23 november

Het was geen snor

By ms

On 23 november 2024

Dat er de voorbije zaterdag iets niet snor zat was best denkbaar. Dat er dagen zijn dat ik ergens geen zin in heb, daar kan ik inkomen, maar een dag waar ik nergens zin in heb is wel uitzonderlijk.

Uiteindelijk heb ik ergens in de namiddag een groot glas bruiswater gedronken omdat ik wél heel veel zin had in de nocturne bij Herkenrode. En ik raapte mezelf bijeen en ik genoot van de wandeling.

Vorige zondag? Dan was het weer kantje boordje. Was ik ziek? Neen. Maar 100% voelde ik me toch niet. Ergens ging ik me als Kortjakje voelen.

Dat gevoel van welles/nietes had ik wel al meer en meestal …

En ja! Dààr had je het. Op maandag stond ik op met een middelgrote koortsblaas. Dat is bij mij altijd teken dat er wat gescheeld heeft. Rotdingen zijn het. Ellendig voel je je daarvan. Na een paar dagen krijg je er een korstje op en dan is eigenlijk het meeste leed geleden.

We zijn op goede weg.

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van tookapic via Pixabay (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

Nora Roberts

By ms

On 23 november 2023

In Boeken en schrijvers

Bij de boekenverkoop vorige zaterdag heb ik een boek van Nora Roberts gekocht.

Ooit lang geleden heb ik dat nog eens gedaan, zo in een bevlieging een boek van Nora Roberts meegebracht omdat er zo een mooie foto op de voorzijde stond. Dat boek heb ik nog.

Ik heb later wel meer boeken van Nora Roberts gekocht, toen Amke die boeken massaal ging lezen. We konden uren palaberen over inhoud, nonsens en non-inhoud en dit tot groot jolijt van Ella en Luc. Geroloogd dat die twee toch hebben!

We hebben er beiden samen genoeg van gekregen en zijn ermee gestopt. Zij heeft de hare gehouden. Ik heb de mijne gesorteerd.

Hier staan er wel nog. Die waar toch nog iets of wat verhaal in zit heb ik wel gehouden. De andere gingen naar boeken- en rommelmarkt. Ze gaan er als zoete broodjes.

Waarom ik nu dit exemplaar meebracht is simpel uit te leggen. Het kostte 1€ en het is een omnibus met vier verhalen. Als ik het niet goed zou vinden zou hij rap in één of andere doos zitten.

Het boek is nog niet uit. Ik weet zelfs niet of ik het ga uitlezen. Ik denk zelfs dat ik het niet ga uitlezen. Het is slaapverwekkend.

Daarom heet het ook: “Verhalen van de nacht” waarschijnlijk.

De koeien

By ms

On 23 november 2022

In Sunparks

Als ik, tijdens het lezen in mijn hotelbed bij Sunparks, even opkijk zie ik het schilderij. Dit schilderij:

(Lees verder onder de foto)

Ik bekijk de koeien en vraag me af, net zoals vorige keer,

want ja, vorige keer verbleven we in dezelfde kamer. Daardoor wisten we dat het uitzicht er mooi en de wifi er goed is. Toen ik mocht aangeven of ik een voorkeur had, heb ik niet geaarzeld dezelfde kamer te kiezen,

wat die -op een paardenoog gelijkende- lappen toch konden voorstellen.

Ik herinner me dat ik me dat vorige keer ook had afgevraagd, maar blijkbaar had ik nu luidop gedacht, want Luc antwoordde: “Dat zijn andere koeien in de achtergrond”.

Met alle goeie wil ter wereld kon ik er toch geen rondhossende koeien in herkennen.

Tot ik, de buiten-de-lijnen-gekleurde, lappen wat beter ging bekijken en ineens weer wist, wat ik vorige keer ook heb geweten.

Ik zei: “Dat zijn geen andere koeien. Het zijn hun oren”.

Daardoor was het probleem ook weer van de baan en kon ik verder lezen.

Boek ik volgende keer weer dezelfde kamer, hoop ik maar dat ik me tenminste herinner er deze keer iets over geschreven te hebben.

Sloef

By ms

On 23 november 2021

In Kattenhistories

We hebben het al zo vaak gehad over de tijd die een sneltrein genomen heeft.

