Libby opende de deur van haar gezellig appartement, stapte zo snel mogelijk uit haar strak zittende mantelpakje en trok iets huiselijker aan. Ze zou de avond gemoedelijk in haar eentje doorbrengen. Peter, die zes maanden eerder bij haar was ingetrokken, ging naar een teambuilding met het management van zijn werk. Dat was goed voor zijn carrière. Peter was namelijk een rijzende ster bij de firma.

Ze haalde alle kussens uit de kast. Die had ze in de loop der jaren verzameld en die waren allemaal op haar zetel terechtgekomen. Daarin verzinken, daar kon ze vroeger zo van genieten. Maar toen Peter kwam had hij al die vrouwelijkheid toch wat overweldigend gevonden.

Ze zette de ovenschotel in de microgolf, zette een glas en een fles wijn bij haar leesplek en pakte haar boek.

Toen ging de telefoon. Het was Peter. De teambuilding zou niet doorgaan. De meeste anderen wilden naar huis, naar hun gezin, zodoende had de baas, Mr. Devireaux, beslist dat ze maar beter konden gaan brainstormen. En waar konden ze dat beter doen dan bij Peter thuis, had Peter zomaar voorgesteld. En ja, kon Libby ook voor wat hapjes zorgen?

Libby schoot in actie, ruimde alles op, maakte hapjes, zette drank te koelen en nam net een paar happen van haar ovenschotel toen Peter en Mr. Devireaux ten tonele verschenen.

Later, toen Mr. Devireaux huiswaarts was gekeerd en alles weer aan de kant was, vroeg Peter nogal achteloos, langs zijn neus weg: “Maar Libby, had je je nu niet wat kunnen optutten?” En Libby antwoordde dat ze dat wel zou hebben gedaan, hadden ze de goedheid gehad om haar wat vroeger op de hoogte te brengen.

De eerstvolgende week liep gewoon, zoals ze altijd liep. Maar toen ging op een avond wéér de telefoon en was er weer een avondje brainstormen voorzien en aangezien dat de vorige keer zo vlot en gezellig was gegaan, vond M. Devireaux dat dat best voor herhaling vatbaar was. En ja, Peter vroeg of ze dat rode kleedje wou aantrekken waarmee ze er toch als een vrouw uitzag. Libby slikte. Hij zou het wel zo niet bedoeld hebben.

Bij deze gelegenheid bleek dat het de bedoeling was dat die avondjes toch eens om de twee à drie weken zouden plaatsvinden en aangezien het appartement zich niet zo ver van de zaak bevond was het toch een uitgemaakte zaak dat ze niet verder moesten zoeken. Daarover waren Peter en Mr. Devireaux het volkomen eens.

In de week die volgende sprak Libby Peter er op aan. Ze zei dat ze toch hadden besloten dat beslissingen samen zouden worden genomen en niet eenzijdig en zeker niet door een buitenstaander, al was het dan goed voor Peters carrière. Zij werkte ook de hele dag en had haar avonden ook graag rustig.

En ze begon ook over de kosten van hapjes en drank waarvoor zij opdraaide, zeker dat Mr. Devireaux de laatste keer had aangegeven wat hij had willen hebben, als had hij een bestelling opgegeven. Peter wuifde het weg. Zij zou er ook de vruchten van plukken als zijn carrière een hoge vlucht zou nemen.

Op een avond was Libby Rosalinde tegen het lijf liep en ze wilden samen iets gingen drinken om bij te praten. Ooit waren ze erg hecht geweest maar sedert Libby samen was met Peter was Rosalinde steeds meer gaan hameren op het feit dat Libby haar twee handen mocht kussen dat ze hem aan de haak had geslagen. Peter was zo een spetter en die was toch maar voor Libby gevallen, een meisje van 13 in een dozijn.

Dàt was dan ook de reden dat de vriendschap wat was verwaterd. En nu ook vond Rosalinde dat Libby niet moeilijk moest doen over die kleine hindernisjes in haar private leven. Peter was die avonden tenminste thuis. Was dat niet voldoende als bewijs dat zij voor hem op de eerste plaats kwam?

Toen belde Peter. Het was weer een avond om te brainstormen. Libby zei dat dat niet ging. Ze was uit met Rosalinde. “Ik dacht dat we dat soort dingen samen zouden afspreken” teemde Peter “maar ik wist natuurlijk van niks”. Dat zij ook geen weet had van maar weer een avond brainstormen wist Libby nog uit te brengen. “En dan nog met Rosalinde” sneerde Peter “die domme koe”.

Had Libby gedacht dat ze bij Rosalinde een luisterend oor zou vinden, ze had verkeerd gedacht. Rosalinde ging haar de les lezen, ze vond dat Libby toch maar weer te ad rem was geweest. En Libby vertelde maar niks over dat domme koe-gedeelte.

Die avond kwam Peter niet naar huis. Het was al zeker drie uur in de ochtend toen hij, ruikend naar drank, thuis kwam en in het bed een beetje speels liet verstaan dat hij wel efkes zin had. Libby zei “neen”. Ze moest de volgende dag ook weer naar haar werk. Uiteindelijk begreep ze dat ze, als ze die nacht nog wou slapen, hem best zijn zin zou geven.

Zo sukkelde ze door die herfstmaanden en kwam kerstmis om de hoek loeren. Ze vertelde Peter dat ze, net zoals alle jaren, de dag vóór kerstmis met haar moeder had afgesproken voor de voorbereiding van kerstavond. De hele familie zou er zijn.

Twee dagen vóór kerstmis vertelde Peter dat er op de dag voor kerstdag een groot familiefeest werd georganiseerd voor al het personeel en dat het management verondersteld werd aanwezig te zijn. Ze pruttelde wat tegen, had het over afspraken die hij weerlegde met het argument dat het er niet op aankwam of ze nu op kerstavond, op kerstdag, op tweede kerstdag of zelfs derde kerstdag bij haar ouders langsging.

Op het grote gala -natuurlijk had ze bakzeil gehaald- was er allerlei gaande. Zo riep Mr. Devireaux Peter op de dansvloer, prees hem voor zijn inzet en zei -wat grinnikend en hinnikend als een paard- dat het tijd werd voor een stap verder. Maar het was geen beloofde promotie die hij aankondigde. Neen, Peter ging op één knie en ten aanzien van de hele meute vroeg hij Libby ten huwelijk.

“Néén” zei Libby “Neen, neen en nog eens neen“. En ze vroeg zich luidop af waar dat samen bespreken naartoe was. “Het was als verrassing bedoeld en Mr. Devireaux vond het een goed idee” stamelde Peter.

Libby draaide zich om en in de oorverdovende stilte die was ontstaan klikklakten haar hakken op de vloer.

Net voor de glijdeuren zich achter haar sloten draaide ze zich om en zei: “Over deze kwestie wordt niet gebrainstormed! Het is over en uit!“