Wizzewasjes

Ik weet niet wat het probleem is van sommige mensen, die om zichzelf interessant te maken waarschijnlijk, de plezante dingen in het leven gaan onderuit halen en bekladden.

Sedert we de eerste keer naar Sunparks gingen, met die jacuzzi’s naast het zwembad, vond ik dat een bijkomend genoegen als afsluiter. Nu met Plopsaqua is dat natuurlijk veel frequenter geworden.

En dan net lees ik over de bewering van zo’n pseudo interessante over risico’s en vieze dingen¹ die zich in zo een jacuzzi kunnen bevinden.

Ik slikte even, want werkelijk, ik kan daarvan genieten, van dat warme water, de bubbels en het fijne gevoel achteraf².

Maar dan komt het weerwoord van de kenners. En wat blijkt? Jawel. Net zoals bij alles is het een kwestie van onderhouden en nazicht¹.

Van een nooit afgeruimde, of met jarenlange ongewassen tafeldoek gesierde, tafel eten zal ook wel risico’s opleveren maar dat is niet zo melodramatisch om te vertellen natuurlijk.

Zouden we nog wel op restaurant gaan? Stel dat de kok zijn handen niet gewassen heeft? En die zitten toch vaak met hun vingers in de pan.

En ga zo maar door. Er is niks in het leven waar geen potentieel risico aan verbonden is.

Het enige wat zo een sensatiezoeker bereikt is dat je niet meer onbezorgd kan genieten van de kleine dingen, zonder je af te vragen of je niet in de beerput van een ander zit te poedelen.

Eerlijk? Ik ga er vierkant -en om in de context te blijven- mijn gat aan vegen.

Er was een tijd dat mijn moeder zich ergerde omdat ik te veel las. Ze wou dat ik zou gaan handwerken, waarmee ze dan breien bedoelde want al het andere, zoals lapjes haken of borduren, was even nutteloos als lezen.

Pas toen ik op trouwen stond mocht ik lapjes haken, onderleggertjes of kleedjes zoals je verkiest. Ik heb er zoveel gehaakt en ik ben er zelfs na mijn trouwen mee doorgegaan. Ik heb ze nog allemaal: de gebruikte en de nooit gebruikte.

Laatst maakte ik een selectie. Ik ga er toch enkele op de rommelmarkt aanbieden. Je kan de kasten niet vol laten liggen met dingen die je niet gebruikt. Zo heb ik nog gehaakte gordijntjes, voor de ramen van het Wat-was-huis, waar ze nooit opgehangen werden en hier passen ze niet. Die verkopen kan ik echt niet over mijn hart krijgen.

Maar wat merk ik nu? Ik heb er ook te kort, zo van die kleintjes. Die moeten erbij komen.

En ik dacht ook aan de vestjes die ik voor mezelf heb gehaakt en de pulls die haakte. Die zijn allemaal weg. Waarheen? Ik weet het niet meer. Ze zouden toch niet meer passen en daarmee bedoel ik niet in omvang maar wel bij mijn zelfbeeld.

Maar ik houd wel van vestjes …

Ik ben opnieuw beginnen haken en heb zoveel op de haakplanning staan dat ik er nog wel een pozeke zoet zal mee zijn.

“Een Vlaamse Gaai?” vroeg Zoneke. “Die beesten zitten hier met massa’s bij ons. Je zal wel zien”.

Wat zagen wij niet, die dagen bij Zoneke? Of beter: “Wie zagen wij niet, die dagen bij Zoneke?

Wat had je gedacht? Reeën waren er wel gepasseerd … op het ogenblik dat ik de paarden aan het uitlaten was. Ook geen foto van …

Deze week stuurt Zoneke me een whatsappke of twee …

Rotbeesten zijn het! Die willen me wat uitlachen en dan gaat Zoneke dat nog grappig vinden ook!

Wij zijn aan de kippensoep!

