Wizzewasjes

Vorige donderdag, onderweg naar een stukje om wat heen en weer te pikkelen, al wordt dat intussen wel al terug een stapke zetten, zaten ze op de elektriciteitskabels

Bij de eerste keer verrast, bij de tweede keer, bij het terugkeren omdat het stapke niet door kon gaan -blijkbaar hebben ze hier bij elke boomgaard een bloesemtocht georganiseerd- een och-ja moment wegens niet aan gedacht, derde keer te dichtbij voor het fototoestel was de vierde poging de goeie, zij het van de verkeerde kant van de straat maar ik zag een opnieuw omkeren niet meer zitten omdat dat eigenlijk nog twee keer omkeren was. Bizar uitgelegd? Geloof me, het is juist.

Wat te doen? Er onmiddellijk gewag van maken op het blog? Of wachten tot ze ook bij ons op de draden zouden opduiken. Wachten! Misschien kon ik er dan beter foto’s van maken.

Maar gisterenmorgen bleef onze elektriciteitskabels bedroevend leeg.

En dat was gisterenavond nog zo. De foto’s daarvan ga ik hier niet zetten. Het is gewoon op mijn woord te geloven.

De zwaluwen onderweg waren boerenzwaluwen. Bij ons zien we meer huiszwaluwen. Is dat de uitleg?

Luc keek op van zijn laptop terwijl hij zei: “Domino’s Pizza stopt met pizza Hawaii”. Hij wist dat dat me zal interesseren. Hij weet dat dat één van mijn favoriete pizza’s is.

De discussie is al langer aan de gang. Zij die beweren dat pizza Hawaii geen pizza is en steeds harder en harder roepen in mijn halfdove oren. Ik hoor jullie niet omdat ik jullie niet wil horen.

Voor mij is het simpel. Vind je dat het geen pizza is omdat er op een pizza geen ananas hoort, eet hem dan niet. Maar zowel pizza als deegwaren zijn de basis waar de bereider naar smaak en goesting aan toevoegt. Dus …

Nu niet dat ik enkel pizza Hawaii eet, er zijn nog andere. En net die diversiteit in de keuze maakt het zo aangenaam om eens pizza te eten. Momenteel heb ik door het schrijven dezes zelfs zin gekregen in een pizza forestière.

In plaats van mij te ergeren zei ik enkel: “Goed, dan halen we daar geen pizza meer” al denk ik dat we dat al niet meer deden sedert we met de evenementen gestopt zijn.

Ik heb de website bekeken en zag:

Juist jà!

Ik weet nu wel dat 1 april niet bepaald gisteren was, maar wat doe je eraan als je zonder ananas zit voor op de foto …

Al een paar keer had ik eraan gedacht, aan de belofte die ons werd gedaan tijdens een wandeling een poos terug waarbij we over “Fietsen tussen de bomen” liepen.

We werden staande gehouden met de vraag of we er iets op tegen hadden dat ze een foto nam van ons. Dat hadden we niet. We hadden wel graag die foto gehad. Die zou ze ons doormailen.

Ergens de voorbije dagen dacht ik er nog aan en toen viel hij de volgende ochtend, samen met de uitnodigingen voor de vaccinatie in de mailbox.

Er onder stond:

ER WAS EENS EEN MAN, IK ZEG NIET WIE
HIJ WAS, DIE HIELD VAN DE NATUUR

ALTHANS DAT DACHT HIJ, WANT HIJ HAD
GEHOORD DAT DAAR ZOVEEL TE VINDEN WAS

DE STILTE, VRIJHEID, BLIJHEID EN JEZELF
EN ZO. GENOEG IN ELK GEVAL OM DAAR

EENS HEEN TE GAAN
(Rutger Kopland)

De persoonlijke nota houden we voor onszelf.

Mooie geste …

De uitnodigingen voor de vaccinatie rolden onze e-box binnen. Op zich was daar niks aan, maar er zijn een paar opmerkelijke dingen.

Waar we allebei op 29 april onze eerste spuit krijgen mag Luc zich wel ‘s morgens aanbieden en ik ‘s avonds.

Waar Luc zijn tweede inspuiting krijgt op 3 juni mag ik de mijne pas op 22 juli gaan halen.

Je kan die afspraken aanpassen, je kan als koppel aanvragen om samen te gaan. Maar ergens wist ik de reden al voor ik ze zag.

Luc krijgt het Pfizer-vaccin. Ik dat van AstraZeneca.

Veranderen we iets? Neen. Bij zo’n groot opgezette actie kunnen gepersonaliseerde afspraken enkel tot complicaties leiden. Erger nog, ze kunnen Luc achteruit zetten of zijn Pfizer-vaccin afpakken.

Voor de zoveelste keer op rij stond ik gisterenmorgen op en begon vijf minuten later al te zuchten.

Voor de zoveelste keer op rij had Baskuul nog wat bijgevoegd, net of de duivel ermee gemoeid is.

Natuurlijk een tegensputterend been, dat dan wel zo goed als genezen is -maar net niet- en een buitensituaties die ook niet zo aanlokkelijk zijn zorgen voor een hoop luierikkerij met alle gevolgen van dien.

Bovendien lijkt het wel of het gebrek aan beweging gecompenseerd dient te worden door meer eten, want ik heb meer honger wanneer ik thuis zit dan wanneer ik op stap ben. Een vorm van verveling?

