Wizzewasjes

De hoofdzaak:

Op een warme zaterdagavond op de Kunst- en Boekenmarkt in Hasselt zegt Luc: “Ik ga hier achter bij het Sparreke een paar cola’s halen”.

Even later staat hij er terug, zonder cola. Hij buigt zich over de achterzijde van mijn stoel en fluistert in mijn oor: “Of wil je soms een Magnum?”

Wat dacht hij?

(Lees verder onder de foto)

De voorgeschiedenis:

Sedert ik er zorg voor draag dat ik toch wel dagelijks iets minder mijzelf moet meeslepen, heb ik geen Magnum meer gegeten. Erger nog, ik heb al minstens/bijna een jaar geen Magnum meer gehad.

Ik had al wel meermaals gezegd dat ik er eens ene zou incalculeren, maar deed het niet.

Waarom niet? Zolang je er geen in je handen hebt heb je geen idee van het aantal kcal noch van het gewicht van zo een friskootje.

Querida was wel al zo vriendelijk geweest me een fotootje door te sturen van de persoonlijke gegevens van een witte en Luc had me ook al gewezen op de doos van zes die in de winkel in de vriezer stond. Ik weerstond. Tot …

Het gevolg:

Ik bedacht te laat dat ik er een foto moest van nemen. Dat kwam door de zin die ik had gehad om er in te bijten.

Om het aantal kcal te compenseren heb ik mijn meegenomen avondboterham maar niet opgegeten.

Meestal ben ik erg gelukkig en content met het gezapige leven dat we nu hebben. Soms, ineens, van de ene dag op de andere vind ik het net of we helemaal geen doel meer hebben in het leven, of we maar wat aanmodderen.

En dan begint het piekeren en denken en overpeinzen om tot de slotsom te komen dat het doel dat we vroeger hadden toch in wezen niet veel meer was dan wat het nu is: overleven en er het beste van maken.

En dan gaan we een paar dagen op stap en verlang ik terug naar het heerlijke nietsdoen en word ik weer mijn eigenste gezapige zelf met een gezapige Luc aan mijn zijde.

Deze week wordt het wel erg druk: gisteren waren we op stap, woensdag gaan we weg en op donderdag en vrijdag zijn we ook al niet thuis.

Straks raken we nog echt oververmoeid …

Lang geleden toen mijn moeder herhaaldelijk vertelde hoe snel de tijd vlood, stond ik er niet bij stil omdat ik dacht dat ze overdreef.

Later zag ik jongeren met hun ogen rollen als een nieuwe generatie ouderen het had over de snel voorbijgaande tijd.

Eens ik het zelf ondervond besloot ik dat ik die wetenschap wijselijk voor mezelf zou houden. Er zijn al rollende ogen genoeg.

Herinnert iemand zich nog hoe lang negen maanden lijken als je pas te horen krijgt dat je in verwachting bent?

Gisteren was het negen maanden geleden dat Sloef stierf. Het leek net (eer)gisteren.

De banaan zoals wij die nu kennen zou binnen vijf jaar verdwijnen¹. Zo koppen wel meerdere kranten. Nog vijf jaar tijd om een herinneringsfoto te maken en afscheid te nemen van dat onderdeel van mijn ontbijt.

Toen bleek de Colruyt, die de onze tijdelijk verving, ineens geen losse appelsienen meer te hebben. We brachten voorverpakte mee. Die zitten in een netje en de ervaring leerde ons dat die nooit zo lekker zijn. Dat waren ze niet. Droog en saploos en aaneenhangend van de velletjes.

Ik greep terug naar een oude liefde: de pompelmoes. Jaren geleden, héél veel jaren geleden, at ik er dagelijks ene. Wanneer en waarom dat stopte? Daar moet ik toch even over denken. Niet zo handig om te eten op het werk? Geen tijd? Gemakkelijker alternatieven? Eerlijk, ik weet het niet.

De pompelmoes dus. Indertijd sneed ik die in twee en lepelde die uit. Zou er in deze moderne tijd geen modernere manier bestaan, vroeg ik me af. Niet dus. Doorsnijden en lepelen staat nog steeds met stip vermeld bij het eten van de roze pompelmoes bij het ontbijt. Wat is er met de gele van lang geleden gebeurd? Gaat men nu echt al bepalen wanneer je welk fruit mag eten?

Maar het einde van de nood was in zicht want daar was onze Colruyt en we konden weer de lekkere losse appelsienen kopen. Luc is namelijk niet zo zot van pompelmoes (en dat is een onderdrijving).

Na de ervaring met de appels hebben we nog twee keer een zak meegebracht … met bedroevend resultaat en drie dagen buikpijn voor Luc als gevolg.

Nu heb ik die dagelijkse appelsien door een pompelmoes vervangen, de dagelijkse appel door een appelsien. Alleen zijn die pompelmoezen niet enorm groot en de appelsienen wel. Moet er nog een plaatje bij? Bij deze …

Gelukkig is er nog een ander onderscheid en moet ik niet constant hun ID opvragen.