Vandaag is het al drie jaar geleden dat we op een namiddag Sloef dood hebben gevonden voor de slaapkamerdeur.

En neen, we hebben er nog geen nood aan gehad een ander dier in huis te nemen. De wisselende regelgeving omtrent dierenwelzijn in acht genomen zou ik het maar al te erg vinden als deze of gene vindt dat wij het verkeerd aanpakken en er op aangesproken zouden worden.

Mijn moeder wou geen huisdier meer omdat ze, zoals zij het formuleerde, te veel verdriet had bij het overlijden. Ik vond dat maar niks, dat woog niet op tegen het plezier en de vreugde die een dier je brengt.

Ik voel dat anders. Het ligt aan mij, aan ons. Ik zie het niet meer zitten om me weer te hechten, om weer bezig te zijn met opvoeden, om weer oplossingen te zoeken als we er niet zijn omdat we niet willen dat het dier dagen alleen blijft terwijl er iemand moet langskomen voor het noodzakelijke alleen.

De herinnering aan Sloef leeft al is hij niet meer fysiek aanwezig.

Grensoverschrijdend gedrag

By ms

On 23 november 2020

In Za za, ze & zo

Wat lees ik nu weer? Om van achterover te vallen, ware het niet dat ik bij het lezen nog in bed lag.

Inderdaad, ik overloop de kranten al bij het ontwaken in bed. Eens beneden begint Luc te vertellen, die mens heeft me dan ook al de ganse nacht niet gezien en bovendien heeft hij dan honger en wil ontbijten.

Soit. Om van achterover te vallen is het nieuws dat veel Belgen de grens over trekken om hun haar te laten doen¹, zelfs van uit Neerijse alstemblieft.

Mijn eerste gedacht? Ze gaan nog wat rondhossen en op die manier mogelijk nog wat blinde passagiers van hot naar her verspreiden.

Tweede gedacht? Is dat nu écht het belangrijkste op dit ogenblik? Dat hun haar goed zit?

Ik weet niet wat voor soort mensen wij zijn, maar wie dit blog volgde weet dat kappers en ik geen goede combinatie vormen. Ik trok dan ook, nu bijna twee jaar geleden, voor de laatste keer de kappersdeur achter me dicht.

Nu is het lang en ik steek het op. En eerlijk? Dat bevalt me uiteindelijk beter.

Luc dan? Moet die niet naar de kapper? Toen Lucs kapper op pensioen ging, heb ik twee keer zijn haar geknipt … met de daver op mijn lijf omdat ik bang was dat het fout zou gaan. Het groeit dan wel bij, maar toch. In die tijd deden we de evenementen nog. Hij is dan een paar keer bij mijn toenmalige kapper geweest maar dat beviel ons geen van beiden. Ons haar werd kort, te kort, bijna zoals met een tondeuse zonder hulpstukken.

Sedert ons pensioen doe ik nu ook Lucs haar, nu met de tondeuse maar met een hulpstuk op een bepaalde stand. Het moet echt geen broske zijn.

Soms vergaten we het zodat hij er weer als een apostel ging uitzien. Nu staat de privé kappersafspraak in de agenda: elke maand op de eerste met een herinnering.

En wij zijn alle twee content … dat ons leven niet bepaalt wordt door de stijl van ons haar.

¹ Het Nieuwsblad

De kouwelijke telefoon

By ms

On 23 november 2019

In Za za, ze & zo

Mijn telefoon ligt elke nacht op het nachtkastje naast me en wij slapen met het raam open.

Bij de eerste vrieskou van deze winter liet mijn telefoon me weten dat hij het koud had. Hij meldde namelijk dat bij erg koude temperaturen het kon gebeuren dat de batterij niet zo goed werkte. En dat terwijl hij daar de vorige winter helemaal geen last van had of toch tenminste er zich niet over beklaagd had.

De oplossing? Ik stop hem in het een paar bedsokken die ik in de Eifel kocht om ’s avonds op bed te lezen. Lekker warm aan zijn Q.

Het enige nadeel is dan weer dat ik niet weet of ik de wekker wel zou horen … in de veronderstelling dat ik die al zet natuurlijk.

