Wizzewasjes

“Okee! Okee” dacht ik nadat ik het over het rusteloze had dat de laatste tijd in mij was gevaren. “Ik ga Sloveens leren”.

Waarom Sloveens? Wel stel dat we de lotto winnen. We moeten daar toch kunnen expliqueren hoe we onze biefstuk willen of wat we nu juist willen uit de vlees- en/of kaastoog. Dat we naar Slovenië zouden emigreren, staat nog lang niet vast. Het zou even goed Frankrijk, Duitsland of Schotland kunnen zijn.

Of stel je voor dat we de pijp aan Maarten geven en Sinte Pieter heeft net die dag een Sloveen aan de poort gezet omdat hij een dringende vergadering heeft. Je mag er toch niet aan denken.

Sloveens leren in 100 lessen! Aantrekkelijke titel. Je kan het zo van internet plukken. Al vond ik de inhoud van die lessen wat povertjes. Moest ik zo een les uitprinten had ik waarschijnlijk een lijntje of tien op papier staan … met voorgekauwde zinnetjes.

Maar bij de laatste lessen hadden ze het over werkwoorden. Jammer genoeg, geen enkele uitleg hoe je die werkwoorden moest vervoegen.

Voor het boek zou ik wel 13,95€ mogen betalen bij Amazon, maar daar staan -als ik het goed heb- gewoon dezelfde 100 lessen in.

Met “slanina” en “polnozrnat kruh” zijn we vorige keer toch ook al een heel eind geraakt en dat haalde ik van google translator.

Na een deel 1 komt er normaal gezien minstens een deel 2. Bij deze.

Is het minder eng of akelig? Ik weet het niet. Het was in elk geval geen aangename ervaring.

Ik lig maandagavond pas in bed als ik voel dat ik mijn polsband nog om heb, ik doe die af, rol me om … en voel een stekende pijn in mijn schouder. Ik leg mijn polsband op het nachtkastje en denk dat ik een verkeerde beweging maakte. Dan denk ik dat ik misschien op de rits van het hoofdkussen ben beland. Dat kan niet.

Verkeerde beweging dus en ik leg me goed om weer te proberen de slaap te vatten. De pijn blijft, meer nog … die wordt erger en spreidt zich verder uit.

Op het ogenblik dat ik licht misselijk word tast ik naar mijn schouder en voel knobbels en acht ik het nodig om even het licht weer aan te maken.

Dan zie ik een groot beest over Lucs kopkussen zwalpen als ware het zo dronken als een zat varken. Ik pak mijn bril om dat beest beter te bekijken: een wesp! Ik die er tegen ben om die beesten agressief te maken, ben blijkbaar bovenop een wesp gaan rollen.

En even later toont de spiegel op de badkamer me twee bulten. Ik sta er niet verder bij stil. Luc die me had horen stommelen -van de slaapkamer naar de badkamer, potje pakken om beest in te steken (ik ging die echt niet op ons bed dood meppen), in de spiegel naar bulten kijken, van de badkamer terug naar de slaapkamer, wou beest pakken en in potje- kwam tesamen met mij op de kamer aan.

Hij heeft de wesp buitengegooid en heeft daarna Fucicort op de beet gesmeerd, waarna we ons pas gingen afvragen of één wesp twee keer kan steken. Dat die Fucicort eigenlijk al over datum was sedert eind 2017 was op zich niet zo erg, de tube was nog niet geopend. Ik had die om bij eventuele ernstige reacties op dazenbeten te smeren, maar de dazenbeten van de laatste jaren waren milder en waren met gewone insectenzalf te behandelen.

Daarna ebde de pijn langzaam weg, de lichte misselijkheid bleef.

Bij het opstaan was de pijn helemaal weg en weet ik niet ik nog een ijl gevoel had of dat ik enkel dacht dat ik een ijl gevoel had doordat ik trachtte uit te pluizen of het zo was of niet.

Dat we met rare situaties zitten wat wespen betreft vertelde ik al meer, zoals in het logje over de dode wespen waarin ook nog gelinkt wordt naar vroegere voorvallen, wel niet naar alle, maar de belangrijkste.

En ja, we vinden nog steeds talrijk dode wespen in de wateropvang van de dakgoot. Dode wespen hier binnen vond ik deze winter tot nog toe niet en dat mag zo blijven. Levende ook liever niet, zeker niet als ze in ons bed willen overnachten.

Heeft het opbergen van de kerstdecoratie voor een uitvliegen van bewuste wesp gezorgd?

