Wizzewasjes

Wat lezen we nog meer? Behalve gebrek aan sociaal leven vinden mensen dat ze op elkanders lip gaan zitten door de afzondering.

Al hebben wij dan geen sociaal leven, wij hebben ook geen last van onze lip.

Wij zijn nu haast twintig jaar samen. Door omstandigheden waren wij al die jaren meestal samen thuis. Dat heeft nooit problemen gegeven. We zitten niet de hele dag bij elkaar op schoot, wij houden niet met hele dagen elkaars hand vast, maar we ergeren ons ook niet aan de ander.

Zit Luc naar de TV te kijken, doe ik wel wat anders. Lees ik een boek houdt Luc zich in stilte bezig. Soms is hij in de keuken of hij gaat buiten een praatje maken met de vogeltjes terwijl hij hun eten aanvult. Soms ga ik buiten wat onkruid trekken en lach de vogels uit die me uitschelden. Soms zijn we -toevallig- samen buiten.

Soms denk ik: “leven wij naast mekaar?” Maar neen, dat is het ook niet.

Het kan me gebeuren -en dat deed het al- dat ik opeens opschrik uit mijn boek en me realiseer dat ik Luc al een hele poos niet hoorde of zag en me afvraag … Dan stap ik de gang door, hij is niet in de eetplaats, niet in de keuken. Ik ga terug naar de gang en zo naar boven, hij is niet op de badkamer, niet in de kamers, … kom ik terug beneden en zit hij gewoon aan de laptop. Dan hebben we elkaar gekruist terwijl ik in de keuken was en hij de trap afkwam.

Of nog: ik geef aan dat ik nog even een artikel aflees vooraleer af te sluiten en te gaan slapen. Dan is mijn artikel gelezen en Luc spoorloos. Dan stap ik de gang door, hij is niet in de eetplaats, niet in de keuken. Ik ga terug naar de gang en zo naar boven, hij is niet op de badkamer maar hij ligt al in bed. Dat had hij dan wel gezegd maar dat had ik niet gehoord omdat ik te geconcentreerd zat te lezen.

Naar de Colruyt gaan we wel samen. Hij blijft dan wel in de auto. Ik zie het niet zitten dat hij met zijn broncho-vaxom-probleem in die Colruyt binnenloopt, wat natuurlijk baarlijke nonsens is aangezien ik het gewoon aan hem kan doorgeven.

Maar hem verbieden om mee te gaan? Hij huilt nu al tranen met tuiten, vraag maar aan Amke en Ella.

Verwonderd las ik de laatste dagen het nieuws: over lockdownfeestjes, over lastig om met kinderen thuis te zitten, over gebrek aan contact, over sociale levens die op nul kwamen te staan, …

En ik bedacht dat ons leven eigenlijk niet zo veel veranderde na de maatregelen. Ik noemde ons ooit al oma en opa saai, maar eigenlijk is het nog veel erger dan dat.

Want wat is ons contact met de buitenwereld? Naar de Colruyt gaan waar we soms wel eens een praatje kunnen maken, de Kringwinkel waar we meestal geen praatje maken maar snuisteren, ons inschrijven voor één of ander waar we meestal niet voor in aanmerking blijken te komen, gaan wandelen en/of zwemmen waar we dan ook geen mensen ontmoeten, af en toe eens naar een sportevenement gaan kijken waar we kijken en geen contact met anderen hebben, …

Buiten de Colruyt zijn alle dingen weggevallen en dat praatje in de Colruyt … vergeet het maar.

Dat we Amke en Ella niet gaan zien voor pakweg nog meer dan een maand? Dat we met Zonekes en Ella’s verjaardag enkel contact hadden via whatsapp? Dat we -zelfs de uiterst zeldzame- familiebezoekjes moeten opschorten? Daar is deze Belg nuchter genoeg voor om te beseffen dat het voor ieders goed is.

