Wizzewasjes

Zeg hé! Zet die koeien hierboven eens op stal! Die arme beesten in dit ellendige herfstweer!

Ik hoor het de dierenbescherming al zeggen.

Precies of ik het niet weet. Dinsdag, een week geleden, we kwamen terug van de Colruyt, zag ik de paddestoelen. Prachtige paddestoelen, mooi geëtaleerd tegen en onder een haag … alleen … had ik het fototoestel niet bij.

Donderdag, een week geleden, ging Luc brood halen en zei: “Spring je in de auto? Dan rijd ik een klein ommetje langs de paddestoelen”.

Die dingen waren rot!

Met de regen van de laatste dagen hoopte ik ze deze week dinsdag terug te zien. De haag en bijhorende berm waren opgekuist.

Verdorie!

Op maandagavond scheen de maan nogal luguber door de donkere wolken, ik kende de de instelling niet meer uit mijn hoofd voor nachtopnames.

Bovendien was ik onderweg naar bed. Wil ik daar een geslaagde foto van, dan moet ik sowieso in de auto stappen en naar het volgende kerkhof rijden. Hier bij ons is te veel lichtvervuiling.

Op dinsdagavond zat de hemel toe.

Verdorie!

Paddestoelen? Ik heb er meer dan genoeg tussen mijn foto’s staan, maar het gaat niet om de paddestoelen op zich, het ging me om de speciale presentatie en uitzicht van die paddestoelen aan die haag.

Wolken? Meer dan wolken genoeg op foto. Maar het ging me om de lugubere presentatie van die maan.

Misschien een oudere herfstfoto van de Eifel opdiepen … of een pentekenbewerking van een foto van de fruitbomen alhier …

Dat laatste dan maar.

Verdorie!

Volgens een DJ die al 31 kennissen en vrienden verloor, omdat ze zelfmoord pleegden door Corona, moet je anderen niet steeds de indruk geven dat je leven altijd perfect is. Klagen mag. Dat is beter voor je mentale welzijn¹.

Awel si, ik was kwaad. Meer dan kwaad. Ik was woest! Ik heb tegen de muren geroepen. Ik heb met de deuren geslagen. Ik ben gewoonweg ontploft!

Amke verjaarde vorige zondag. Ik beloofde haar een cheesecake te bakken en het kadootje moest ook daar geraken.

We spraken af via whatsapp dat we dat gisteren wel even zouden gaan afzetten, aanbellen en weggaan. Waarop Bollie antwoordde dat we toch wel even konden binnenkomen, waarop ik zei dat het buiten ook kon.

Met vijf? Volgens ingewonnen informatie zou Bollie vier mensen mogen uitnodigen die niet bij haar gezin van drie horen. Maar volgens de website van de politie ZARA² is dat een samenscholing . Dat mag dus niet.

“Ik zal wel in de auto blijven zitten” zei Luc … Dat is al net zoals het :”Hier wacht ik op mijn baasje”-gevoel dat ik heb als ik alleen in de Colruyt binnenga.

En dàt was het moment waarop ik ontplofte. Niet tegen Luc, maar tegen de hele wereld, alles en iedereen, Jan en Alleman en ieder die het horen wilde.

Hier nog eens roepen wat ik o.a. al geroepen heb?

Waar vindt ge nog zo een idiote trien die al sedert 1 maart haar kleinkinderen niet zag?

Welk gezond verstand vindt het voorhofke van Bollie gevaarlijk? Ge kunt er *vloek* 10 meter uit elkaar gaan staan.

En nog zo het één en het ander. Over kleinkinders en idioten die niet willen horen.

*Smijt met de deur!*

Mijn mentale welzijn is er wel bij gevaren, dat van de deur misschien wat minder … maar dat moet ge aan de deur vragen.

¹ Het Nieuwsblad
² Politie ZARA

Het was in een droom.

Ik wilde naar buiten, opende de voordeur -die eigenlijk de onze niet was, maar ergens in een smalle straat- en kon niet buitenstappen.

De toegang naar buiten was versperd door een rode banner. Die was niet opgehangen zoals banners normaal opgehangen zijn maar die zat horizontaal op lendenhoogte van de ene kant tegen de huizen tot de andere kant tegen de huizen met vasthechtingspunten opgespannen.

Nu is het niet de bedoeling om hier mijn dromen te gaan vertellen, maar voor deze maak ik een uitzondering. Waarom? De droom is onbelangrijk, futiel.

Waarom dan? Omdat ik -bizar genoeg- twee dagen later net hetzelfde droomde. Maar dan exact, precies hetzelfde.

Ik kan geen dromen verklaren maar ik denk wel dat het bij deze klaar en duidelijk is. De wereld kleurt coronarood en het is aangewezen om thuis te blijven.

