Zoek
Vrolijke stoeltjes buiten
Kleurrijk versierde ruiten
Rap in een versje schrijven
Geen zin in binnen blijven
Verzonken in gedachten
Om wat ik mag verwachten
Want weet, de dag van vandaag
Heb ik helemaal niet graag
[© ms – 27 maart 2025]
29 maart (Page 1 of 4)
Soms, eerder vaak zelfs, vragen wij ons af of het bij de opleiding tot architect behoort om wc-rolhouders, dan wel aan de zijkant, maar toch de achterzijde van de wc te voorzien. Erg handig is dat niet. Heeft het met ouder worden te maken? Of toch meer met ongemak als je moet zorgen dat de slippen van je badjas, je ochtendjas of eender welk langer kledingstuk … ik moet er toch geen tekeningske bij maken?
(Lees verder onder de foto)
En bij het schrijven dezes valt me ineens iets in. Bij Center Parcs bijvoorbeeld zie je dat ze erg gericht zijn op mensen met kinderen. Daar staan telkens de kinderstoeltjes klaar, soms zelfs al aan de tafel.
Zijn die wc’s misschien voorzien voor de kreten zoals “Mama/papa, ik heb gedààn”, in welke taal dan ook? Want dat is de enige situatie waarin ik het gemak van die raar geplaatste wc-rolhouders kan inzien.
Over ander ongemak had ik het in het verleden al, namelijk over de manier van het moderniseren van oudere sanitaire voorzieningen. Die bestaat er uit dat elke vierkante cm aan vrije ruimte wordt ingenomen door enorme bakken die er vooral op voorzien zijn om niet gepikt te worden. Ik begrijp dat, het pikgehalte indachtig, maar ze verliezen wel de oorspronkelijke bedoeling van het lokaaltje uit het oog.
(Lees verder onder de foto)
Pikklare oplossing zoals gezien in een cafetaria in Postel.
Mijn grootmoeder noemde dat plaatske eerst -het houten kotteke op het erf- “het huizeke” en later, toen ze op een appartement woonde “het kabinet” maar soms ook”het gemak” .
Veel gemak is er niet meer aan.
Over alles kan je blijkbaar rijmen. Soms helemaal zonder moeite te doen rolt het zomaar naar binnen en slaan je vingers het op je toetsenbord.
En al is een limerick dan bedoeld om geestig te zijn, de invallende muze stoort zich daar niet aan:
Er was eens de voorbije week
Die, als je ze nadien bekeek, Geschrapt mocht zijn
Veel zeer en pijn
Zodat het wel op pesten leek
[© ms – 26 maart 2023]
Wat was er gebeurd? Weten wij dat? Neen, dat weten we niet.
Na een geslaagde zondag in Antwerpen, kwam Luc op maandag uit bed en voelde iets in zijn rug schieten. Na een poosje ging het beter. Volgens de kinesiste had het waarschijnlijk toch iets met zijn spieren te maken. Hij bracht wel een bal met gewicht mee, om te oefenen.
Op woensdag heeft hij de hele dag last gehad en op donderdag heeft hij de hele dag op de zetel gelegen, niet wetend welke houding aannemen van de pijn.
Donderdagavond hebben we, samen, de marathon van de woonplaats geschuifeld. Gewoon stappen lukte niet echt, maar op het laatst kon hij wel al kleine stapjes zetten zonder op mijn schouder te steunen.
Vrijdag? Niks meer. Of jawel, maar die zware crisis was bezworen zodat we konden gaan zwemmen.
Zaterdag deden we het rustig aan en zondag waren we op stap.
Ik kon dit gisteren al posten, maar dan kwam het veel te kort na al die andere krakkemikkige verhalen en bovendien wilde ik eerst wel de mening van de kinesiste weten.
Dat met die bal gewicht? Daar is hij na twee keer mee gestopt. Het ging niet.
Wat ik niet begrijp is dat men wel zegt dat je door je knieën moet gaat om iets op te heffen maar dat hij die bal gewicht wél met gebogen rug moest omhoog halen en laten zakken.
Ik zei het voorheen al. Als ik iets zoek en denk dat ik het nog eens wil tegenkomen, dan lijkt het wel of ik op mijn wenken bediend word.
Nu ook weer.
“Kijk” zegt Luc “daar tussen het kreupelhout, ze kwam zomaar de weg over gelopen”.
