Wizzewasjes

Eerste klapke: de gesaboteerde darmenfoto.

Dinsdag rijden we van hier naar ergens en eens op de grote baan -ik was afgeleid, daar was een camion rare fratsen aan het uitsteken- zegt Luc – was hij een vrouw geweest, had ik gezegd “gilt Luce”: “Darmen!

Ja, ik weet het, die dingen heten pneumatische telslangen maar na een leven lang “darmen” zeggen gaan we dat niet zomaar op één, twee, drie kunnen aanpassen, zeker niet gezien enige vordering in leeftijd.

Te laat dus! En helemaal niet op de plaats van de vorige keer, maar veel en veel eerder, op de eerste grote baan.

Op de tweede en juiste grote baan houd ik het fototoestel in aanslag, je weet maar nooit.

“Darmen” gilt Luce zegt Luc.

Te laat dus. En helemaal niet op de plaats van vorige keer, maar een heel kruispunt eerder.

Bij het naar huis rijden overleggen we uitgebreid. Niet te kort bij vrachtwagens rijden. Neen, neen. Op de paaltjes langs de zijkant letten. Ja, ja.

Ziezo! De foto’s waren binnen.

“Bij de andere” zegt Luc “moet je maar de zijkanten er eens bijnemen”. Ja, ja, hij zal wel zeggen … in een rijdende auto foto’s maken, je moet het maar doen.

Maar soit, opdracht geslaagd en het vorige log heeft nu ook eindelijk een foto.

En nu ze tóch gemaakt zijn, ga ik ze hieronder ineen galerijtje plaatsen zodat iedereen kan mee gillen: “Darmen!“

Tweede klapke: de instagramplugin.

Zoals voorheen verteld, stuurde ik op 15 november een e-mail, waarop ik zeer snel antwoord kreeg.

Ze zouden me wel iets laten weten als het in orde was maar het kwam niet in orde.

Op 13 januari -ge kunt niet zeggen dat ik geen geduld had hé- denk ik om eindelijk die e-mails eens weg te gooien en als ik dat wil doen zie ik, jawel, een e-mail van een paar uur oud die me zegt dat het eindelijk in orde is.

Ik -vriendelijk meiske dat ik ben- stuur onmiddellijk een gemeend: “Thank you” terug.

En dan krijg ik de volgende ochtend een e-mail die me vraagt waarom ik niet antwoord op hun e-mail, want ze willen het ticket dat ik aanmaakte kunnen afsluiten.

En dan krijg ik gisteren een e-mail waarin staat dat ze nog altijd van mij niks hoorden over dat ticket en dat ze het dus binnen zes dagen als “opgelost” gaan beschouwen.

Awel merci!

Ergens onderweg zag ik iets aan de hoogspanningslijn hangen. Ik nam een foto, het was te ver, maar met de bruine hoop/roofvogel in gedachten zou ik dat thuis wel eens uitvergroot bekijken.

Een witte plastic zak? Maar ergens klopt er toch niets aan de combinatie plastic vs hoogspanning. Juist?

Goed, omwille van andere plannen in de namiddag werd het half vijf eer ik aan de foto’s begon en uiteindelijk de foto uitvergrootte. Het was nogal schokkend.

Daar zoveel meters boven het veld, onbereikbaar via de weg, hing een dode reiger.

Ik begon onmiddellijk te bekijken wie ik zou kunnen en moeten verwittigen. Ik had het artikel wel gelezen over wat je moet doen bij een overreden dier¹, maar daar maakten ze geen gewag van hoogspanningsslachtoffers.

Ik zou me even informeren wie ik op de hoogte moest brengen en begon om zeven minuten voor 17u met de politie van Landen, de burelen waren gesloten. Maar voor dringende zaken … Ik denk niet dat de reiger het nog dringend vond.

Natuurpunt? Die zouden toch ook wel weten waar ik terecht kon. De betreffende persoon was niet aanwezig.

Aha! Het vogelopvangcentrum van Opglabbeek². Daar zou het toch moeten … Nogmaals “Aha!” Deze keer geen computer, maar een mens die me eindelijk wegwijs maakte en zei dat ik daarvoor best naar Elia³ zou bellen of naar de stad.

Dat telefoontje naar Elia nam Luc voor zijn rekening. Maar alle medewerkers waren zo druk bezig dat de wachttijd bleef oplopen en aanslepen en …

We waren zowat een uur en twintig minuten en een hoop belminuten na zeven voor 17u toen Luc afhaakte.

Gisterenmorgen heb ik de stad opgebeld. Alle medewerkers waren in gesprek.

Toen heb ik besloten dat het daar stopte, de reiger ten spijt. Ik kon hem niet -meer- helpen.

