Het raadsel van de blijkbaar vraatzuchtige meeskes met een lintworm heeft zich opgelost.
Waar ze eerst eten kwamen halen, doken ze ineens gisteren met heel het kroost op, zo een stuk of zes jongen, schat ik. Ze waren jammer genoeg niet te vinden voor een volledige familiefoto.
Het zijn al zeker niet die die wilden nestelen, dat waren pimpelmezen en dit zijn koolmezen.
Maar gisteren leek toch wel een beetje goed te maken dat ze uiteindelijk verkozen van elders te gaan wonen.
Het duurde lang -ik heb te veel geduld- maar uiteindelijk werd ik het beu. Ik maakte een afspraak bij K.N.O. en vertelde het verhaal van het kastje en de muur. Ik kreeg een medicijn -op voorschrift- in afwachting dat ik een scan van mijn sinussen kon laten nemen. Daarna mocht ik terug naar K.N.O.
Ik heb dus niets, helemaal niets! Maar ik zit wel geplaagd met een tand die trekt tot aan mijn haargrens, niesbuien, mist in mijn hoofd, jeuk in mijn oren, na het eten moet ik meermaals constant mijn keel schrapen, tinnitus, …, allemaal tekenen die wijzen op die sinussen. En dan is er dat Exploding Head Syndrome ook nog.
Hebben die pilletjes -die wél hielpen- die scan nu beïnvloed? Het zijn pillen -enkel op voorschrift te verkrijgen- tegen hooikoorts al heb ik dan geen hooikoorts noch allergie. Ze helpen goed, maar ik kreeg ze niet meer: “We gaan eerst eens kijken of het niet wegblijft hé mevrouw”. Maar na één dag zonder pillen zat de hele santekraam weer muurvast.
En dan blijkt dat de hooikoorts die ik niet heb ook op het humeur gaat werken. Dat had ik ook al gezegd bij het nemen van die pillekes, dat ik me precies opgewekter voelde.
Terug naar K.N.O? Ik denk het niet. Zo een doosje is voor een maand en dan moet ik elke maand naar de kliniek? Ik ben niet gek, ik ben niet paranoia. Er scheelt iets en zij kunnen het niet verhelpen. Een visite bij een specialist is ten slotte ook niet gratis.
En dan is er dat ander probleem, waarvoor ik zogezegd naar een psycholoog zou moeten, want het zou tussen mijn oren zitten.
Of? Wat ik ook kan doen is op water en brood gaan leven op voorwaarde dat er zich niks in dat brood bevindt dat een ietske meer is dan graan en/of water. Zo werd het niet gesteld, maar die lijst die hij me meegaf liet niet veel andere opties open.
Ik hield het zaakske dan maar zélf in het oog en ik denk/hoop dat ik er uit ben. Maar als ik dan bedenk wat ik de laatste twee jaar allemaal heb gelaten omdat ik verdenkingen koesterde: ik at geen vers goed meer: geen tomaten noch sla, geen appels noch peren meer, ik at geen kaas, … Ik ging zelfs zo ver dat ik het kraantjeswater verdacht.
Zelf dokteren? Ik ben er tegen. Maar als je niet geholpen wordt … Ze dwingen een mens ertoe.
Het is hier de laatste dagen een drukte van belang. Er wordt aangeschoven aan het buffet: de meesjes en de houtduiven zijn niet de enige passanten.
Er komen nu ook meerdere keren daags kwikstaarten, vinken en een paar van onbestemd allooi de voederbakjes plunderen.
Komen wonen is een ander paar mouwen. De meesjes hebben het nest weer in de steek gelaten, de merels en de houtduiven zitten ergens achter de muur in de klimop en waar de andere bezoekers plots vandaan komen is een raadsel.
Luc heeft een ingenieuze constructie gemaakt om onze eetgrage gasten beter in de gaten te kunnen houden zonder dat we ze opschrikken.
Waar de steel van een oude mop al niet goed voor is.
De laatste tijd worden we langs alle kanten om de oren geslagen met regels en aanpassingen voor de nieuwe privacywet.
Een goeie kennis, voorzitter van een club, vertelde dat ze elk lid op de hoogte moesten brengen.
Ik zag de mails, soms extreem ver gezocht -zelfs Dartford Crossing en het Schots Weekend- maar bedacht dat, als we in hun bestand stonden, ze evengoed verplicht waren ons te mailen.
Gisteren kreeg ik bericht van een update van mijn WordPress, waarin een sticky vermeldde dat ook de blogs daaraan onderworpen waren.
Wel, daar had ik nog niet aan gedacht, het zou nooit in mij opgekomen zijn.
Ik dacht even: “wat een werk weeral”, maar gelukkig werd zo een pagina als voorbeeld aangemaakt. Ik heb die eens nagelezen en ze kan er mee door, tot ik ergens op een regenachtige dag de tijd zal nemen om de moeite te doen om ze wat aan dit blog aan te passen. De voorlopige staat alvast hierboven.
Die privacyregels houden in dat ik niet met gegevens foefel die ik te weten kom dank zij reacties en bezoeken op dit blog, maar weet ge, ik bekijk die zelfs niet.