(Lees verder onder de foto’s)
Ik weet het, de foto’s zijn niet scherp. Om zulke actie scherp in beeld te krijgen moest het toestel eigenlijk op “sport” staan. Maar daar heb je bij zoiets de tijd niet voor.
Als ik nu beweer dat ik eigenlijk de beweging van haar ranke lijf wilde vastleggen …
In elk geval zijn er de laatste tijd meer reeën te zien in Landen, in die mate dat de stad ook wildreflectoren heeft geplaatst op de gevaarlijkste oversteekplaatsen1.
Terwijl we dan toch in De Beemden waren konden we ook de troostplek met kunstwerk2 bekijken.
1 Het Laatste Nieuws
2 Het Laatste Nieuws
Ik lust geen melk. En al lust ik dan wel melkchocolade, ik lust ook geen chocomelk.
De kleindochters drinken wel chocomelk. Als de kleindochters kwamen logeren was er chocomelk in voorraad. Nu de kleindochters al een jaar niet komen logeren vraagt Luc af en toe om eens een brik mee te brengen.
Laatst, bij het bakken van de gemarmerde cake had ik een recept met zwarte chocolade en een recept met cacaopoeder. Ik kocht zwarte chocolade. Ik kocht cacaopoeder, de gedachte ergens in de rare kronkel in mijn hoofd negerend. Die rare hersenkronkel vroeg zich namelijk af wat we met een hele bus cacaopoeder zouden doen mocht het gebak tegenvallen.
“Dat is niks” zei Luc en maakte zich prompt een zjat chocomelk.
De dag nadat de nieuwe verstrengingen werden afgekondigd gingen we naar een Kringwinkel. Ik zoek nog steeds frutselgereedschap en nog zo één en ander en je weet maar nooit wanneer we er nog eens de kans toe krijgen.
En daar zag ik ze. De gedachte: “voor als Amke en Ella komen” was er sneller dan het besef dat het nog voor de eerste tijd niet zal zijn.
En toch, en toch, twijfel de twijfel de twijfel … En toch, ineens uit een zwaar nostalgisch maar toch hoopvol gevoel belandden ze in mijn winkelmandje.
We zijn dan niet met vijf, maar daar kan die ene sukkelaar ook niet aan doen.
Verwonderd las ik de laatste dagen het nieuws: over lockdownfeestjes, over lastig om met kinderen thuis te zitten, over gebrek aan contact, over sociale levens die op nul kwamen te staan, …
En ik bedacht dat ons leven eigenlijk niet zo veel veranderde na de maatregelen. Ik noemde ons ooit al oma en opa saai, maar eigenlijk is het nog veel erger dan dat.
Want wat is ons contact met de buitenwereld? Naar de Colruyt gaan waar we soms wel eens een praatje kunnen maken, de Kringwinkel waar we meestal geen praatje maken maar snuisteren, ons inschrijven voor één of ander waar we meestal niet voor in aanmerking blijken te komen, gaan wandelen en/of zwemmen waar we dan ook geen mensen ontmoeten, af en toe eens naar een sportevenement gaan kijken waar we kijken en geen contact met anderen hebben, …
Buiten de Colruyt zijn alle dingen weggevallen en dat praatje in de Colruyt … vergeet het maar.
Dat we Amke en Ella niet gaan zien voor pakweg nog meer dan een maand? Dat we met Zonekes en Ella’s verjaardag enkel contact hadden via whatsapp? Dat we -zelfs de uiterst zeldzame- familiebezoekjes moeten opschorten? Daar is deze Belg nuchter genoeg voor om te beseffen dat het voor ieders goed is.
Dat anderen dat nuchter besef niet hebben maakt het er voor ons niet moeilijker maar ook niet makkelijker op. De zaak gaat enkel langer duren. Zelfs daar zegt mijn nuchter besef dat zoiets des mensen eigen is.
Dat ik al eens iets wilde doen aan dat gebrek aan contacten, die keren dat het begint te knagen, is altijd afgeknapt op argumenten tegen en dat zijn dan geen nepargumenten, meestal mijn gehoor. Het lijkt me voor het meeste wel aangewezen dat je de mensen verstaat.
Ons sociaal leven? Dat is iets dat dus niet bestaat.
