes op een rommelmarkt zaten. Hoe ze dààr terecht gekomen waren weten ze niet meer. Maar dat er wel wat aan vooraf was gegaan bewijzen de stickers, die wel lotnummers lijken, die op hun onderkanten gekleefd zitten.

Ze hebben toen enkele jaren te pronken gestaan tot ze ineens in een doos terechtkwamen die op een zolder belandde, tot ze jaren later uit die doos werden gehaald, in een andere werden gestopt met spullen voor -alweer- een rommelmarkt. Ze zijn nooit verkocht -mogelijk zelfs nooit uitgepakt- geraakt.

Want na zo een 20 jaar, als ze goed de seizoenen hadden geteld, hoorden ze de stem die bij die handen van vroeger hoorde zeggen: “kijk eens, twee kraanvogels in Art Denoucoveau. Dat is dezelfde stijl als de duifkes”.

En de handen haalden de duiven uit de doos en de stem zei: “Hoe kon ik jullie nu willen weg doen? Mooi als jullie zijn, jullie koperen duifkes in Art Denoucoveau.” Daar wisten de duiven wel antwoord op. Zoveel kenden ze wel van de menselijke psyche. Dat bepaalde dingen een zekere afstand vergden en sommige herinneringen vroegen om een rustperiode, konden -of wilden ze- echter niet luidop vertellen.

En nu kwam er gestommel op zolder, kwam er gerommel naar beneden, werd de kerstboom gezet en werden er nog een tal -teruggevonden- vondsten van lang geleden uitgepakt, waarop de duiven ineens hoorden: “Waar heb ik die duiven nu gelaten?” Bang als ze waren dat ze terug in een doos zouden belanden, hielden ze zich stil.

Er werd gestommeld, er werd gerommeld, er werd gezocht, er werd gezucht. Een stem opperde zelfs dat ze -per ongeluk- in de Kringwinkel konden beland zijn.

“Ik zoek niet meer” zei de stem en zocht verder. “Ah, jij zoekt niet meer” zei een andere stem “dan ik ook niet” en zocht verder.

Ineens zaten de de duiven in het volle licht. “Ik heb ze!” juichte de stem. Ik had de doodsbrief over hun kop recht gezet. “Domme beesten”.

Dat vonden de duiven echt het toppunt van unfair! Wat hadden zij nu met die doodsbrief te maken?

Ze staan nu met hun beidjes terug op een ereplaatsje, maar ze hebben nog altijd een identiteitsprobleem.

Wat wil je? Als dat mens niet kan onthouden of ze nu Art Nouveau of Art Deco zijn?

Previous

Omgekeerde oogst

Next

Beste aankopen 2022

15 Comments

  1. Leuk, die foutieve samentrekking. Een mens doet z’n best maar kan niet alles weten. Nu de duiven het licht weer zien komt het wel weer goed met ze. Ze hebben altijd elkaar nog, zolang iemand niet op het onzalige idee komt om ze los van elkaar te verkopen. Want mensen, je weet nooit zeker wat je eraan hebt. Als afhankelijke duiven.

    • ms

      Het is geen kwestie van niet weten maar van niet onthouden (en soms ook van het verschil niet te zien). Het ene is meer stilistisch, het andere heeft meer tierlantijntjes.

      Eigenlijk zijn de duiven dus Art Deco maar als ik het er volgende keer over heb, moet ik het weer opzoeken.

      Apart verkopen? Ik weet niet wie dàt zou doen, je ziet zo dat ze een koppel zijn.

  2. Goed dat die duiven het licht weer zien. Een ereplaats hebben ze na al die jaren wel verdiend.

    • ms

      Die ereplaats verdienen ze zeker. Maar ik had ze tijdelijk ergens neergepoot tot ik wist waar ik ze wou hebben en heb ze dan maar als steun voor die doodsbrief gebruikt. 😮

  3. Jullie duiven zijn na lange tijd geland. Dat moet een goed gevoel geven.
    Mooi verteld!

    • ms

      Eigenlijk is het bizar. Dat je je op een zeker moment terug gaat bekommeren om dingen die 20 jaar geleden passé leken.

      Zo had ik enorme hartzeer over de oude glazen lampe-/lusterkap die nog van mijn groottante was geweest, omdat ik dacht dat ik die wegdeed. Ik vond ze nu in een doos die onder het kerstgerief stond met nog foto’s van vroeger.

      En weet je wat? Ik zou niet weten waar ik ze kan hangen.

      Die duiven zijn net zo. Iets anders zal de plaats moeten ruimen.

  4. Mooi verhaal heb je er van gemaakt.
    De duiven zijn het vast waard, kan niet anders.

    • ms

      Ik vond die duiven ooit heel mooi, maar op een zeker moment besloot ik al mijn koperen spullen weg te doen, duiven incluis. Raar maar waar, maar er staan weer meer koperen spullen, zoals de oude petroleumlamp van mijn grootmoeder die eigenlijk ook al klaar had gestaan voor de rommelmarkt.

      De duiven zijn het zeker waard en nu wou ik die veiling van die kraanvogels terug vinden om te zien of ze ook “iets” waard zijn.

  5. Al redenerende bedenk je dat je nooit iets weg zou moeten gooien. Maar dat is niet haalbaar, geen opbergplaats zou groot genoeg zijn. 😏

  6. Mooi verhaal ik had graag een foto van die twee bij je verhaal gezien 😉
    Een fijn weekend gewenst.

  7. elsjeveth

    Je zou er gewoon van gaan koerrrren. Zo´n prachtig kerstverhaal met duifkes in de hoofdrol

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén