( … ) De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon?

De oudere was een drieling die we niet echt meer nodig hadden na het stopzetten van de zaak. Zijn gespreksvolume was niet hoger instelbaar … We bestelden.

De volgende dag konden we al terug telefoneren.

Goed nieuws? Dat weet ik niet. Want wat had ik op de tijd van een stiltetelefoon helemaal vergeten?

Terwijl de batterijen nog stonden op te laden werden we al opgebeld. Het geluid stond nog niet ingesteld en was veel te stil. Ik meende iets te verstaan over opbellen om te zien hoe het ons in Corona verging. Maar dat was het niet.

Wou ze me me iets verkopen? Ik vroeg het haar. Neen, dat wou ze niet. Ik heb de hulptroepen ingeschakeld en het toestel aan Luc gegeven.

Ze wou me niks verkopen? Ah neen? En ons een andere energieleverancier aansmeren? Is dat niet verkopen misschien?

Het nummer staat nu in een zwarte lijst. Die is wél al ingesteld.

• Mijn bloghost heeft de prijzen opgeslagen. Het begint een beetje duur te worden om over onbenulligheden te schrijven. Ik heb daar mijn bedenkingen over.

• Flickr vraag om publiciteit voor hen te maken. Dat ziet er, zoals eerder vermeld, niet al te best uit. Ik heb daar mijn bedenkingen over.

• Ik ben overstag gegaan. Ik had al wel een Instagram account zodat ik bekenden kon volgen. Ik heb er nu mijn eerste foto’s op gezet. Ik heb daar mijn bedenkingen over.

• Google foto’s bewerkt soms een foto die ik maakte en stuurt me die met een melding die wat lijkt op: “kijk eens wat wij kunnen”. Zie voorbeeld hier onder. Ze zijn mooi, daar niet van. Ik heb daar mijn bedenkingen over.

Ik heb nog nooit een fotografiecursus gevolgd. Ik zoek het zelf wel uit of soms zoek ik wel eens hulp op het internet.

Dat had ik indertijd met de maan ook gedaan, had enkele richtlijnen gevonden en had op basis daarvan op mijn toestel zelf geëxperimenteerd.

Dat ging ik nu voor de maansverduistering ook doen, al was ik niet zinnens om de wekker ervoor te zetten. Ik zou wel zien of ik wakker werd en Luc ging het ook wat in het oog houden.

Ik vond de nodige richtlijnen, stelde het toestel al in en nam het mee naar boven.

Om zeven uur zoiets zei Luc dat ze zo goed als pal voor het venster stond, maar de volledig verduisterde maan was voorbij.

Natuurlijk klopten die gegevens niet, natuurlijk moest ik experimenteren en natuurlijk trokken de foto’s op niks en natuurlijk stond ik in mijn bekan-niks in een badjas voor een open raam bij -7.

Ik ben niet opgestaan, heb de dekens nog maar eens hoog onder mijn kin getrokken en heb nog een pozeke nagesoesd.

Eens op was ik boos op mezelf, boos omdat ik toch niet efkes om 6u de wekker had gezet, want dan zou het wel geslaagd zijn. Het probleem zat hem namelijk in dat reeds verlichte stuk.

En toch was ik onrechtvaardig tegen mezelf, want had ik om 6u de wekker gezet had ik helemaal niks op die foto’s gezien omdat de instelling die ik op internet vond te donker stond.

Hoe ik dat zo weet? Hieronder de eerste poging met de instelling van internet, dan een iets aangepaste versie en het -uiteindelijk- beste resultaat.

Ik ga wel alle foto’s bijhouden en de map: “Maanstudie” noemen. Dan heb ik die toch al als referentie voor een volgende keer.

In België is er voor kinderen van 6 tot 18 jaar leerplicht. Dat is geen schoolplicht. De meeste leerplichtige kinderen volgen les in een door de overheid erkende school, maar huisonderwijs is ook mogelijk.

Zo staat te lezen op de site van Onderwijs Vlaanderen. De website van Vlaanderen formuleert het enigszins anders, zegt wel ongeveer hetzelfde maar voor de volledigheid zet ik hem er maar even bij.

Ik zou ooit kunnen overwegen hebben om te kiezen voor thuisonderwijs om er geen nummertjes van te maken of gestructureerde mieren, maar ik vond anderzijds dat je dan de kinderen isoleert.

Jaren geleden was er een Amerikaans huisgezin dat op een camping in de buurt kwam wonen. Na verloop van tijd huurden die mensen een woning op het einde van onze straat. De kinderen gingen niet naar school maar kregen thuis onderwijs van hun moeder. Met die moeder hebben we nooit gesproken. Ze hield zich afzijdig, zoals je nu soms vrouwen ziet die onder het juk van hun godsdienst hun man gedienstig zijn.

De kinderen mochten -soms- spelen. Dat ze zo weinig kwamen spelen had te maken met hun taken in het huishouden. Zolang die niet klaar waren mochten ze niet spelen. Maar dat kenden we bij ons ook.

Het varieerde nogal, de groep kinderen die dikwijls achterin onze hof zat samen te scholen. Soms waren ze met zijn veertienen, merendeels varieerde het tussen 3 en 5 en zoals gezegd waren de twee jongens af en toe van de partij. Het oudste meisje, ik denk dat ze een 15 jaar oud was, begon al licht de terughoudendheid van haar moeder te vertonen. Aan het vierde kindje heb ik weinig of geen herinneringen.

Ik herinnerde we wel dat er zich ooit iets had voorgedaan, maar ik wist niet meer wat. Dat moest ik even aan Zoneke vragen.

En wat ik mij nog herinner was dat ze eens met stekskes gespeeld hadden, en als straf had pa een heel stekske onder hunne vinger laten opbranden.

Ik heb me geïnformeerd indertijd, of dat allemaal wel legaal was en kreeg als antwoord dat het Amerikanen waren en dat dat zo in Amerika gedaan werd. Ik verstond: “bemoei je met je eigen zaken” en/of “laat ons daarmee gerust”.

Leerplicht is geen schoolplicht. Dat is mooi, maar ik denk dat de overheid dan wel een beter overzicht zou krijgen over kindermishandeling door de ouders … en zeker in Amerika.