Ik heb respect voor de hardwerkende medemensen en de reiger had toch geen haast meer, maar van al mijn opdringerige pogingen om zulke druk bezige personen te storen kwam ikzelf onder hoogspanning te staan.

En dan sta je zo fier als een gieter je foto’s op de laptop over te zetten, want ze zagen er naar eigen idee wel goed uit. Zeker die ene met het zonlicht op de vijver.

En dan zie je ineens -en je zou plots achterover vallen had er geen stoel gestaan- een groene vlek tussen de bomen.

Wat is dat? Wel! Dat is lens flare.

Enig opzoekingswerk leert je dat je best de zonnekap kan gebruiken. Dat ding dient tenslotte wel voor iets en je moet die enkel maar even omdraaien zodat die goed zit.

En dan ga je dat uitproberen natuurlijk en sta je zo fier als een gieter je foto’s op de laptop over te zetten, want ze zagen er naar eigen idee wel goed uit. Zeker die ene met het zicht op het veld.

En wat zie je dan? Weeral lens flare.

Enig opzoekingswerk leert je dat je de filter van de lens moet halen, filter die volgens de verkoper toen wel nut had om je lens te beschermen.

Allee, vooruit, we kunnen weer gaan proberen. Op voorwaarde dat we die zon te zien krijgen natuurlijk.

En dan heb je de bruine bult. Die zag Luc en hij vroeg: “Zit daar een konijn?” Ik zei al dat dat niet kon, het was te groot voor een konijn. Ik zoomde in want het was best ver in de rij tussen de fruitbomen. “Zeker dat het leeft?” vroeg ik. Volgens Luc had hij het zien bewegen. Ik drukte af.

Eens thuis hoefde ik al niet meer in te zoomen. Ik zag zo al op de foto dat het een roofvogel was. Enig opzoekingswerk later wist de app me te vertellen dat het beeld niet scherp was -waarschijnlijk een fractie bewogen bij het inzoomen en gezien de afstand stond de fruitboom ernaast er wel scherp op- en dat hij -de app dus- voor 48% dacht dat het een blauwe kiekendief was maar ook, dat hij voor 46% dacht dat het een buizerd was.

Eerlijk gezegd, ik heb gevloekt. De torenvalk zien we alle dagen, het beest begint ons te kennen, denk ik. Al veronderstel ik dat het, die ene keer dat hij echt bleef zitten, gewoon de tweede helft van het koppel was. Maar als je dan een andere ziet …

Zou een monopod -die ik dan ook weer moet meeslepen- een oplossing zijn? Of moet ik beter opletten bij het inzoomen op bruine hopen.

Het verhaal waarom het voorvalt ga ik niet meer opnieuw vertellen, ik ga enkel vertellen dat het weer zover was.

We kochten ons een zak maskesvlees of (zachte) spekken al naargelang de plaats van waar je afkomstig bent.

En ik dacht dat maskesvlees dan wel niet de officiële benaming zou zijn -spekken leek me al een ietsje realistischer- maar het “Chamallows Speckies” op de zak vond ik ook maar niks.

En als ik dan het logje van vier jaar geleden lees, zie ik dat het me toen niet stoorde. Waarmee volgens mij bewezen is dat een mens wat sneller kittelorig wordt in zijn/haar oude(re) dagen.

Ik heb er dan wel een opmerking over gemaakt maar heb ze toch wel opgegeten … het zou er nog aan mankeren.

Gisteren, kort na de middag, gaat de deur open en geeft Luc me de volgende gecodeerde boodschap:

Jas – gsm – fototoestel.

Gelukkig ken ik Luc en weet ik wat dat betekent. Hij deed dat al wel meer, zoals die keer met de slakken.

Ik trek mijn zjilee aan, neem én mijn gsm én mijn fototoestel en volg hem.

Hij was bezig geweest met zijn hobby namelijk het onderhoud van de verblijven van en het voorzien van voorraad voor onze huurders. Hij opent de mezenkast waarin:

En dan ga ik me een en ander afvragen. Zijn de kapotte eitjes uitgekomen? Of is er een rover op bezoek geweest?

Wij hebben wel jonge meesjes gezien, maar nooit gemerkt dat ouders voederden in de kast. Natuurlijk zijn we een paar keer meerdere dagen niet thuis geweest, maar hoe erg vind ik dat we dit hebben gemist.

Het is de eerste keer op al die jaren dat er wel degelijk eieren in de nestkast liggen al vonden we wel meermaals kant en klare nesten.

Als ik denk aan de tijd dat ik als kind ’s morgens uit bed kwam, bokes at en te voet naar school ging om tijdens de middag over en weer naar huis te gaan om te eten en daarna terug naar school te stappen, ’s avonds mijn huiswerk maakte en de afwas deed om dan later in het middelbaar hetzelfde te doen maar dan met de bus en ’s middags niet over en weer moest, dan vraag ik me af: “Hoe deed ik dat?”