Dat anderen dat nuchter besef niet hebben maakt het er voor ons niet moeilijker maar ook niet makkelijker op. De zaak gaat enkel langer duren. Zelfs daar zegt mijn nuchter besef dat zoiets des mensen eigen is.

Dat ik al eens iets wilde doen aan dat gebrek aan contacten, die keren dat het begint te knagen, is altijd afgeknapt op argumenten tegen en dat zijn dan geen nepargumenten, meestal mijn gehoor. Het lijkt me voor het meeste wel aangewezen dat je de mensen verstaat.

Ons sociaal leven? Dat is iets dat dus niet bestaat.

Misschien ben ik alleen, maar ik denk dat er wel meer mensen zijn die bovenstaande al eens gezegd of gedacht hebben.

Bij mij ging het er dan telkens om dat ik het Belgische stof van mijn zolen zou schudden en elders zou gaan wonen waar meer ruimte is, de huizen niet zo op elkaar gepakt staan, je nog buiten kan komen zonder iemand te ontmoeten, …

Schotland passeerde de revue, Frankrijk ook, Duitsland …

Ideaal zou zijn mocht ik ze combineren. In de zomer ergens in Schotland -we hebben het niet zo begrepen op grote hitte- om in de tussenseizoenen ergens in Duitsland te gaan zitten en in de winter het zuiden te zoeken.

Een pied-à-terre in België kon niet ontbreken, maar dat kon dan gewoon ergens een loft of een appartement, maar toch liever een chalet of bungalow zijn.

Je weet wel: dromen …

Niet omdat het gras groener is aan de andere kant van de berg, maar er zijn de dingen die me storen. Meestal menselijke dingen: ik heb een hekel aan al dat gekrakeel, ik heb een hekel aan het extremisme dat sommigen ongevraagd spuien, ik heb een hekel aan de hekel die sommigen aan de anderstaligen in dit land blijken te hebben …

Ik ben dus de Belg die Belg is, een Vlaming weliswaar en je mag niet op mijn Vlaamse tenen trappen, maar toch een Belg.

Ik ben ook de Belg die het zeker niet eens is met het idee van sommigen om de Lage Landen weer te verenigen. Al zijn er gelijkenissen, de verschillen zijn in mijn ogen te groot.

En nu … na al dit denk ik: “Als ik ooit met de lotto win, blijf ik gewoon hier”. En “hier” is dan niet waar we nu wonen maar wel in België.

En daar herbegint het. Misschien wordt het wel aan de rand van de Merodebossen … Of in de Ardennen, mocht ik daar iets vinden waar het niet toeristisch is. Of toch maar eerder in de driehoek: Brussel-Antwerpen-Gent … kwestie van overal snel naartoe te kunnen?

Je weet wel: dromen …

Schotland, Frankrijk en Duitsland zijn dan wel de vakantielocaties bij uitstek -vergeet Slovenië niet- maar dat zijn ze nu ook al.

Om verder te gaan met het beeld van gisteren: een schip heeft een veilige thuishaven nodig. Veilig ben je nooit, nergens. Maar thuis kan je wel zijn.

Wat ons bezighoudt in deze dagen is meestal wel wat ons op alle andere dagen ook bezighoudt, in mijn geval dan mijn baskuul.

Ik had in de beginperiode mijn juiste bmi opgezocht en zou uiteindelijk tussen 62,5 en 67,5kg moeten wegen. Dus zette ik 65 als streefgewicht.

Ergerlijk dat de app op mijn telefoon maar in dat oranje bleef hangen en beschuldigend “overgewicht” bleef zeggen. Tja, een iets persoonlijker: “je bent goed bezig ms” kan je van zo een app natuurlijk niet verwachten. Die houdt zich strikt aan het juiste streepje.

Gisterenmorgen … stond hij groen. Jeuh! Maar wel nog 1,1kg te veel volgens officiële bmi kanalen. Maar ik vond het wel bemoedigend.

