Wizzewasjes

Het is al lang geleden dat we haast wekelijks over de E40 naar Duitsland reden en ik het Viaduct van Cheratte een machtig bouwwerk vond omdat het zo gewoon en simpel was, majestatisch.

Later hoorde ik ergens eens iets over een zelfmoord, maar toen passeerden wij daar al lang niet meer.

Het is eveneens uit die tijd dat ik de lifttoren van Kone ook zo mooi ingeplant vond staan.Ik had altijd zin om daarbovenop te gaan uitkijken over het land.

Nog niet zo lang geleden reden we terug over die autosnelweg en wou ik een foto van het viaduct, maar dat zag er helemaal niet goed meer uit. Ze hadden hekkens geplaatst. Ik dacht dat het was omdat ze niet meer zouden kunnen springen.

(Lees verder onder de foto)

Nu heb ik echt wel een rare hersenkronkel, want zie je, ik kan niet uitstaan dat kastdeuren open blijven staan. Dan denk ik aan een vrouw met haar rokken omhoog. Mja …

In elk geval, bij het zien van het viaduct nu dacht ik dat ze toch ook de was niet ophangen aan de Eiffeltoren.

Eens thuis ging ik het even opzoeken en vond dat het helemaal geen zelfmoord was geweest maar een daad van vandalisme met dodelijke afloop¹.

De vroegere lifttoren van Kone? Wat voor een wangedrocht ze daarvan hebben gemaakt tart elke esthetische verbeelding. Daar nam ik zelfs geen foto van.

¹ Wikipedia

Meestal ben ik gelukkig, heel af en toe ben ik eens ongelukkig.
Zou ik Luc kunnen overhalen altijd even knap/lelijk te zijn?¹

Serieus nu. Ik weet dat ik niet helemaal normaal ben, dat praatjes over hunks en onenightstands aan mij niet besteed zijn. Ik weet wel dat liefde blind is maar zou het geluksgevoel niet eerder te maken hebben met de manier waarop die mooie/lelijke man en jij met elkaar omgaan?

Een tegenslag van buitenaf, zou die af en toe eens geen bluts in dat geluksgevoel kunnen deuken?

Ik vind het erg hoe iedereen en alles maar dan ook alles altijd weer op uiterlijk gebaseerd en zelfs afgerekend wordt.

pske van mske: het is komkommertijd in de gazetten, maar -duidelijk- ook hier op het blog.

¹ Metrotime

Als we ergens naartoe gaan, moeten wij altijd wachten.

Niet omdat zij te laat zijn, maar omdat wij te vroeg zijn.

Dat komt omdat Luc zulk een verschrikkelijke hekel heeft aan te laat komen -nog erger dan ik- dat hij altijd extra tijd incalculeert voor het geval we onderweg met obstakels en opstoppingen te maken zouden krijgen.

Eén van de paragrafen van de wet van Murphy zegt, volgens mij dan toch, dat als je te vroeg vertrekt alles zo vlot verloopt zoals je het eigenlijk altijd zou wensen en dat in tegenstelling tot wanneer je op tijd vertrekt. Dan kom je waarschijnlijk in een file terecht of de obligate vuilkar gaat voor je uit rijden, de oogstbinnenhalende tractoren houden processie of wie weet wat nog al meer.

Sedert de invoer van de nieuwe privacy wetgeving, kreeg ik ineens te maken met een vernieuwde toevoer van spam, maar dan ook overal. Of het één nu met het ander te maken kan hebben, zou ik niet weten. Toeval waarschijnlijk.

Dat ik op mijn gmail spam kreeg kon ik nog begrijpen, die gaf ik ooit op aan de stad, die die publiceerden bij hun lijst met zelfstandigen.

Maar ineens doken er nu op mijn andere e-mail, die bij proximus ineens e-mails op van local hotties die geïnteresseerd waren in een kennismaking met mij. De eerste vraag die ik kreeg toen ik het vertelde?

Heb je je daar ooit zelf aangemeld?

Natuurlijk datte! Net of ik me er dan over zou verbaasd hebben.

Ineens begon het op WordPress ook weer. Vroeger waren er wel een tiental spamreacties per dag. Maar blijkbaar zijn die een hele tijd weggebleven, in die mate dat ik er gewend aan raakte en ze niet miste.

Maar ook rond die periode van de nieuwe privacy wetgeving doken ze weer op. Ze liepen in het begin op tot 113 en 210 per dag om dan weer af te zwakken. Het zijn er meer dan vroeger, maar Akismet houdt ze wel tegen en WP-Optimize gooit ze wel in de vuilbak.

Ik hoop dat hij sorteert.

Bijna twee jaar geleden had ik het over Charlotte Link en “The Other Child“.

Sindsdien kocht ik nog een boek van haar: “Verlaten”. Dat ligt hier al meer dan een jaar op zijn beurt te wachten.

Laatst op die boekenmarkt vond ik “Het huis van de zusters”, ik twijfelde. Zolang ik “Verlaten” niet had gelezen wist ik niet of “The Other Child” geen eendagsvlieg was geweest.

Het deed er om. In de Kringwinkel vond ik: “De vreemde gast” en op de rommelmarkt: “Le poids du passé”.

