… zijn bizarre dingen.

Ik heb minder nachtmerries maar droom vaker over wandelingen, meer bepaald wandelingen die we ooit al deden.

Bij het ontwaken denk ik dat ik die wandeling nog wel eens wil doen, maar … welke was dat?

Soms is een kleine beschrijving genoeg om Luc het antwoord op tafel te laten gooien, meestal niet.

Het komische is dan wel dat die onbekend gebleven wandelingen een poos later weer opduiken in mijn dromen.

Ook een terugkerende is een oudere, iets van lang geleden. Was het al samen met Luc of dateert ze van nog vroeger?

We lopen dus met twee ergens in Nederland langs een water. In dat water bevindt zich een eiland. Op dat eiland is er een cafetaria.

Het is nog vroeg en wij zijn te vroeg voor “iets”. Ik wil een koffie gaan drinken.

En hier stopt de droom.

Zijn we op dat eiland geraakt? Zijn we die koffie gaan drinken? Ik weet het niet.

Zou ik mijn dromen kunnen aanporren om niet steeds dezelfde stukken van bepaalde wandelingen te tonen en eens een stapke verder te gaan?

Overal kan je lezen dat een vrouw zo’n 1.700 à 2.000 kcal mag innemen. Dat dat bij mij niet pakt, wist ik al langer.

Ik heb nooit last gehad van overgewicht, ik was eigenlijk aan de magere kant met mijn 62 kilo. Dat veranderde toen ik een jaar of 45 werd. Ik moest wat in het oog houden wat ik at en dat lukte wel, al woog ik dan 10 kilo meer.

De evenementen waren de doodsteek: ’s morgens ontbijt in het hotel, ’s middags had ik recht op vier halve baguettes -waarvan ik er maar één op kon- en ’s avonds op restaurant.

Na de evenementen werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Ik woog dus meer dan ik me voelde en ben aan het grote vermageringsoffensief begonnen. Dat is me gelukt. Het ging wel om meerdere tientallen kilo’s om op mijn gezonde BMI van 66 kilo te komen. En net toen het beloningstijd -ik had mezelf een nieuw kleed en een nieuw badpak beloofd- was er corona en kwam er van beloning niks in huis.

In het begin bleef ik het nauwgezet in het oog houden. Maar gaandeweg verwaterde dat en ik ging normaal eten. Tot men mij een poos geleden zei dat mijn gezicht toch mooier is als het wat ronder is. De alarmbellen gingen af, want ook één kledingstuk was gaan spannen. Neen, geen jeans, want in de zomer draag ik die niet.

Feit is, ik weeg weer meer dan ik dacht en meer dan ik wil wegen. Maar wees gerust, het zijn geen meerdere tientallen deze keer.

Maar toch wist de dokter me wéér te vertellen dat een beetje vermageren wel niet slecht zou zijn. Die houdt dus niet van mijn wat rondere gezicht.

Dat ik me afvraag of alle vrouwen die struiser zijn dan ik die raad meekrijgen, zal ik maar niet zeggen. Straks krijg ik nog de stempel “body-shamer” opgekleefd.

Terug naar dat gezegde van de dokter. Deze keer slikte ik zijn verkeerd vallende uitdrukking niet. Ik haalde mijn telefoon boven, opende mijn lijst, deponeerde die voor zijn neus en vertelde …

• over mijn gewichtsverlies in 2019-2020;
• dat ik met 1.200 kcal per dag bijkom;
• dat ik ergens had gelezen dat er mensen zijn die mààr 900 kcal per dag kunnen eten om niet bij te komen
• dat 1.200 kcal per dag er zo uit zien: ’s morgens één volkorenboterham met een ei of een half driehoekske smeerkaas, ’s middags 100gr. patatten met 200gr. groenten en 50gr. mager vlees, ’s avonds een volkorenboterham met dat ander half driehoekske smeerkaas, tussendoortjes: een appelsien/appel en een banaan (of twee) en een pruim als die in huis zijn tenminste);
• dat ik nog alle dagen met die kcal rekening hield maar ze niet meer bijhield op die rekentabel van 2019-2020;
• dat ik dat allemaal hoogst unfair vind.

Het verwonderde me een beetje dat de dokter dat unfair zijn beaamde. Hij bekeek de tabel nog eens waarop ik hem ten overvloede en als bewijs een foto van mijn 66 kilo liet zien en dat hij dat er best goed uit zien vond. Hij bekeek me ook een beetje anders toen hij opmerkte: “… als je ziet hoe jij daar mee bezig bent”.

Dat het voorgaande opgesomde menu enkel standaard is en afgewisseld kan worden zal wel duidelijk zijn, maar ik kan dus nooit ’s middags friet eten en dan ’s avonds een blikske makreelkes bij de boterham. Ik mag al blij zijn als er nog wat ruimte over blijft om een glas donkere Leffe 0,0% of een glaasje wijn te drinken.