Met nog ergens in mijn achterhoofd dat we de rode kelkzwam tot in april konden gaan bekijken, zocht ik even het logje van vorig jaar. Grappig was wel dat, als we dinsdag gingen, ik er op dezelfde datum kon over schrijven. Maar dinsdag bij het ontbijt had Luc een ander voorstel.
Dus niet exact jaar op jaar, maar wél de rode kelkzwam, alhoewel het niet echt daarover gaat.
Het viel me op dat er wel al veel sleutelbloemen stonden in het bos. Dat was vorig jaar niet zo geweest. Was de sleutelbloem vroeger? Dat kon wel met de mooie weken in februari.
Maar zou dat nu ook niet willen zeggen dat de andere voorjaarsbloeiers vroeger zijn? Ik moest er dringend de site op naslaan.
Niet dat we wéér naar de boshyacinten gaan. Dat deden we drie keer op rij, de eerste keer in Hallerbos met te veel mensen die over de bloemen liepen. Dat lijkt nu in het bollenland in Nederland ook een probleem te zijn1.
Je zou ze … in plaats van te bewonderen moeten ze vernietigen omdat ze hun zielige eigen persoontje ertussen willen hebben.
Bosanemomen vind je zowat overal. De locatie van sommige wilde orchideeën kennen we ook, al is er nog wel een plaats waar ik misschien naartoe wil of misschien toch maar niet want die is ook nogal bekend.
Al zijn al die bloemen mooi en het bezoeken/bekijken waard, de magie ervan verdwijnt als je te vaak teruggaat.
Waar we wel opnieuw naartoe gaan is naar de Ardennen, naar de de wilde narcissen en die -wel ja, ik mag de sleutelbloemetjes dankbaar zijn- zijn er haast, zodat we op een haastje onze planning moeten bekijken. Hopelijk treffen we ze op een rustige dag, net zoals vorig jaar, maar dan zonder plakpot.
Meer foto’s
Ik zit in een overgangsfase en dan bedoel ik wel iets heel anders dan gezondheidsperikelen.
Ik kan namelijk geen films met te veel spanning meer aan. Ik krijg pijn aan mijn maag van onheilspellende muziek bij gedoe in het donker, bij blote billen in douches, uitvallende elektriciteit, … , noem maar op. Dat wordt dan zo lang uitgespannen, dat ik de doos Gaviscon al binnen handbereik houd.
Vroeger stak ik mijn vingers in mijn oren, maar daar zitten nu mijn hoorapparaatjes in. Mijn handen over mijn oren? Dan gaan die dingen fluiten.
Maar het is niet alleen daar, het is ook bij het lezen. Ik koop boeken en als die me na een aantal bladzijden niet in hun greep hebben, leg ik die terzijde, voor een andere keer. Alleen komt die andere keer er zo niet.
Hartzeer heb ik daarvan. Het maakt me bang dat er dag komt dat ik niet meer zal kunnen lezen.
Zo was er ooit -allee hij is er nog- Jonathan Kellerman. Ik verslond zijn boeken omwille van de psychologische uiteenzettingen die ik er in vond. En opeens … boem … een boek van hem dat ik in de bibliotheek haalde ging me zo danig tegen steken dat ik zeker tien jaar lang niets van Jonathan Kellerman las.
Tot laatst. Ik nam een boek van hem mee uit de Kringwinkel en las het in één keer uit. Jonathan Kellerman staat dus wéér op mijn verlanglijstje en ik vond er daarna nog een drietal die ik nog niet gelezen had.
Het laatste stak/steekt me tegen. Ik vroeg me af of je teveel van één schrijver kan lezen … maar toen daagde het. Het begin was me al een beetje bekend voorgekomen.
En ik concludeerde: het ligt niet aan de schrijver, het ligt aan het boek.
Het gaat niet naar de rommelmarkt, van bepaalde schrijvers houd ik gewoon hun hele oeuvre.
Ik doe dus niet aan tsundoku. Het zijn gewoon boeken waar ik in begin en terzijde leg.
Met de trend van de laatste verkiezingsperikelen -zij het dan niet bij ons- in het hoofd en de immer weerkerende opmerkingen van papegaaien, even iets anders, iets serieus.
