Misschien niet ieders voorkeursuitstap, maar bij ons stond hij wel op het programma. Want deze keer mocht het. Dàt lazen we wel op de website¹.

Mondmaskerplicht voor toeschouwers en passanten op het gehele parcours.
Start- en aankomst zone (sic) niet toegankelijk voor publiek

We zouden dus naar de koers gaan kijken.

We hadden wel wat opzoekwerk om een geschikte locatie te vinden, want met de regen in het vooruitzicht mocht de auto toch ook al niet te ver af staan.

We zijn niet in de auto gaan schuilen. Mijn coiffuur was er dan ook naar. Maar die van die renners waarschijnlijk ook.

De slotkilometers hebben we wel thuis bekeken, opgenomen van ROB-TV.

Na twee keer de Brabantse Pijl op TV te moeten bekijken was koers in het écht toch weer eens plezant.

En dan komt binnenkort de Ronde van België ook nog bijna aan de deur voorbij.

Deze week heb ik iets héél gevaarlijk gedaan: een afspraak gemaakt bij Hans Anders voor de reparatie van mijn linkeroor en alsof het nog niet op kon had Luc ook nog een afspraak gemaakt voor het onderhoud van de auto.

Gisteren was het zover, wat het hoorapparaat betreft.

Gecamoufleerd achter masker en buff begaf ik me naar de winkelstraat van Landen, waar je de blauwe voetstappen moet volgen, het voetpad is er namelijk éénrichtingsverkeer. Luc zette me af achter de hoek en ik liep snel tegenstrop, die winkel is de tweede winkel van die kant en anders moest ik de omleiding volgen tot waar de blauwe voetstappen de straat oversteken om dan terug naar de hoek te wandelen.

Erg kon het niet zijn, er was geen kat op straat, behalve de samenscholing van drie man die op het trottoir stonden te overleggen. Ze stoven als mussen uit elkaar toen ik naderde … of … dat had je gedacht. Ze bekeken me of ik kierewiet was of ze hadden me helemaal niet gezien achter mijn camouflage uitrusting en bleven gewoon verder samenscholen.

Ik mocht in de winkel binnen, er stond niemand op het matje. Normaal gezien word je op het matje geroepen, nu moet je éérst op het matje staan eer je geroepen wordt.

Ik sloop door de ruimte, keek om elke hoek, wat belachelijk was, want alle hoeken waren in doorzichtig plexi, maar kom, het geeft je toch maar een kick: dat doen alsof je in oorlogszone terecht bent gekomen. Ik moest wel even vragen om te herhalen want de winkeldame sprak op winkeltoon en ik kwam niet voor een bril maar voor een kaduuk hoorapparaat.

Tja, ik kan nog doorgaan en beschrijven hoe de rest verliep maar ik kan ook gewoon zeggen dat alles goed geregeld was, geen direct contact, een plexiruit tussen klant en audioloog en geen directe aanraking van dingen die de ander direct had aangeraakt.

Waarom ik dit vertel? Je kan niet geloven hoe zenuwachtig ik me daarover gemaakt heb. Zo belachelijk zenuwachtig alsof het inderdaad een kwestie van leven en dood betrof.

Volgende woensdag is het onderhoud van de auto aan de beurt. Dat belooft.

Voor de autokeuring wachten we nog even tot de grote sloef door is en je moet niet te veel risico in één keer willen nemen of je wordt de zenuwen nooit meer de baas.

Endorfine is ver zoek en moeilijk aan te maken. Geloof me maar.

De laatste tijd draait het niet mooi rond, op sommige dagen draait het zelfs vierkant.

Zondag 13 mei was geen prettige dag.

Bloemen kopen, als oppepper, lukte niet.

De wandeling van dinsdag bracht ook al geen soelaas: 1km door het groen, daarna 3km over een saai recht betonnen fietspad, waar fietsers denken dat zij met drie naast elkaar mogen en dat jij de netels in moet.

De ijskar die je na die 3km zag staan, leek wel wat. Alleen reed hij weg toen je er nog 10m van verwijderd was.

Voor sommige dingen die ze aanraden om endorfine aan te maken, moet je eigenlijk al een hoop endorfine in voorraad hebben. Als knorpot begin je er niet aan.

Vrolijk worden van de geur van een appelsien? Niet als diezelfde appelsien je eerst een spuit sap in je oog gespoten heeft.

Blijft over: alcohol drinken. Van dat straf wil ik al lang niet meer. Van pils word ik korzelig. Een Grimbergen of een Lindemans zou kunnen, maar zit daar genoeg endorfine in om de volgende ochtend welgemoed uit bed te springen? Ik denk het niet.

De foto hier onder is het enige dat ik op die verknoeide wandeling de moeite waard vond om te fotograferen … en zelfs daar staan netels bij.

Na de wandeling, waar we per toeval aan het militaire kerkhof van Sint-Margriete-Houtem langskwamen heeft Luc enig opzoekwerk gedaan naar die veldslag. Hij vond daarbij ook verwijzingen naar Necropolis, een begraafplaats binnenin een kerk.

Sedertdien liet hij een paar keer verstaan dat hij daar wel eens wou langsgaan.

We zouden zondag niet gaan wandelen, we konden even over de markt in Tienen lopen, de soldaten van Necropolis gaan groeten en bovendien -om te vermijden dat het ook tien jaar zou worden- de ruïne van de begijnhofkerk nog eens aandoen, al was het dan niet in het donker.

Op de markt, ach ja, wat valt daar over te vertellen, behalve dan dat éne blijde griet Luc begroette met een vrolijk: “hallo mijnheer” en uitlegde dat er binnenkort een rommelmarkt is, een benefiet. Wat of wie ze dacht dat ik was? Ik weet het niet. Luc en ik liepen nochtans gearmd. Misschien dacht ze dat het aanhangsel geen begroeting waard was.

De crypte in de kerk? Die was om stil van te worden. De kerk was in donker gehuld tot ik die deur open duwde en het licht me als het ware de sfeer in het gezicht gooide. Je kan het niet verwoorden noch kan je het op foto weergeven. Zij aan zij, elk met een grafsteen in eigen taal. Die achttiende augustus 1914 zijn er bij uitputtingsslagen 200 ongeoefende Belgische jongens gedood terwijl ze een geoliede oorlogsmachine hebben trachten tegen te houden.

Ze worden niet genoemd bij grote herdenkingen en ach, laat het zo blijven. Het serene van dat kerkje zou verloren gaan als het grote toerisme zijn weg zou vinden.

Al zijn wij geen kerkhoftoeristen en hebben soldatenkerkhoven ons nooit gelokt, al gaan we nog eens naar Vladslo -binnen tien jaar misschien-, toch is het goed even stil te staan en te overdenken dat de wereld er blijkbaar niets maar dan ook niets uit geleerd heeft.

De ruïne? Die was dicht, afgesloten met een fietsslot. Wat een ontgoocheling.

Gisteren heb ik de dienst in Tienen opgebeld. Die wisten me te zeggen dat de ruïne eigenlijk open moest zijn, maar aangezien ze afhangen van vrijwilligers om te openen en te sluiten …

In Grimde dus ook. Wat jammer dat ik die man zijn naam niet vroeg. Hij vertelde over de crypte en over haar ontstaan. De borden aan het kerkje kunnen het nooit zo warm verwoorden.

Foto’s van Grimde