Dit wil niet zeggen dat die groen blijft. Gewicht is een raar ding. Het moet altijd wat op en af gaan, maar zolang de neerwaartse trend gaande blijft is dat voor mij al lang goed.

Jammer maar helaas voor alle sportexperts, die ons nu aanraden om toch maar te blijven sporten, ik heb in maart nog maar twee keer met de hometrainer gereden. Ik moet dus kiezen: sporten of afvallen.

Dank zij diezelfde sportspecialisten is het hier eigenlijk erg druk bij ons. Nog nooit op al die jaren dat wij hier wonen zagen wij zoveel joggers, wandelaars en fietsers aan onze deur voorbijkomen.

Ik mag er niet aan denken dat ik er tussen geraak met die hometrainer.

Zo gezegd, zo gedaan.

Die honing zat me dwars. Niet dat dat levensnoodzakelijk is, maar sedert ik nu meer dan een jaar geleden las dat honing met kaneel goed is voor de maag en dus begon met ‘s morgens bij het ontbijt een lepeltje honing met kaneel te nemen heb ik nooit nog last van mijn maag gehad.

En nu was die honing zo goed als op, versneld door die twee verkoudheden die we te verwerken hadden gekregen, waarbij we ook telkens wat honing in de thee hadden gedaan. Ach, dacht ik, ik zou het wel overleven. Want ik had wel al een imker gezocht, maar zoals ik eerder al zei: “Honing is een luxeproduct“.

“Zou het kwaad kunnen … begon Luc vrijdag. “… dat we vanavond tegen sluitingstijd eens langs de Colruyt passeren” maakte ik af.

Dat deden we. Ik pakte de lijst van mijn bestelling erbij, schrapte wat ik elders had gekocht en hield een sterk gemillimeterde lijst over.

De parking stond nog wel relatief vol, maar dat was voor de crisis ook al zo toen de parking aan het station betalend werd. Maar er was geen noemenswaardig karretjesverkeer.

Omwille van de maatregelen van andere winkels, waar maar één persoon per winkelkar binnen mag, bleef Luc in de auto. Maar er stond geen aanmaning om dat te doen, enkel de vraag om een winkelkar te nemen omwille van de anderhalve meter.

Binnen was het rustig, er stond één persoon aan de kassa en er hing een uitzonderlijke stilte. In de winkel zelf waren maximum 10 mensen aanwezig.

Ik reed recht naar het rek met honing. Dat stond nog afgeladen vol -honing is blijkbaar geen hamsterproduct- en nam dus maar drie potten in plaats van de twee op mijn lijstje.

De felgroene kleur van de groene theeverpakking stond al van ver massaal: “Hier staan we!” te roepen en ik verhuisde er drie naar mijn kar. Drie, inderdaad, wegens de korting.

Ik reed de gang uit en zag van daar de beenhouwerij. De lange wand van de toespijs was volledig leeg. De kortere wand met de bereidingen vertoonde meer gaten dan voeding en de korte wand met het vlees kon ik niet zien omdat die achter de hoek was. De beenhouwers waren er nog steeds erg druk bezig.

Op naar de kippenbouillon. Onderweg passeerde ik de olie en azijn en bedacht dat de inhoud van onze fles olijfolie ook fel gezakt was. Ons gewone merk was er niet. Ik nam dan maar een -natuurlijk duurder- alternatief.

Achter mijn rug stonden de kippenbouillonblokjes me al op te wachten. Oei! Daar waren maar zes doosjes meer. Even dacht ik … Maar neen! Ik hield me aan mijn lijstje en liet de rest voor de anderen.

Cola.