Sedert we op pensioen zijn beleven we natuurlijk niet zoveel avonturen meer en loopt het leven gelijkmatiger, waardoor ik overdacht of ik wel nog iets zinnigs te bloggen had, met een blogpost als gevolg.

Daarna overdacht ik dat het blog ooit was begonnen om dingen van me af te schrijven, daarna ook wat als geschreven geheugen, daarna voor mijn plezier en leute dus.

Wat doet het er dan toe dat ik het over onbenulligheden à la worstenbroden, appelbollen en boekenmarkten heb, vermits die wel tot ons oninteressante doch gemoedelijke leven behoren.

De bedverhalen deel 1 en deel 2 vinden ook hun plaats in de kleine verhaalkes van het leven.

Deel 1 handelt over de bedmuis. Dat was een echt enge ervaring.

Die nacht, ergens vorige week, werd ik half wakker omdat ik het te warm had. Wat doe ik dan? Ik steek of een arm of een been onder het dekbed uit, in dit geval mijn arm. Ik lei die naast mijn hoofdkussen en mijn vingers raakten iets zacht dat zich bij de aanraking uit de voeten maakte. Eerst dacht ik dat Lucs hand er lag, maar neen, dat kon niet omdat er geen arm bij hoorde.

Ik was op slag klaar wakker en tastte opnieuw, maar vond enkel de zachte hoek van mijn hoofdkussen, die natuurlijk bleef waar hij was.

Op tel kon ik niet meer slapen, ik luisterde naar geluiden, tastte nogmaals, overdacht dat we nog nooit enig vermoeden van de aanwezigheid van muizen hadden gehad: nooit iets gezien, nooit iets gehoord.

De volgende ochtend, ik had Luc niet gewekt omdat ik ‘s nachts niet op muizenjacht wou, vertelde ik hem het hele gebeuren.

Die zei: “Oh! Ik werd vannacht wakker en voelde dat jouw kopkussen op het mijne lag, ik heb er aan getrokken. Dat zal je wel gevoeld hebben”.

Ik heb hem ogenblikkelijk aangeraden dergelijke nachtelijke interventies te staken en alles wat ligt te laten liggen.

Het is niet de eerste keer dat we lezen dat Hallstatt¹ een oproep doet om toeristen te weren. Ze zullen er ons niet zien.

Als je het artikel opent, valt het al onmiddellijk op. Hallstatt word namelijk het “Disneydorpje” genoemd. Ja zeg.

Wat ook storend is -voor mij dan toch- is dat bepaalde zaken ook aangeprezen gaan worden omwille van één of ander TV-programma. Zoals de Vlooyenbergtoren die nu ineens de toren van de Callboys is. En populair werd omwille daarvan.

Zo hadden we, bij ons laatste bezoek aan Schotland ook Glenfinnan viaduct willen zien. “Geen plaats” zegden ze aan de parking waarop ik besloot dat we er beter weg konden wezen. Glenfinnan viaduct is blijkbaar erg bekend omwille van de opname van één van de Harry Potter films.

Indertijd heeft men op deze manier hondenrassen naar de knoppen gefokt ook. Na Lassie wilde iedereen een lassie, terwijl het beest eigenlijk een border collie was.

Wat op TV komt is is dus populair. Zelf iets ontdekken is er niet meer bij.

Wees gerust Hallstatt en Glenfinnan, wij zijn goeie verstaanders en zoeken wel rustiger en minder bekende oorden op. Hierbij een foto van het viaduct van Ribblehead dat we in 2015 gingen bekijken en precies dat viaduct gaf me zin om naar Glenfinnan te gaan.

De halve vraag in de laatste zin van dat logje is bij deze ook beantwoord.

¹ Het Laatste Nieuws

Hoera! Hoera! De kogel is door de kerk!

Landen krijgt er een supermarkt bij. We hadden er nog niet genoeg met de Colruyt, de Aldi, de Lidl en de Carrefour.

Toen ik het vorig jaar had over de nieuwe Carrefour en tevens vertelde dat er volgens de tamtam in de oude Carrefour een Delhaize zou kunen komen bleek later wel dat dat helemaal nog niet vaststond en had het gebouw van de oude Carrefour een onzekere toekomst.

De parking bleef en daar stonden de winkelkarretjes in weer en wind te verkommeren. Nu echter lazen we dat we, vanaf 2020 helemaal niet meer op die parking zouden mogen parkeren.

En ja, we zijn 2020 en donderdag zagen we de banner hangen. Ze hadden nog geen concurrentie genoeg.

De tamtam bleek zo slecht nog niet geïnformeerd. Ondanks alle geheimdoenerij lekt toch alles uit. En dat niet alleen bij de supermarkten.