Het zal dus niemand verwonderen dat ik er niet van houd om aangemaand te worden om te eten, om toch maar dat koekske, dat stukske chocolade, die praline, … te nemen.

Het zal dus niemand verwonderen dat ik niet sta te springen om naar familie- of andere etentjes te gaan. Ik ga wel, maar heb er dan een hekel aan als men begint met op- en aan te dringen maar ik heb er ook een hekel aan als ik dan denk: “ach, voor die ene keer” en dat dan een week lang mag uitzweten.

Staat er nog iemand verbaasd dat ik affiches zoals bovenstaande gewoon voorbij loop, omdat ik ook op vakantie niet op restaurant ga.

Zo af en toe eens een McDonald’s? Dan eet Luc wat hij wil en ik neem een wrapke, zo één van die kleintjes, want van McDonald’s vind ik de kcal-lijst op internet. Zo af en toe eens LunchGarden? Maar dan maar één bolleke aardappelpuree i.p.v. twee. Zo af en toe eens een BurgerKing? Dodelijk! Kijk maar naar die hun kcal-lijst. Frietkot? Uitgesloten!

Wat ik nu wel weet is dat ik levenslang gedoemd ben om die lijst bij te houden. Ik voel me begot een boekhouder telkens ik aan tafel aanschuif.

Kunst is emotie. Zo is het bij mij dan toch. Ik ga geen schilderij kopen omdat het duur is, wel als het mij iets zegt, me raakt. Zo was er het schilderij met mijn naam er op. Dat hangt in de eetplaats, al weet ik niet wie het schilderde.

Niet alle kunst is aan mij besteed. Zo kan ik wel bewondering hebben voor de tactiek, werkwijze en vakkennis van de grote -meest geroemde- meesters maar warm of koud word ik er toch niet van.

Er zijn anderen, mensen met veel poen, die kopen kunst voor zichzelf. Ze mogen dat wat mij betreft, maar wat ik er van denk zal hun kouwe kleren niet raken. Als ze het nog ophangen en bewonderen, nog tot daar aan toe, maar als het enkel als belegging dient of opgesloten zit in een safe vind ik dat wel heel erg zielig.

Zulke mensen vragen er daarom niet echt om maar zijn een erg gegeerde prooi voor oplichters. Ik vind het al eigenaardig dat men soms nog onbekende werken van één van voornoemde grote meesters kan vinden ergens op een zolder als leefden ze daar nog in middeleeuwse huizen. Maar ach … vervalsen blijkt een kunst op zich.

Als ik dan lees over de laatste nieuwigheid om die verzamelaars op te lichten vind ik dat allemaal nogal eigenaardig.

Jos Pauwels, de kunstschilder die niet bestaat: hoe de grootste veilinghuizen ter wereld verzamelaars bedriegen met valse kunst¹

Natuurlijk is het een plusartikel maar even googelen leert me dat Jos Mestdach, die het bedrog aankaart, een boek uitbracht: “Fake Art” dat daar over handelt. Tja …

Wat meer is, Jos Pauwels bestaat wel, meer dan één Jos Pauwels zelfs, googel maar eens.

Anderzijds is er dan wel de Belgische kunstenaar Christian Silvain², die na jaren eindelijk een Chinese plagiaatpleger -die er ook goed aan verdiende- gestopt kreeg en ineens de Chinese markt voor hem ziet open gaan.

Phising kent iedereen wel. Bij sommige phising zet ik het ding in spam of gooi het gewoon weg, bij andere stuur ik die naar Verdacht@safenonweb.be. Die mensen gaan daarmee aan de slag. Maar dat is altijd achteraf natuurlijk.

Nu willen ze dat anders aanpakken en het kwaad bestrijden voor het in onze inboxen beland. We zouden dan aan een kleurke kunnen zien of een website veilig is.

Groen, oranje of rood? Kleuren zullen aangeven of een website phishing is of niet¹

Het Centrum voor Cyberveiligheid (CCB) zou dan ook willen verhinderen dat bedottende sms’en en bedrieglijke e-mails op je telefoon of in je mailbox geraken.

Ik verheug me op voorhand maar vraag me af of er daarna geen addertje komt aangeslopen, zoals bijvoorbeeld een oplijsting van veilige websites -en blogs- met eventueel later gepaarde kosten.

Voorlopig ga ik afwachten en er blij mee zijn, ik moet niet altijd zo argwanend zijn.

Als we ergens naartoe gaan, waar we nogal vroeg voor uit de veren zijn, drink ik twee zjatten koffie voor ik vertrek en neem mijn koffiebeker mee … voor onderweg, je weet wel.

Dan kan het ook gebeuren dat ik mijn lege koffiebeker in de auto vergeet.

En dan kan het ook gebeuren dat, als ik de auto van de hof gids om Luc op weg te helpen naar de kiné, hij ineens het raampje opendraait, die beker er door steekt en als ik die aanpak zegt: “Bidon collé”.