Onrust in het riet
Druk gekwaak en luid kabaal
Kikkers zie je niet
[© ms – 15 mei 2018]
of
Verscholen in het ruisende riet
kwakende kikkers die je niet ziet
Als je ze dan op de foto wil
houden alle kwakenden zich stil
[© ms – 15 mei 2018]
Omwille van alle foto’s die ik ooit miste omdat ik het fototoestel niet bij de hand had, gaat dat eigenste fototoestel nu zelfs -op mijn schoot- mee naar de Colruyt.
Je weet nooit wat je onderweg tegenkomt, zeker niet als Luc besluit langs de Staakweg te rijden.
Of nog, als we beslissen ergens naartoe te rijden omdat ik daar een bepaald iets op foto wil vastleggen. Dat bepaald iets bleef wel stilzitten, -liggen en/of -staan.
Maar ineens was er weer ene.
En ja, de vorige keer zat er zo ene op een staak ergens vooraan in een fruitgaard en lag het fototoestel achter tussen Amke en Ella in en kwam er een achtervolger die haast in onze koffer zat en kon Luc niet stoppen en kon ik enkel inwendig ik zou niet weten wie of wat entwat verwensen omwille van de verkeerde omstandigheden.
Maar deze, die heb ik wel.
Je ziet ze hier wel meer, meestal hoog in de lucht en in volle vlucht kan je niet echt kenmerken herkennen. Ik vroeg me dus al lang af wat ik nu zag: een buizerd of een kiekendief.
Nu ik hem dan dichterbij kon fotograferen, was hij toch gemaskerd zeker! Nu ja, na wat zoeken op internet ga ik ervan uit dat het een Bruine Kiekendief is.
Endorfine is ver zoek en moeilijk aan te maken. Geloof me maar.
De laatste tijd draait het niet mooi rond, op sommige dagen draait het zelfs vierkant.
Zondag 13 mei was geen prettige dag.
Bloemen kopen, als oppepper, lukte niet.
De wandeling van dinsdag bracht ook al geen soelaas: 1km door het groen, daarna 3km over een saai recht betonnen fietspad, waar fietsers denken dat zij met drie naast elkaar mogen en dat jij de netels in moet.
De ijskar die je na die 3km zag staan, leek wel wat. Alleen reed hij weg toen je er nog 10m van verwijderd was.
Voor sommige dingen die ze aanraden om endorfine aan te maken, moet je eigenlijk al een hoop endorfine in voorraad hebben. Als knorpot begin je er niet aan.
Vrolijk worden van de geur van een appelsien? Niet als diezelfde appelsien je eerst een spuit sap in je oog gespoten heeft.
Blijft over: alcohol drinken. Van dat straf wil ik al lang niet meer. Van pils word ik korzelig. Een Grimbergen of een Lindemans zou kunnen, maar zit daar genoeg endorfine in om de volgende ochtend welgemoed uit bed te springen? Ik denk het niet.
De foto hier onder is het enige dat ik op die verknoeide wandeling de moeite waard vond om te fotograferen … en zelfs daar staan netels bij.
“Vandaag breng ik bloemen mee van de Colruyt” dacht ik toen ik mijn bloemenloze woonplaats bekeek.
In de Colruyt stonden echter alleen maar tulpen. Tulpen vind ik nu echt geen fijne bloemen. Meer nog, ik heb een complete afkeer tegenover tulpen. Vraag me niet waarom, ik kan er geen antwoord op geven. Te gecultiveerd? Te braaf? Te stijf? …
Daarna liep ik door de Carrefour. De bloemen van moederdag stonden er afgeprijsd. Ze hadden 9.99€ gekost en nu kon je ze kopen voor 2,99€. Ik nam een tuiltje mee maar koos wel eentje uit waar de bloemen nog niet slap gingen hangen.
Dat tuiltje heeft het niet gehaald, het is niet uit de Carrefour geraakt. De kassier rekende 9,99€ aan en toen wij zegden dat er een pak afging, wees hij ostentatief op het etiket en zei, op een toon als wees hij oplichters terecht: “hier staat 9,99€”.
“Hou ze maar” zei ik, denkende dat die bloemen uiteindelijk toch op de mesthoop terecht zullen komen, maar dan zonder dat er iemand plezier had aan beleefd.
Bloggen is niet gemakkelijk, geloof me maar.
Zegt Luc ergens vorige week dat, na de blauwe vergeet-me-nietjes er nu ook roze stonden, dan wel niet in de bak maar dat ze er onder uit kwamen.
Dan vergeet je daar naar te kijken en dat ondanks hun naam, sta je uiteindelijk op je sloffen in de regen foto’s te maken en dan zien die miniatuurblommekes er op de foto wit uit.
Gelukkig stond er nog een roze exemplaar tussen de blauwe in de bak.
Ne mens zou nog aan zijn eigen gaan twijfelen.
Meestal als men zegt dat iemand:
weet men dat als die iemand:
Daarom zouden we nu geredelijkerwijze moeten besluiten dat de veroorzaker van volgend beeld …
(Lees verder onder de foto)
Rechtdoor gaan op een rotonde … het is eens iets anders.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Babbelaars