Met de komende perenoogst en de appelen daar in een huppeltje achteraan krijgen wij binnenkort wel een luxeprobleem. Welk fruit ga ik dan weer door iets anders vervangen?

Ach dat is toch simpel op te lossen! Dan vervang ik toch gewoon een hele maaltijd door een fruitpapke.

¹ Het Laatste Nieuws

Zie je wel dat ik dus niet helemaal gaga ben. Als ik vertel dat ik de voorbije warme en zelfs hete dagen met het dekbed op heb geslapen bekijkt men me anders wel zo.

Voor mezelf had ik al uitgemaakt dat het een vorm van bescherming is die ik nodig heb. Het geeft me een beschut gevoel en ik zou niet kunnen slapen zonder.

Of de uitleg die ik in het artikel¹ las ook van toepassing is, ik weet het niet. Ik val haast onmiddellijk in slaap en slaap meestal wel de hele nacht door (tenminste als ik niet te laat gedronken heb want dan moet ik er ‘s nachts wel even uit).

Ik gooi het dekbed enkel af als een hittegolf heel lang aanhoudt en de warmte in huis blijft hangen.

¹ Metrotime

Geruime tijd geleden begon Luc te klagen dat de snelkookpan ging slabakken. Hij had het handvat al vast gezet maar de pot liet ook een ietsiepietsie stoom ontsnappen tijdens het koken.

Iets voor de zomer gaf de pot er de brui aan. Het ventiel, of hoe het ook mag heten, ging kapot.

Luc ging googelen maar vond geen pot naar zijn goesting:

Ze waren te dit, ze waren te dat,
aan elke snelkoker scheelde wel wat.

Tot ik op het einde van vorige week ineens op woensdag de 21ste om 8.30u, vandaag dus in de agenda zag staan: “Snelkookpan Aldi”.

Weet je, de vorige die nu net kapot ging kwam ooit ook van de Aldi. Luc wou toen een prespot, zoals hij dat eigenlijk noemt. Ik ben het gaan opzoeken, ik herinnerde me dat ik het er toen ook over had gehad. De prespot in kwestie heeft er bijna 16 jaar trouwe dienst opzitten.

Net op tijd dus, nu het einde van het tijdperk van de koude patatjes en de zomersalades in zicht. Tijdens de zomerperiode hebben we de prespot niet echt gemist.

Waarom nu een logske over zoiets triviaals als een prespot? Heb je de kranten van vandaag al eens bekeken? Een mens kan beter iets vertellen waar je dan wel niet gelukkig maar toch blij van wordt.

Na de kleddernatte zaterdag die we kregen hadden we gevoelig meer luchtvochtigheid op zondag.

Nu heb ik dat altijd wel zo geweten, dat ik het sneller maar frisjes vind als het vochtig weer is dan wanneer het vriest dat het kraakt maar droog is.

Nu niet dat ik het echt koud vind maar het verschil met de warmere dagen doet onaangenaam aan.

En ja, zondagavond kon ik niet in slaap geraken omdat ik zulke koude voeten had.

Maar we mogen ons verheugen in een paar komende zomerdagen. Of zou ik, gezien het klimaat, niet liever regen moeten hebben en sokken aantrekken?

Bij het sorteren van de boekendozen viel ik -en zal ik waarschijnlijk nog vallen- op twee oude boeken waarvan ik niks maar dan ook niks terugvind op internet. De ene staat wel ergens vermeld, maar meer ook niet.

Wat doe ik daar nu in ‘s hemelsnaam mee? Gooi ik ze weg? Of loop ik eens bij een antiquair binnen? Zou De Slegte uitsluitsel kunnen geven?

Of wacht ik tot alle boekendozen uitgezocht zijn en steek er dan een groot vreugdevuur mee aan?

pske van mske:

• Natuurlijk dénk ik er niet aan om naar een antiquair te stappen. Het antwoord zou me toch nooit zekerheid geven.
• Natuurlijk dénk ik er niet aan om een vreugdevuur aan te steken. Ik was al anti-vuurkestook nog voor er één klimaatactivist op de proppen kwam.

Wat is me dat nu weer?

We waren gisteren op trot, kwamen thuis, aten en zaten hier alle twee wat te suffen. Ik zei niets van de lome vermoeidheid maar voelde me eigenlijk meurreg.

Toen Luc iets voor 8u ineens zei dat hij doodop was en we tot de conclusie kwamen dat we alle twee stikkapot waren vroeg hij : “Gaan we niet slapen?”. En dat deden we.

De volgende keer dat ik op de klok keek was Luc dat net ook aan het doen. Het was 8.03u vanmorgen.

Dat is de klok rond en we zouden niet weten wat de oorzaak kan zijn.