Wizzewasjes

Thuiskleren, wandelkleren, …

Luc schiet nog steeds in de lach bij het zien van de vermelding “lamzakkleren” op mijn lijstje voor op vakantie.

Er zijn ook nog de geklede kleren die gemakshalve ook een andere naam kregen, maar die niet op de lijst staan.

Het doet wat raar aan, als je aan Luc vraagt: “Welke kleren neem je mee voor de persvoorstelling?” en hij antwoordt: “Mijn madammekleren”.

Er was een tijd dat mijn jeugdige huid een vette huid genoemd werd. Het was niet prettig.

Ik las toen dat het een goede zaak was voor later. Dat een vette huid op latere leeftijd minder rimpels ging vertonen, minder last van wat dan ook ging hebben. Ik had daar toen geen boodschap aan.

Enkele jaren terug, na een mislukte poging bij een huidverzorgster al hier, probeerde ik het opnieuw. Ze verkocht me een potje dagcrème waarvan mijn gezichtshuid ging schreeuwen van ellende. Het gevolg was dat ik naar de dokter kon die zei dat ik een uitermate lichte vorm van rosacea had.

De evenementen deden er geen goed aan: koude hallen en ovenwarme hotels zijn geen goede combinatie.

Al die jaren ging het fout met crèmes allerhande. Raad van de apotheker, van de dermatologe, … ze waren te waterig, ze waren te vet, ze waren -gewoonweg- waardeloos.

Ik stopte ermee, geen brol meer op mijn gezicht. Mijn gezichtsgel leek voldoende.

En toen ging ik afvallen en kwamen er wat rimpels. Die hebben dan niks te maken met ouderdomsrimpels maar ze zijn er wel.

Ik pakte de blauwe doos Nivea die er nog was en voelde de weldaad. Ik zocht het op. Blijkbaar zijn er wel meerdere mensen gebaat met het spul uit het blauwe blik dat mijn moeder vroeger als zonnecrème smeerde.

Momenteel zijn we al minstens een half jaar verder, ik wil ook niet te snel victorie kraaien, maar ik denk dat ik nu wel alle crèmekes uit het verleden effectief ga weggooien.

Nivea blauwe doos als dag- én nachtcrème en de rimpels zijn nog enkel zichtbaar als je met je gezicht tegen het mijne komt hangen, maar ach ja, dan zit er wel een mondmasker tussen.

Ik keek naar Vera¹ en denk aan de tijd dat ik vond dat jij en ik wel wat op elkaar leken, qua omvang dan toch. Je haar was wat langer dan het mijne en waar het jouwe roodbruin is, is het mijne gewoon grijs.

Maar jij had dan wel meer uitstraling dan ik. Daar was ik niet echt jaloers op, al voelde ik me het lelijke eendje maar dan in drievoud.

De laatste tijd lag dat wat anders, de omvang klopte niet meer, de lengte van het haar ook niet. En eigenlijk vind ik de mensen vriendelijker worden naarmate mijn uitzicht wijzigde en kan ikzelf met mezelf leven.

De laatste week van augustus en de eerste van september echter, heb ik een tandje moeten bijsteken. Ik kwam bij. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik weer wat aan de cola was. Waar dat begint bij één cola omdat je eten niet goed verteert, begint die cola een eigen leven te leiden. Hij wil meer. Jawel! De cola wil meer, ik niet. Zo kom je op een dag tot de constatatie dat je aan de vierde cola begint.

Een ander bijverschijnsel is een soort vraatzucht, vooral na het avondeten. Het chocoladekippetje dat er nog stond van Pasen, het schelleke hespenworst dat eenzaam en alleen in de frigo ligt, een krisproll met smeerkaas, … Verdere uitleg is niet nodig zeker?

Gelukkig eindigt die drang naar cola ook drastisch of ligt het in de beslissing? Wie zal het zeggen. Ondertussen zit ik weer ik op een roetsjbaan … naar beneden. Alleen jammer dat je drie dagen nodig hebt om wat er op één dag bijkomt er terug af te krijgen.