Verder moeten we het toch niet gaan zoeken? Alleen zouden er wel meer die droom mogen krijgen, vooral zij die onder die banner door toch naar buiten kruipen.

De klok een uur teruggedraaid en het laatste glas van de zomerwijn getapt, de Vueltarit eindigend in de mist op Formigal en ik die, met een fleece vest over mij getrokken, het hele schouwspel bekeek.

De zomer 2020 die nooit in mijn annalen terug te vinden zal zijn als de zomer bij uitstek. Welke zomer trouwens wél? Zomers zijn toch die jaargetijden die zonder noemenswaardige gebeurtenissen voorbij glijden met een waas van zorgeloosheid over zich heen getrokken?

De dagen met zwaarmoedigheid zijn aangebroken? We gaan ons niet laten vangen en uit kijken naar betere tijden.

En hop! We rijden op kop! Brengen het hele peloton naar de top!

Zucht!

Het begon al goed, eergisteravond. Niks inspiratie, geen grein, geen spriet, geen … niks.

Nacht brengt raad. Dat deed hij toch al meer. En met die geruststellende gedachte trok ik mijn dekbed over één oor en omarmde het kopkussen.

Gisterenmorgen buitelden de ideeën als jonge kalveren in vers wakker brein, zodat ik me moest haasten om ze op te schrijven, vooraleer ze weer zouden vervliegen.

Het laatste wat ik bij de concepten noteerde was: “Wat met Plopsaqua?” Want ja, er werd vooropgesteld dat dit deze herfst de deuren zou openen en het bleef wel erg stil van die kant.

“Aha!” zei Luc. Of het nu “aha” was of iets anders, zeker ben ik daar niet meer van maar soit. “Ik lees hier net” vervolgde hij “dat Plopsaqua de deuren opent op 5 december¹“.

Of het nu toeval was of dat ik toch enig voorspellingsvermogen heb -heks zijnde- blijft al gelijk. Ik had weeral een concept minder.

Ah ja, en daar ben ik wel zeker van. Nu het een log is, is het al geen concept meer.

¹ Het Nieuwsblad

Het is me nogal iets met dat vermageren.

Waar mijn -eerste laags- wandelbloezen met korte mouw wat losser zitten, wat ik bepaald een meevaller vind, het staat vlotter, is dat een ander paar mouwen voor mijn wandelbloezen zonder mouwen.

Oh ja, die zitten ook wat losser, dat staat ook wat vlotter, alleen … zijn die armsgaten te groot.

Veel te groot voor een vrouw die opgroeide in een tijd dat ondergoed nog echt onder-ander-goed diende gedragen te worden. Zelfs een zichtbaar BH-bandje was taboe.

Nu lijkt het wel of het moet: hier of daar een streepje onderbroek, een blote schouder met ¼ BH-cup.

Ik doe er niet aan mee, al ben ik ook niet meer zo streng tegen een BH-bandje dat even komt piepen, zolang het maar bij een klein piepje blijft, ander sla ik er wel een sjalleke over.

Wat dus nu met de mouwloze wandelbloezen? Die zijn wandelbloezen àf, die zijn nu binnenhuisvelokesbloezen. Op de hometrainer kan dat perfect!

De enigen die dat kunnen zien zijn de vogelkes, op voorwaarde dat ze binnengluren. En als ze het voortvertellen, zeg ik hen de huur op!

Zijn de vogels het Noorden kwijt? Of zijn ze van de kook?

Feit is dat ik ergens vorige week -of is het al twee weken? De tijd gaat eens zo snel tijdens corona- een duif zag met een tak in haar bek die de klimop in dook.

En neen! Het was niet de vredesduif.

En neen, het was geen olijftak.

Toen vroeg ik me al af of het een op hol geslagen duif was of net één die haar zaakjes -in dit geval haar nest- graag op voorhand in de puntjes in orde heeft.

Gisteren vond ik het ei. En het ei ziet er toch wel “uitgekomen” uit, eerder dan “geroofd”. Voor zover ik er natuurlijk enige kennis van heb.

Dat wil toch ergens zeggen dat mogelijk ergens in onze klimop een duif met een jong zit … een jong dat ik nog steeds graag zou fotograferen.

… die goed rijden, zorgen mogelijk voor een nadeel.

Ze zorgen er misschien voor dat je binnenkort in Slovenië ook van je stokken gereden wordt door pseudo-koereurs.

… die goed rijden, zorgen mogelijk voor een voordeel.

Ze zorgen er misschien voor dat de vertaler van Google ook Sloveens gaat spreken. Tot nu toe is het behelpen met een geschreven versie van het gezegde.

Wat me er doet aan denken dat ik vorig jaar, bij die historie met die pastoor, misschien die vertaler had moeten aanzetten, dan had ik dat gesprek misschien kunnen volgen.

Alleen ja, gesproken zou zoiets dan weer een wat bizarre situatie opleveren.