Maar hé, ik passeerde de rekken met de chips. Daar stond ook nog wel wat. En al eet ik geen chips -ik ben er echt geen fan van- bekeek ik ze. Luc lust wel af en toe eens een chipske … maar welke moest ik nemen? Kleine zakjes voor een grote man? Neen, hij neemt meestal een grote zak. Wat een probleem zeg. Aha! Ovengebakken natuur. Die zou ik nemen, daar eet ik af en toe ook wel eens een polleke van mee.

Blijkbaar is de oorlog tussen Colruyt en Coca Cola¹ nog niet van de baan, maar niet getreurd, wij nemen het huismerk. Daarvan was er nog genoeg voorraad, het stond tot in de gang. Al drink ik het spul niet meer, Luc wel nog. Jammer, maar helaas.

Bij de melk zag ik mededeling dat er per klant maar twee pakken mochten gekocht worden. Twee pakken? Dat zijn twintig brikken. Tot voor kort namen wij helemaal geen melk, maar sedert de pancakes maak ik wel elke week een keer pannekoeken of pancakes. Ik moet geen twee pakken, ik zou genoeg hebben met twee brikken, maar gezien er zo een grote voorraad stond nam ik er toch vijf. De twee brikken volle melk, die ik in het fruitkraam kocht, zou ik dan later wel eens aan Zoneke geven of, als de nood echt hoog moest worden, als reserve houden.

De smeerkaas was op! Alternatief! Alternatief? Ik had geen zin om kcal te gaan lezen, vetgehaltes en grammen suiker te gaan controleren en vergelijken en nam een -nooit voordien geziene- smeerkaas van het huismerk.

Bij de wasverzachter was die met rozenblaadjesgeur op. Lavendel? Dat ruikt zo sterk naar lavendel. Raar hé. Die geur vind ik té. Lotus dan maar. Ik zou thuis wel zien of die geurde of stonk.

En dan kwam de ontgoocheling. De groentendiepvriezers waren leeg, op een zakje rode kool met appel -die we thuis zelf nog hebben- en bloemkoolroosjes -dan heb ik liever een verse bloemkool- en spekrolletjes met boontjes -die maak ik ook liever zelf- na was alles compleet leeg. Tot die bevinding kwam de dame na mij ook. Wij bekeken elkaar en roloogden eens maar haalden onze schouders op.

Ik had terug gekund naar de frigo om verse groenten, maar daar had ik ten eerste geen zin in en ten tweede kan dat dan wel volgende keer vóór ik in die diepvriezers ga kijken.

Aan de kassa leek het wel een macabere dans. De dame met overvolle kar -eerlijk is eerlijk: ze had niet gehamsterd, het waren allemaal verschillende producten, denkelijk voor meerdere gezinnen- was er blijkbaar -verkeerdelijk- van overtuigd dat ze anderhalve meter afstand van haar kar moest houden en stond constant rond zich te kijken. Ze leek wel een torenwachter op de grond die elke onverlaat, die dichterbij kwam, met een boosaardige blik zou neerbliksemen. Ze had mijn kar al proberen afremmen met haar ogen toen ze zag dat ik toch geen bumperklever was.

Macabere dans? Jawel. Kassierster achteruit, dame vooruit. Dame halfweg de uitgang, kassierster achteruit, dame betaalt. (Voor niet-Belgische lezers: de Colruyt heeft een speciaal kassasysteem, buitenlandse bezoekers kennen dat blijkbaar niet).

“Kan het nog?” vroeg ik de kassierster terwijl ik mijn telefoon met Xtra app, met gestrekte arm, vooruit stak en mijn povere voor ¼ gevulde kar vooruit reed “of slaan we dat gedeelte over?” Ze kwam dichterbij en mikte -ook- met uitstrekte arm met de scanner die op halve meter toch bliep zei.

Efkes -betalen en de rekening op zak- later stortte Luc zich op de kar en begon als een smokkelaar de buit in de autokoffer te laden. Hij stopte enkel even om te zeggen: “Hmmmm, chips!”