Luc heeft een verkoudheid, je weet wel snotterneus, kriebelkeel, wattenhoofd, … en de paracetamol naast de laptop.

Waar hij het geraapt heeft mag Joost weten, maar dat moet hij niet. Wij weten het ook niet. Er zijn een paar mogelijkheden: de rommelmarkt die we bezochten op zondag, de McDonald’s erna … of toch het zwemmen?

En al vind ik het erg voor hem, ik ga het waarschijnlijk overnemen.

En ik ga deze keer niet accepteren als er iemand datgene zegt wat ik al mijn hele leven hoorde:

• dat ik, ziek als ik was, goed voor mijn snotterende ex-man moest zorgen,
• dat ik me moet laten vaccineren tegen de griep omwille van Luc,
• dat als ik een verkoudheid heb en Luc niet, het toch erger is voor Luc dan voor mij want hij heeft sneller een bronchitis,
• dat …

En al vind ik het een egoïstische gedachte en al probeer ik mezelf te overtuigen, het lukt me niet om het anders te zien. Ik vind het erger voor mij, die nog niks heb, dan voor Luc.

Als de dokter Luc ziet komen staat hij al te wapperen met voorschriften voor het geval dat …

Als ik een verkoudheid krijg werkt het weekje uitzieken niet, ik loop ermee rond en blijf ermee rondlopen en blijf … en geraak er niet vanaf.

Dus … laat me mezelf maar eens even belangrijk vinden. Het doet raar aan, maar momenteel ben ik dat.

De wereld loopt volgens mij -toch half- vol met geobsedeerden. Haast wekelijks lees je in de krant iets over een nieuw kunstwerk, een beeld of een logo dat lachwekkend wordt gevonden. En telkens verwijzen ze naar de vorm van iets seksueels, veelal een pen.is.

Bij de laatste zag ik het al aankomen en ik dacht al op voorhand: “Dat? Dat is een aardappel” en wat bleek bij het lezen van het artikel: “Het wàs een aardappel”.

Nu ben ik niet bepaald een expert in de pen.is-kennis maar volgens mij is er toch een wezenlijk verschil.

Ik zag al aardappelen in hartvorm, andere vormen ook. Maar nog nooit heeft een aardappel me aan een pen.is doen denken.

Vorige woensdag lees ik dat de 220 miljoen die in de pot zaten bij EuroMillions niet werden gewonnen¹.

Ik was even als van de hand Gods geslagen. Waar halen ze het in hun hoofd, zulk een overdreven bedrag al zou ik de 1.315.699 € die de negen winnaars in rang 2 verdienden niet versmaad hebben.

Maar 220 miljoen! Dat is toch te gek voor woorden. Stel dat …

Zou ik ze weggeven? Verdelen? Ah neen hé.

Op die manier raken ze op en je wil niet weten hoevelen je wel zouden willen kennen om te krijgen en wat velen er zouden mee doen.

Aan goede doelen? Die het dan weer gebruiken voor studies en/of het betalen van hun eigen lonen?

Houden? Nog minder. Je ziet de fiscus al likkebaarden.

En aangezien ik die 220 miljoen toch niet had, heb ik niet opgezocht of mijn oplossing wel of niet haalbaar is met de hier geldende wetten noch met de mogelijke nadelen en misverstanden. Het is dus pure fantasie.

Het beste zou ik het vinden om zo’n bedrag à la 1.315.699€ te houden en de rest in een fonds te stoppen en/of met een opgerichte vennootschap ergens een opbrengstgoed te kopen zodat je zelf niet persoonlijk betrokken bent en je je eigen beheerders kan aanstellen. Werkverschaffing dus. En de opbrengsten ervan dan wel aan goede doelen schenken die er op dat ogenblik nood aan hebben.

Vorige vrijdag lees ik dat de 220 miljoen die in de pot zaten bij EuroMillions wel werden gewonnen² … maar niet door ons.

Ik dacht: “Oef!”