Charlotte Link kwam eindelijk aan de beurt.

Met dewelke begon ik? Met “Le poids du passé”, wel degelijk wel bewust. Er zitten wel wat Franstalige boeken tussen mijn favoriete boeken, maar het is ondertussen wel enkele jaren geleden dat ik ze las. Ik dacht dat ik misschien wel even zou moeten wennen, maar dat was verkeerd gedacht.

En ik, die auteurs liever lees in hun eigen taal, heb nog geen enkel boek van Charlotte Link in het Duits.

Bij sommige zaken stel ik me toch vragen.

En hier wou ik dan een voorbeeld aanhalen, toen ik bedacht dat ik het over dat voorbeeld ooit al had gehad. Ik had meer, ik had zelfs het hele gedoe al eens uit de doeken gedaan.

Welk gedoe? Wel, het gedoe dat je krijgt als je iets wil kopen dat ze niet hebben. Dan maken ze je wijs dat het niet -meer- bestaat of dat het niet verkoopt en ze het dus niet indoen.

Laatst was het weer zover. We wilden boekensteunen die we konden gebruiken om boeken te etaleren op de boekenmarkt. We wilden ze zo licht en zo simpel mogelijk omdat ze toch ook ruimte innemen in de auto. We vonden exact wat we wilden hebben bij Ikea … Nederland.

In België wordt dat dan iets met een B er op.

Luc contacteerde Ikea en kreeg als antwoord? Inderdaad. Ze bieden die simpele in België niet aan omdat ze hier niet verkocht worden.

We overwogen een uitstap naar Ikea Eindhoven of Ikea Heerlen. Maar uiteindelijk denk ik van niet. Als de Belgen ze in Nederland gaan kopen, beseffen ze niet dat ze in België wel gevraagd worden.

En wij zullen wel in de Kringwinkels rondkijken. Wij vinden wel een gaatje ergens in een doos om een paar iets grotere exemplaren in te foefelen, want die met die B vooraan, die willen we niet, dat vinden we nu ronduit idiote dingen.

Waarom we ze dan niet bestellen? Als Ikea de Belgen niet interessant genoeg blijkt te vinden, zal me dat als Belg worst wezen. Maar dan ga ik mijn centen niet uitgeven in Nederland. Er is een Belgische economie ook. Er zijn in België ook werknemers bij Ikea, die moeten ook betaald worden en hebben dus ook recht op het volledige assortiment.

Het zal nu gewoon een beetje minder eenvoudig zijn om zo een vijftal sets bij elkaar te krijgen, het wordt uitkijken in Kringwinkels. We beleefden er zelfs al leute aan ook.

Ik had het dus niet meer. Ik las dat je speciale hersenen hebt als je kiekevel krijgt van muziek¹.

Ik had dat vroeger vrij snel, maar na het lezen van het artikel besefte ik dat het me allemaal nog weinig deed. Of ik was te gewend aan mijn kiekevelmuziek of mijn hersenen hadden dus een grondige transformatie ondergaan.

En dan herinner ik me toch dat ik wél kiekevel kreeg, die dag dat ik mijn hoorapparaat voor het eerst droeg en in de auto bij het horen van “Guido Belcanto’s “Op het zeildoek van de botsauto’s” tot het besef kwam dat ik al lang bepaalde instrumenten niet had gehoord.

Maar dan kwam die avond met Vive le Vélo én het kiekevel bij “Le temps des cérises” door Geike Arnaert en Bobbejaan Schoepen.

Ik was al blij dat mijn hersenen tenminste nog mijn hersenen waren.

Muziek kan me ook nog altijd een stemmingswissel bezorgen, dat wel. Ik word vrolijk van bepaalde deuntjes, ik word zwaarmoedig van andere. Het spelen van vrolijke liedjes als ik zwaarmoedig ben helpt echter niet. Dat helpt enkel in neutrale toestand.

Gelukkig behoort die zwaarmoedigheid meer en meer tot het verleden al zou ik dat beter niet zeggen om geen slapende honden wakker te maken.

¹ Metrotime

Over de saaiheid van de inwoners van dit huis hadden we het al meer. Want zie je, als we naar de bergen gaan, volgen we de richtlijnen van de bergbewoners. Zij kennen hun bergen het best.

Gingen we naar Noorwegen, volgden we het advies van de Noren. Die mensen kennen hun land het best. De Lappen trouwens ook.

Al jaren is het, maar dan echt al jaren, dat we weten dat je niet moet gaan zwemmen in meren met een behoorlijke diepte. Die meren spelen vuile spellekes met ijskoude onderlagen.

Wat merken we nu steeds opnieuw en opnieuw? Ze gaan de bergen in en moeten gered worden, als het nog kan. Ze gaan zwemmen in meren waar je jaren in kan ronddrijven zonder gevonden te worden.

Aan zee is het toch ook zo. De redders lopen er als overschot bij, tot er iets gebeurt en als het fout gaat schuiven ze ook nog de schuld van zich af.

Hebben de mensen nu echt zo weinig verantwoordelijkheidsbesef? Want als het fout gaat zijn het wel anderen die hun leven moeten wagen om het op te lossen, als het nog op te lossen valt.