De moeite van het vertellen niet waard? Voor mij wel … voor als ik ooit vergeetachtiger dan normaal moest worden.

Dan gaan we op een mooie maandag, goedgemutst, naar de Colruyt, parkeren onze auto op ons favoriete plaatsje, ik neem mijn clipeez die ik nog steeds gebruik, steek de parking over, loop tegen de gevel aan, richting winkelkarren, als ik plots een irritant gevoel krijg als ware ik bespied van vanachter.

Ik draai me met een ruk om. Daar is er toch zeker ene die, mét auto, op een goeie meter achter mij, links voor hem op dat stuk doorgang, naast die gevel rijdt. In een fractie van seconden zie ik mij halt houden of richting winkelkarren lopen en bedenk wat er zou gebeuren als die niet op tijd kan stoppen.

Ik heb die daar een killerblik toegeworpen, maar een killerblik die heel de Colruyt kon doen verstarren.

Ten overvloede steekt die achter mij, bijna op mijn hielen, met auto en al, ook over om zich in het vak naast de winkelkarren te parkeren. Hij heeft er nog eens een tweede killerblik op de koop toe bij gekregen.

Op die eigenste mooie maandag, maar nu met killerblikken op scherp, komen we uit de Colruyt en zien de auto die de doorgang naar het tweede stuk parking verspert. Blijkbaar wil die onze plaats. Dat begrijp ik niet goed. De parking is meer dan voor drie vierde leeg. Waarschijnlijk is onze favoriete plaats ook diens favoriete plaats.

Ten overvloede zeg ik tegen Luc: “Je gaat je niet haasten om in te pakken zenne”, maar dat was eigenlijk niet nodig omdat Luc toch altijd wacht tot ik de kar heb weggebracht.

Ik vertrek met die kar, die auto zucht, rijdt achteruit en blokkeert de doorgang naar de standplaats van de winkelkarren. Gelukkig maakt die een handgebaar dat ik eerst mag oversteken. Ik heb mijn killerblik nog op tijd opgeborgen.

Nog op die eigenste mooie maandag, alle killerblikken terug opgeborgen, rijden we richting bakker en komen aan het zebrapad. En net op het ogenblik dat we aan dat zebrapad komen, springt er daar ene van achter een boom mét hond en zet zijn voet al op het zebrapad waar wij net over rijden.

Blijkbaar heeft die kerel dan een geste gemaakt, niet met de middelvinger maar nogal smalend met zijn duim.

Luc, meestal de kalmte zelf, kijkt in de achteruitkijkspiegel en roept kwaad uit: “Verstopt u dan niet achter nen boom hé holbewoner!”

Waarna we op die eigenste mooie maandag, uitermate voorzichtig naar huis zijn gereden terwijl Luc me in geuren en kleuren vertelde dat hij altijd de eerste is om te stoppen, dat hij geen voorrang neemt waar hij er geen heeft en dat hij soms moet stoppen voor anderen die wel voorrang nemen waar ze er geen hebben en dat …

Ik heb me in gedachten gehuld, want dat wist ik allemaal al.

De voorbije week had men eerder herfstig weer voorspeld en we hebben -donderdag uitgezonderd- toch wel mooie dagen gehad.

Voor de nu komende week voorspellen ze beter, een Indian Summer komt er aan¹, als we het Nieuwsblad mogen geloven.

Op zaterdag gaf het KMI voor de volgende dagen al maar maximaal 22° meer en geen 25° zoals beloofd².

Nu ja, ik zit niet op een Indian Summer te wachten, die zie je enkel in Noord-Amerika, zo wist Joe Dassin het jaren geleden al te zingen in l’été Indien:

… une saison qui n`existe que dans le Nord de l`Amérique
Là-bas on l`appelle l`été indien …

Ik vind nazomer een veel mooier woord voor een paar zalige dagen in het begin van de herfst.

En ja, het mag gerust nog wat nazomeren deze komende week. We kunnen er maar deugd van hebben.

Toen ik onze agenda opmaakte op Google -ondertussen toch al een paar jaar geleden- en die deelde met Luc kreeg ik kort daarna een melding in die agenda. Die kwam van de bank om een afspraak -die ik er zelf al ingezet had- te melden.

En neen, dat zinde mij niet. Ik zal zelf wel beslissen wat er in die agenda komt en hoe het in die agenda komt.

Ik zocht een beetje en vond. Ik heb die mogelijkheid onmiddellijk, per direct en stante pede uitgevinkt.

Nu lees ik:

Phishers proberen toe te slaan via je online agenda: hoe kan dat en wat kan je er tegen doen?¹

Nu sta ik daar niet stom van, nu denk ik ook niet: “Ziede nu wel” maar ergens lag het in de lijn der verwachting, vind ik.

Dus is mijn persoonlijke ingesteldheid van: “wat van mij is, is van mij” zo slecht nog niet. Ik ben wel pro de vooruitgang, ik ben ook pro gemak maar eigenlijk ben ik ook heel erg pro voorzichtigheid.