Wizzewasjes

CenterParcs ging dicht nét voor de eerste lockdown en wij hadden die maand maart een midweek … waarvoor we een voucher kregen.

Na de lockdown wisselde ik die voucher in voor enkele dagen die ik wou aanbreien aan een midweek in november en we er daarmee een hele week van maakten. En toen ging de hele zaak weer dicht en kregen we twee vouchers.

We overlegden vorige week. Eigenlijk vinden we het te vroeg om naar het buitenland te reizen. Eigenlijk konden we die vouchers beter gebruiken voor een week CenterParcs in september.

Dat ga je dan uitvlooien op een zondag en krijg je een kouwe douche want die twee midweken waren geen twee midweken meer. En dan moesten we nog afwachten of ze die wel samen zouden willen voegen. Ik heb er verdorie nog slecht van geslapen ook.

We zijn gisteren ter plaatse de zaak gaan regelen. We hadden geen nood aan de enerverende misverstanden van de vorige keer.

We zijn er uit geraakt. De twee vouchers konden samengevoegd worden en nu hebben we zelfs een huisje in plaats van een appartement.

Als dit nu maar niet weer op miserie roepen is …

Heel waarschijnlijk heb ik nooit met linkshandigen in de klas gezeten want al herinner ik me verhalen van anderen over linkshandigen die met de regel of de lat op de vingers getikt werden, ik maakte het niet mee.

Mijn moeder zei dat ze gelijk hadden om dat links schrijven te verbieden. Zei ze dat nu omdat ze vond dat nonnen altijd gelijk hadden, ik kan het haar niet meer vragen. Haar argument was dat je door links te schrijven door de verse inkt van het pas geschrevene ging wrijven met een slordig ogend gevolg.

Wel weet ik dat ik onder mijn voeten kreeg omwille van mijn linkshandigheid. Wat deed ik verkeerd? Wel bij het uitwringen van een dweil wrong ik in de verkeerde richting. Door al die opmerkingen niks wijzer geworden, weet ik nu niet meer hoe het moest of hoe ik het deed, ik kan het in beide richtingen. Werkelijk een positieve bijdrage aan mijn manier van leven. Werkelijk? Het kan me geen scheet schelen. Als die vloer maar gedweild geraakt.

Het vergde jaren en veel artikels vooraleer men tot de bevinding kwam dat linkshandigen, net zoals zoveel dat men afwijkend beschouwde, niet abnormaal was maar gewoon anders. En ja, zoals met alles zat het er ook aan te komen dat men ging beweren dat linkshandige slimmer, creatiever, … waren.

Tot ik las dat velen niet écht volledig rechts- of linkshandig zijn, maar dat het wat afhangt welke kant primeert bij bepaalde acties. Aha! Vandaar dat verontrustend gedoe met die dweil.

Dat is zowat als bidden met gevouwen handen. Dat deed ik met mijn rechterduim boven. Toen ik ooit mijn linkerduim tussen de deur stak heb ik mijn vingers ook van volgorde veranderd. Gelukkig golden daar geen regels over of ik had nog een hele banvloek kunnen krijgen. Dit terzijde, dat levert hier geen bijdrage aan links- of rechtshandig.

Waar wil ik nu komen? Weet je wat me een paar maanden geleden opviel? In al die films en feuilletons op TV? Het overgrote aantal van die personages schrijft links. Maar dan écht de meesten. Ik zei er wat van en sedertdien heeft Luc de taak op zich genomen om telkens als er iemand zit te schrijven: “links” te zeggen.

Misschien zijn al die acteurs slimmer, creatiever, … of ze dweilen hun vloer op de juiste manier.

Misschien niet ieders voorkeursuitstap, maar bij ons stond hij wel op het programma. Want deze keer mocht het. Dàt lazen we wel op de website¹.

Mondmaskerplicht voor toeschouwers en passanten op het gehele parcours.
Start- en aankomst zone (sic) niet toegankelijk voor publiek

We zouden dus naar de koers gaan kijken.

We hadden wel wat opzoekwerk om een geschikte locatie te vinden, want met de regen in het vooruitzicht mocht de auto toch ook al niet te ver af staan.