Ooit lang geleden mochten we maar stemmen vanaf 21. Die eerste verkiezingen nam ik echt heel ernstig. Ik las, bestudeerde, overwoog, vergeleek en wat meer is, ik besliste en ik stemde. Ik hield de nakende veranderingen in het oog, maar die kwamen niet. De zoveelste keer op rij dat ik was beet genomen omdat ik geloofde in eerlijkheid en rechtvaardigheid.
Nu die papegaaien waarover ik het had, die herhalen steeds hetzelfde. Bij elk incident, bij elk voorval dat ze in hun kraam kunnen laten passen beweren ze dat dat allemaal de schuld is van de anderen die niet op hun voorkeurspartij hebben gestemd, de schuld van diegenen die altijd opnieuw dezelfden verkiezen.
Maar dat is niet zo. Want hoe we ook stemmen, wie er ook wint, er worden altijd coalities gevormd, waardoor de kans groot is dat de winnaar in feite verliezer wordt. In Nederland blijkt dat ook zo te zijn. Dat moest ik even navragen.
Ik vraag me dus al al die jaren af waarom wij verplicht worden om te stemmen, dat ze me dan met rust laten als het toch is om daarna met die stemmen te gaan foefelen. Ze gaan ze op een hoop gooien en de grootste hoop die hebben het voor het zeggen.
Maar ik vind een hele hoop verliezers nog altijd geen winnaar.
Toen een hele poos geleden, in de linker kolom een pootje opdook bij een postje over het dreefke besloot ik dat we in de aankomende lente nog maar eens die richting zouden uitgaan om er een foto te nemen.
Het dreefke is eigenlijk helemaal geen dreef maar een rustige macadamweg met een rij bomen ernaast. Het mooie is dat je hier van boven op de berg zowel “het dreefke” in de verte kan zien en dat je ook het andere, in Overwinden, op een hoogte ziet staan.
Vorige zaterdag was een uitgelezen gelegenheid om onze stapschoenen terug aan te trekken. Jammer genoeg waren we wat stil gevallen. Reden genoeg met de winter, de schouder en de goesting. Hoe dom toch.
Het tochtje is acht kilometer lang en ondanks het feit dat we er geen last van ondervonden, voelden we wel dat we te lang hadden stilgezeten. Alhoewel? Stilgezeten? De evenementen kan je nu niet echt stilzitten noemen. Maar goed, we leerden er uit dat we in de toekomst, winter of geen winter, goesting of geen goesting, toch maar moesten doorzetten.
Zoals gezegd, de routine was er uit. Ik had mijn gsm vergeten op te laden, gelukkig zat de powerbank vol en ook het fototoestel had maar een half gevulde batterij.
De eerste die we tegenkwamen was er ene die uit zijn slee gedonderd was toen hij na Kerstmis huiswaarts keerde. Zijn binnenwerk lag verspreid over de weg en zijn trieste restanten.
Verder waren andere restanten ook nog talrijk aanwezig. De overvloedige regen had de plassen goed gevuld dat het kleine zeetjes waren waar we langs moesten. Langs, jawel, zo een beetje evenwichtsoefeningen op de smalle richels die overbleven van de berm.
Het dreefke was opgekuist. Geen foto’s te nemen van rommel. Ik besloot er dan maar een foto van rommel bij te zetten van een andere wandeling, eentje in Zoutleeuw van het begin van 2015.
Achteraf gezien had ik het indertijd helemaal niet over rommel en afval, maar wel degelijk over tuinafval en etensresten. Die waren er nu ook wel. Jammer genoeg paste die van Zoutleeuw dus niet helemaal in het plaatje. Ik heb het dan maar anders opgelost.
De Runtastic deed het, in tegenstelling van wat ik verwachtte, terug correct. Ik had wel opgezocht wat de reden kon zijn, zo na een update, had een futiliteit gevonden, waarvan ik dacht dat het niet zou helpen. Maar volgens mij werd hij weer bijgewerkt, want bij de twee eerste kilometers verwittigde Julia(?) me over het aantal afgelegde kilometers en de tijd dat we er over hadden gedaan.
Ik was na de wandeling dan ook vooral blij. Yep! En dat omdat we er eindelijk terug aan begonnen zijn, dat de Runtastic niet afgevoerd moest worden maar weer funtastic was en ook met mijn nieuwe compagnon, het fototoestel, al zal ik nog moeten wennen aan dat gewicht rond mijn nek.