Wij hebben toch de duurste!

By ms

On 23 november 2018

In Za za, ze & zo

Nog niet zo lang geleden zei ik dat we hen niet op ideeën moesten brengen om alles wat in onze buurlanden duurder is, ook hier in prijs te verhogen.

Wat in onze buurlanden dan niet zo duur is als hier zijn de stoppremies¹. Dat zijn de premies die politici/parlementsleden krijgen als ze stoppen, terwijl ze toch zelf over het bedrag van die uittredingsvergoedingen² beslissen.

Hoe ze het ook noemen, de bedragen zijn hoog, zo hoog en hoger als het bedrag dat men je voorhoudt dat je moet sparen om van een onbezorgde oude dag te genieten.

En dan zou je daar geen commentaar mogen op hebben -wij kunnen onszelf geen premies toebedelen, er wordt dus wat gegrommeld- maar je moet respect hebben voor “politici die zich jarenlang hebben ingezet⁴“. Dat respect pakken ze anders zo wel mee.

Respect is nog altijd iets dat je -mijns inziens- moet verdienen en niet iets dat je kan opeisen.

¹ Het Nieuwsblad
² VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/11/21/ivan-de-vadder-ophef-over-hoge-uittredingsvergoedingen-ja-ma/
³ Het Laatste Nieuws
⁴ Het Laatste Nieuws

Niets geschikts

By ms

On 23 november 2017

Murphy’s Law zegt dat je alles pas op de laatste plek vindt waar je zoekt. Dat is juist. Gewoon omdat je daarna niet meer verder zoekt.

Ik weet niet wat het is, maar het is nu al drie dagen op rij dat ik het schrijven van een blogbericht uitstel en uitstel en uitstel tot het eigenlijk al vanmorgen is in plaats van gisterenavond.

Wat is het? Gebrek aan inspiratie? Niet echt. Mijn concepten zijn goed gevuld, maar ik heb geen zin om het dààr over te hebben.

Dus zoek ik in alle donkere hoeken van mijn brein naar een onderwerp waarover ik het toch maar zou kunnen hebben. En dan denk ik: “Schrijf dat dan!”

En ik beloof mezelf voor de derde keer op rij: “Morgen begin ik er vroeger aan”.

Zooien voor de vlooien

By ms

On 23 november 2016

In Amke en Ella, Za za, ze & zo

“We hebben al een paar dozen vol en die komen naar jullie voor de rommelmarkt” las ik in een whatsapp van Amke.

Tja, dat krijg je als Bollie tijdens de herfstvakantie eens aan een grote opruimactie begint. Kindjes worden meisjes en dan hebben ze geen kinderspeelgoed meer nodig.

Er wordt dus voor eventuele toekomstige rommelmarkten gezorgd.

Bovendien zit alles in plastic opbergdozen en Bollie wil die opbergdozen wel terug, zij het niet onmiddellijk. En dat terwijl onze eigen spullen nog steeds geen definitieve bergruimte hebben.

Er wordt dus ook voor de nodige motivatie gezorgd.

Bovendien zoekt Bollie twee boeken die niet meer te vinden zijn en zoekt Querida een puzzel.

Rommelmarkten! We komen er aan!

William en Alain

By ms

On 23 november 2015

In Za za, ze & zo

“Nu heb ik toch iets vervelend voor” zei Luc een paar maanden geleden “nu zeg ik altijd William tegen Matthew. Gelukkig kan hij er nog mee lachen”.

Nu laatst bij één van de vorige evenementen zag ik Matthew binnen komen en zei: “Kijk Luc, daar heb je William” waarop Luc me een elleboogstoot verkocht.

Nu had hij niet enkel Matthew om hem te helpen maar ook iemand die volgens mij Alex heette. Tijdens de middagpauze zag ik Alex stuntelen met de koffie. Ik zei: “Alex …” “Hij heet Alain hoor” zei Luc.

Toen ik even later aan Alain wat wilde vragen, antwoordde hij niet waarop ik hem dan maar vroeg hoe hij eigenlijk heette.

De volgende ochtend wenste ik Luc veel werkplezier met William en Alain, waarop Luc me een elleboogstoot verkocht.