Als het fruit op is, doen we dit opnieuw. Ik zou zo terug naar dat fruitkraam gaan, maar de prijzen rijzen daar echt wel de pan uit.

Onnozel om het zo in het lang en het breed te vertellen? Vind ik zelf ook. Maar wat ik wel belangrijk vind om te melden is dat ik me daarna stukken beter voelde. Net of iets zo normaal als een Colruytbezoek het hele absurde van de situatie weer iets of wat gerelativeerd had.

¹ Het Laatste Nieuws

Okee, ze zeggen dat het niets tegen houdt¹. Ik wil hen best geloven, maar mijn verstand zegt wel dat zo een masker wel het eerste mogelijke contact opvangt.

Wij kochten geen mondmaskers, we lieten het voor de mensen die het meer nodig hebben.

Maar nu het Ministerie van Volksgezondheid een patroon online zette, ging ik er eentje maken. Maar waar haal je de benodigdheden in deze tijden van thuis zitten?

De stapel keukenhanddoeken!

Wat blijkt nu? Jammer genoeg was de keukenhanddoek te dik. Het masker valt erg lomp uit en is niet soepel genoeg.

Luc ging er gisterenmorgen mee naar de bakker. Maar omwille van één en ander deed hij er ook nog een sjaal over.

Die hingen we dan buiten om uit te waaien en het mondmasker zullen we waarschijnlijk afkoken.

Maak ik er nog eentje? Ik weet niet. Een oudere handdoek is dunner maar dan niet meer zo dicht van weefsel en houdt volgens mij nog minder tegen dan een gewone buff die ik tot nu toe voor mijn gezicht trok.

Of ze nu helpen of niet, ik vind het een minimum vereiste dat ik mijn neus en mond bedek, vooral als je bedenkt dat we enkel nog in voedingswinkels komen en ik het persoonlijk zeker niet doenbaar vind dat iedereen over dat eten staat te ademen. Kort gezegd: qua hygiëne vind ik het een hoffelijkheid naar de anderen toe.

¹ Het Laatste Nieuws

Zoals verwacht gaat de Collect & Go-afhaling van vandaag niet door. Ik kreeg daarover gisterenmorgen een e-mail. Die afhaling wordt uitgesteld. Zaterdag om 11u zou ik er mogen omgaan.

Ik zei: “Ik bel die af, ik ben geen hond die gaat opzitten, pootjes geven en hopen dat ze me een hap toewerpen”.

Dat deed ik. Ik legde uit dat ik niet zag zitten met die lockdown, dat Tienen toch niet de dichtstbijzijnde supermarkt was en dat ik liever afzag van de aankoop.

Van de hond zei ik niks.

Tja, afzeggen vond Luc ook beter dan misschien aan de politie te moeten uitleggen waarom we naar Tienen gingen om inkopen te doen.

Wat later wou ik naar buiten, waar de vogeltjes fluiten van hun oren maken en zei Luc dat hij wel even van permanentie ging zijn. Je kon nooit weten of er niet aan de deur gebeld werd. Grapjas!

Even daarna kwam hij ook naar buiten en zei: “ziede wel dat ik van permanentie moest blijven”. Collect & Go had namelijk opgebeld met dezelfde boodschap als die in de e-mail. Hij had de oproep de eerste keer gemist, maar ze hadden zo goed als onmiddellijk terug opgebeld.

Hij had hen uitgelegd dat de bestelling al was afgezegd maar hij had ook gezegd dat het er wel ging uitzien als hielden ze een wortel voor een ezel.

Supermarkten? Een plaats om te mijden. Dat zagen we woensdag ook al toen we ‘s morgens om 8u ons vlees gingen halen. Zou dat soms de manier van die mensen zijn om de situatie het hoofd te bieden, dat ze zo de indruk krijgen dat zij het in hun macht hebben?

De hond en de ezel doen dat niet. Die blijven thuis en/of halen hun hap wel in de buurtwinkel.