Ik kijk naar Vera, zie het verschil, voel me goed in mijn vel en zelfs de andere punten van overeenkomst vallen me niet meer op … mochten ze er nog zijn tenminste.

Het enige wat ik me afvraag is: “Waar kan ik nu eigenlijk aan zo’n oude jeepachtige geraken?” … mocht dat al willen tenminste.

¹ IMDb

Alsofferik: m/v. doend alsof, namaken, niet echt.

Een poos nadat ik het over de hummeltjes had, vond ik een postuurtje in een Kringwinkel. Het leek wel erg op een hummeltje maar was er geen. Er worden er echt wel veel nagemaakt.

Maar dit exemplaar zag er echt wel goed uit en moest eigenlijk qua schattigheid niet veel onderdoen voor een echt en ik nam het mee. Waarom? Een bijkomend stukje recuperatie van iets van lang geleden?

Goed. Eens thuis zette ik het bij de andere.

Even vroeg ik me af of ik gek werd en of ik het niet beter mee zou nemen naar een rommelmarkt, maar de mensen zouden denken dat ik hen zou willen rollen of dat ik me laten rollen had. Zoals gezegd: “even” want daarna dacht ik dat ze mij -gek of niet gek- ook maar moesten leren accepteren zoals ik ben.

En wat zei ik? Ik zette het bij de andere? En niet bij het andere? Inderdaad, na dat logje van de vorige keer had ik er nog eentje aangeboden gekregen en het maar geadopteerd. Ik weet dat er mensen die prutskes verzamelen maar dat ben ik niet zinnens. Zoals met alles: overdaad schaadt.

Ik kreeg op mijn negen maanden de stuipen, waaraan men later een zekere stramheid in mijn vingers weet.

Ik had geen aanleg voor muziek, ik kon niet zingen en door die stramheid kon ik niet vlot genoeg piano spelen. Mijn broers en zus wel en die speelden Beethoven, of toch een gedeelte van een pianosonate. Altijd hetzelfde stuk, drie uren per dag. Ik kon het niet meer horen en haatte zowel Beethoven als de piano.

Ik heb nooit van muziekstukken voor piano gehouden, van viool des te meer maar die spelen nogal dikwijls eens samen.

Nu, met mijn slechter wordend gehoor, heb ik problemen met andere muziek. Sommige instrumenten hoor ik niet, van anderen slechts een bromtoon.

Wat blijkt nu? Nu Astrid Stockman met haar pianospel opduikt in Vive le Vélo? Ik hoor het, klaar en duidelijk, helder en mooi.

Wat meer is, ik hield niet echt van sopranen maar Astrids gezang stoort ook al niet.

Maar ja, een gehoorapparaat kan je afstellen, regelen en evenwicht brengen tussen de tonen.

Ofwel is Astrid gewoonweg goed.

Sedert de Tour de France van 2019, eigenlijk meer bepaald, sedert het einde van “Vive le Vélo” van 2019, leek de avond ineens te eindigen in een zwart gat.

Ik ging vroeger slapen. Nachtuil die ik vroeger was ging ik tegen 22u naar bed. Wat er wel goed aan was, was dan wel dat ik om 7u uit de veren was in plaats van om acht uur of soms halfnegen. Jawel, ik heb dus negen uur slaap nodig.

Wat gebeurde er nu? Nu met die nieuwe TdF 2020? Of eigenlijk meer bepaald, met Vive le Vélo? Ik ging opnieuw later in bed. Ik stond wel nog rond halfacht op maar was niet uitgeslapen. En een niet uitgeslapen ikke is niet echt convenabel. Een zjat koffie of vier en een kluts Sint-Janskruid later ziet de wereld er al heel wat zonniger uit.

Ik ben eens benieuwd of de komende week het aangenamere ritme gaat herstellen. Ik heb geen verdere nood aan een verschuiving van nachtelijke uren, ook niet aan het komende winteruur.