Neem daar nog bij dat ik de mijzelf beloofde beloningen bij het behalen van mijn streefgewicht nooit in ontvangst heb kunnen nemen. Daar zorgde corona wel voor. Momenteel wil ik ze zelfs niet. Ik wil eerst terug naar dat streefgewicht.

Maar hoe?

Op zeker ogenblik vroegen we ons af waarom we ineens veel minder mezekes zagen.

Het antwoord is eenvoudig. Sedert de vorige buurman in een WZC werd opgenomen en we nieuwe buren hebben hangen er mezenbollen bij die mensen aan de afsluiting. En hun tuin is hoger gelegen dan ons koerke. Zaak verklaard.

De mussen bleven ons trouw. De laatste dagen zien we wel terug meer meesjes, vooral op de noten. Die hangen bij de buurman niet. Waarschijnlijk overleggen de mezen ‘s morgens welk restaurant ze die dag willen aandoen.

Dat er ooit al een duif in ons voederhuis genepen zat kan ik niet aantonen met een foto en dat vind ik nu echt spijtig. De foto van de duif in het bad nam Luc met de gsm. Mooi is die niet. Dat is ook spijtig.

Maar nu profiteert de familie merel van de faciliteiten. Hij eet, zij baadt en het bevalt hen blijkbaar. Zelfs mijn silhouet aan het venster verjaagt hen niet.

De merels wonen al jaren bij ons, maar dan wel achter de hoek ergens in de klimop, maar tot zulke uitspattingen hebben ze zich eerder nog nooit laten verleiden.

Waar men ga langs Vlaamse Wegen … andere trouwens ook, kwamen we overal kraaien tegen. Kraaien alleen, kraaien met twee, met vier, met hele kladden …

Tot op de dag dat ik over de nacht van de zwarte kraaien schreef, een foto van de beesten wou en ze compleet maar dan ook compleet verdwenen waren en ik een oudere foto moest gaan bewerken.

Waar waren die beesten naartoe? Allemaal nog moe van nachtelijke boodschappen en spokerij? Neen, ze zaten blijkbaar allemaal druk doende aan het werk in den bouw¹.

Het is niet alleen met zwarte kraaien zo. Heb maar eens foto’s van iets anders nodig. Wedden dat het dan krioelt van de zwarte kraaien maar dat je het gewenste dan net niet tegenkomt?

Al vind ik een ree wel altijd mooi meegenomen.

Luc loopt de essentiële winkel binnen en ik ga me wat in stilte bezig houden.

Ik stap uit de auto -het is mooi weer voor iets- en ik kijk rond of er niks te fotograferen valt.

En wat zie ik? Een bank met een verbluffend uitzicht.

Bij sommige banken in het wild staat een bord dat je zegt dat je vandaar een mooi uitzicht hebt. Soms vraag ik me af wat een ander blijkt te zien dat ik niet zie omdat ik het uitzicht dan niet zó denderend vind.

Bij deze zag ik het zelfs zonder bord.

Je weet dat ze -zowel de politiek als de media- moeten stoppen met zeveren en mensen bang te maken als je ‘s nachts begint te dromen dat er zwarte kraaien aan je woonkamerraam komen tikken.

Een bepaald vaccin was oorspronkelijk niet goed voor ouderen. Maar nu blijkt dat er risico’s aan verbonden zijn en je er aan dood kan gaan, gaan ze het enkel aan de ouderen geven. Logisch! Echt logisch! Werkelijk …

Ben ik bang? Neen. Maar je denkt toch maar dat het toch wel een duizendste luk zou zijn, mocht je … Niet bang dus, wel licht ongerust. Er is minder kans op een trombose door een vaccin dan dat je een auto-ongeval krijgt.

Wil -of kan- er iemand dat eens aan die kraaien komen uitleggen?

Elk nadeel heb zijn voordeel. Iedereen weet wel wie het zei.

Maar de uitspraak van Johan Cruijff bevat wel waarheid, soms zelfs heel veel waarheid.

Want ik kan wel zeggen dat we tijdelijk zouden stoppen met wandelen, maar doen we dat dan ook? Het antwoord is gewoon dubbel: ja en neen.

Het been beterde, zodoende konden we toch de rode kelkzwam niet aan onze neus laten voorbijgaan. En vermits dat goed ging, gingen we toch maar een stukje bosanemonen bekijken.

Ging het beter met de lies/heup? Het antwoord is gewoon dubbel: ja en neen. De felle pijn was weg, de zeurende bleef. Maar we bleven in beweging al was het dan net geen anderhalve kilometer met een pozeke bankzitten ergens in de helft.

Er was de Ronde van Vlaanderen. Er kwam die aprilse gril die ons enkele dagen ging gijzelen. We bleven thuis, hingen op de zetel en keken TV. De beterschap was fenomenaal.

In die mate dat ik alweer Bertembos ging inplannen voor komende maandag maar bedacht dat we misschien eerst een andere, kortere wandeling zouden kunnen maken. Maar dan willen we wel een afspraak bij de dichtstbijzijnde Kringwinkel. Zie je ons al gaan rijden om anderhalve kilometer te wandelen? Neen toch.

Het blijft nog wat schipperen en overwegen.

Maar vooral vingers kruisen en hopen dat het helemaal weg blijft.