Als ik denk aan de tijd dat ik als jonge moeder met één kind ’s morgens opstond, ontbeet en dan Zoneke naar mijn moeder bracht en voltijds ging werken om later met twee kinderen een halftijds werk te zoeken en om 15.30u aan de school te staan om de kindjes op te halen en later als zij naar het middelbaar gingen hetzelfde deed maar dan aan de bushalte terwijl ik nog een zaak draaiende te houden had, dan vraag ik me af: “Hoe speelde ik dat klaar?”

Als ik denk aan de ochtenden nu, dat ik opsta als ik wakker genoeg ben, ontbijt, een paar zjatten koffie drink terwijl ik de internetgazetten lees of een blogpost schrijf of wat met mijn foto’s bezig ben, mijn voeten onder de tafel schuif voor het noenmaal, een wandeling ga maken of ga zwemmen, mijn voeten onder de tafel schuif voor het avondmaal, een stukske ga fietsen met het binnenhuisveloke en wat voor de TV ga hangen, dan vraag ik me af: “Wat heb ik nu vandaag eigenlijk gedaan?”

Eigenlijk had ik al halvelings gezegd dat ik nog wat over de volksverhuizingen zou vertellen.

Eigenlijk is het heel erg simpel: we hebben elk een reiskoffer, een eendagskoffer en een wandelbak, meestal ook nog vervolledigd met zwemgerief en reserve.

Daar komt bij: mijn fototoestel en toebehoren, Luc zijn filmgerief.

Ik neem ook nog een beautycase mee, dat heeft Luc niet … nodig.

Daar komen nog de tas met beddengoed en de gele bakken bij. Dat zijn twee gele plastic picknickmanden die ik jaren geleden aanschafte.

In de ene zitten zaken die je nodig kan hebben als je een huisje huurt zoals zjatten -aangezien ze in die huisjes meestal kopjes voorzien en ik niet uit vingerhoeden drink, een flesje handwasmiddel, wat afwasmiddel, …

In de andere komen etenswaren die je ter plekke niet gaat kopen. Je kan het wel maar ik zie me nog geen kilo zout gaan aanschaffen om even bij het ontbijt een snuifje op mijn ei te strooien. Zo is er wel meer: kaneel voor op mijn honing, candico siroop voor bij mijn banaan, …

Over wat we aan kledij meenemen vertelde ik al: gewone gemakkelijke kleren zoals jeans en sweaters/T-shirts, lamzakkleren om op de zetel te hangen, wandelkleren en madammekleren.

Vraagt Luc toch één van de voorbije dagen: “moeten we nu ook paardenkleren gaan voorzien?”

Ik heb niet geantwoord, heb enkel met mijn hand ergens ter hoogte van mijn voorhoofd een beweging gemaakt.

Maar ik bedacht toen dat ik toch wel de blauwe werkmanssalopette had meegenomen en me ergens in september een paar katsjoe botten had gekocht in de Kringwinkel.

“Heb je het gelezen?” vraagt Luc en vervolgt “een mens is niet gemaakt om te diëten”.

Eerst even ter verduidelijking: ik dieet niet. Ik let wel op wat ik eet en dat is iets anders.

Nu goed. Na Lucs melding bedenk ik dat ze toch maar terug ene op de kop hebben getikt die weer maar eens alles in vraag gaat stellen, weer maar eens zichzelf wil promoten en er waarschijnlijk wil aan verdienen. Ik ga het artikel lezen en kom tot de conclusie dat het niet ene is maar zomaar vier experten¹.

En dan vind ik zelf een artikel van hoe je je porties kan afmeten als je niet telkens in de weer wil met de weegschaal om te weten hoeveel kcal je inneemt².

Wat moet ik daar nu weer van denken? Wat kan ik daar nu weer over zeggen? Niks zeker, gewoon mijn schouders even ophalen en verder doen zoals ik bezig ben, want dat gaat goed.

In het begin woog ik wel alles af. Dat doe ik nu niet meer maar bij spaghetti bijvoorbeeld doe ik het wel nog.

Wat ik dus wél denk is: “laat me gerust”. Ik heb het alleen gekund en gedaan. Want ja, het is vandaag drie jaar geleden dat ik ermee begon en anderhalf jaar later woog ik 40 kilo minder.

Ondertussen zijn er 4à5 terug bij, dat beschouw ik als tijdelijk winters vet ter bescherming tegen de kou.

Maar de manier waarop ik het doe kan ik wel nog een leven lang volhouden hoe lang of kort dat leven nog zijn mag.