Toen ik, jaren geleden, aangaf dat bepaalde geluiden me letterlijk pijn deden, noemde men dat belachelijk. Later werd dat “hooggevoelig”.
Nu ondanks het hoorapparaat heb ik daar -eigenaardig genoeg- op bepaalde plaatsen nog steeds last van. Zo zou ik de Colruyt van Sint-Truiden gillend willen uitlopen met mijn handen over mijn oren terwijl die van Landen helemaal dat effect niet heeft. En het geluid -wat is in een naam- dat dat veroorzaakt is -ongelooflijk maar waar- niet luid. Het is het blazen van de verwarming en dat lijkt zo een enorme druk in mijn hoofd te geven dat ik dus zoals gezegd naar buiten zou willen lopen.
Ik heb dat in het verleden altijd geaccepteerd als een probleem waar niemand wat kon aan veranderen en hield er mijn mond over en doorstond.
Het heeft blijkbaar veel met de akoestiek te maken. Zo zijn er horecazaken waar ik ook niet rustig zou kunnen genieten maar bij andere heb ik dan weer helemaal geen probleem, al zijn ze niet stil te noemen.
Nu lees ik dat je bij de Albert Heijn in Sint-Michielsgestel in Nederland een uurtje in stilte zou kunnen winkelen1. Mooi voor diegenen die er nood aan hebben, voor mezelf zou ik er niet om vragen. Ik heb er me op getraind om het te weerstaan (behalve in die Colruyt in Sint-Truiden dan, die blijft gevaarlijk terrein) en bovendien wil ik liever naar de winkel als het mij uitkomt en daar staat geen vast uur op.
In Groot-Brittannië gaan ze nog een stapje verder. Zo heeft de studentenraad van de University of Manchester een applausverbod op de campus ingesteld. Ze willen zo problemen bij hooggevoeligen of slechthorenden en studenten met autisme verhelpen2.
Nu is het niet dat, omdat ik nooit problemen met applaus had, ik moet aannemen dat een ander dat ook niet kan hebben natuurlijk. Maar toch vind ik jazz handjes geen goed alternatief. Het geeft toch nooit de emotie en/of de appreciatie van een applaus weer.
Tegen sommige prikkels kan je je wapenen. Tegen andere niet.
Ik stond nogal ongewapend en geduldig in een verkeerde akoestiek mezelf voor te houden dat, éénmaal het aanschuiven voorbij, het probleem van de druk zich zou oplossen toen een ongeduldigaard naast mij ineens de naam brulde van iemand die een tiental plaatsen voor ons stond en wel met de bedoeling zich een weg tussen de negen anderen door te drummen oftewel voor te kruipen. Dat brullen deed hij recht in mijn oor, waardoor ik -meer geschrokken dan wat anders- vroeg of het niet wat minder kon.
De vrouw aan mijn andere kant, die niets met de zaak te maken had zei nogal cru: “als je dààr niet tegen kan, doe dan je oorapparaat uit”.
En toen ja, toen was ik geprikkeld en had ik zin om -al dan niet- gillend met mijn handen over mijn oren, de wachtrij negerend, helemaal terug naar buiten te lopen.
1 Metrotime
2 Metrotime