We zijn niet in de auto gaan schuilen. Mijn coiffuur was er dan ook naar. Maar die van die renners waarschijnlijk ook.

De slotkilometers hebben we wel thuis bekeken, opgenomen van ROB-TV.

Na twee keer de Brabantse Pijl op TV te moeten bekijken was koers in het écht toch weer eens plezant.

En dan komt binnenkort de Ronde van België ook nog bijna aan de deur voorbij.

Over wat ik het vandaag zou hebben? Ik wist het niet.

Nog eens over coronaperikelen? Ik dacht het niet. Over de vaccinatiecampagne? Wordt daar nog niet genoeg over geschreven?

Over het gelimiteerde wandelen met beentroebelen? Over aangekondigde regen die de planning van vandaag in duigen laat vallen?

Veel valt er niet te beleven. Het leven lijkt gewoonweg stil te staan.

Over wat ik het vandaag zou hebben? Ik weet het nog steeds niet. Misschien over het feit dat ik niet weet over wat ik het vandaag zou hebben.

Wandelen, maar dan anders. “Niet schuifelen” zei de dokter “gewoon zoals je gewoon was”. Hij heeft gemakkelijk zeggen, het is zijn been niet.

Nu ja, het wandelen lukt best, maar dan trager. Want waar we vroeger doorstapten en de grote schoonheden zagen, zijn we nu langzamer en kijken naar de kleintjes.

En dat vraagt om een nieuwe app. Een app die planten en bloemekes herkent.

We speelden er wat mee, want sommige plantjes kende ik wel, maar andere dan weer niet.

En die app doet wat hij belooft, al geloofde ik hem op zijn woord en ging achteraf niet controleren of hij er niet een beetje naast zat.

Alleen … die Rosse metselbij (Osmia bicornis) op die ene foto, dat is écht wel mijn vinger die een beetje in de weg zat.

Gelukkig maar dat hij niet aangaf wat hij meende te zien op de foto waar de alverman met zijn zitvlak naar boven wijst.

Soms zeg ik dat wij geen sociale contacten meer hebben. Dat is zo. Soms zeg ik dat wij geen vrienden meer hebben. Als ik er al heb, dan ken ik ze niet. Maar je weet nooit.

Over verwaterde vriendschappen van vroeger zal iedereen wel iets kunnen vertellen. Over verdwenen vriendschappen na een scheiding zullen er wel meer mensen kunnen meepraten.

Daar wil ik het dus niet over hebben. Wel over het eigenaardige toeval -of lot zo je wil- dat ons te beurt viel en valt.

Over het warme welkom van het dorp had ik het al.

Maar we kenden BuurBoer van hier achter. Telkens we buiten waren, kwam BuurBoer een praatje maken. Hij overleed in 2008 op zijn 50ste aan K.

De buurvrouw van hier schuin over, waar we nu nog af en toe nog eens over de haag een praatje mee maken had ooit een (buurman) echtgenoot waar wij dus hetzelfde mee deden. Hij overleed op zijn 57ste in 2014 aan K.

Ghislaine, een collega die toch iets meer was en waar ik witte bloedcellen voor doneerde, overleed in 2014 aan K.

Een kennis, die wel iets meer was maar die sinds drie jaar niets meer van zich liet horen en niet antwoordde op smsjes, stuurde dit jaar ogenschijnlijk een kerstkaart. Ogenschijnlijk inderdaad want het was een bidprentje.

Over K. zegt men dikwijls dat iedereen er eens mee te maken krijgt. Over Dodebroer vertelde ik al, de drie anderen in de dichte familie vermeldde ik wel maar zei niet wie of welke bloedband we ermee hebben. Het is genoeg geweest.

Toch gaf ik niet op. Ik wou menselijk contact. Ik wou vrienden en probeerde keer op keer … Er was die ene die zei dat Luc de manier waarop ik tegen hem praat niet verdient, er was die welke me volgde naar de WC om te zeggen dat ze niet akkoord ging met Lucs plan om haar man een e-mail te zenden met info want oppervlakkig bij de paar ontmoetingen was meer dan voldoende …

Neen, ik gaf niet op. Ik plande zelfs opnieuw om iets nieuw aan te pakken na de lockdown en beperkingen. Ze krijgen me niet klein.

De buurman van hiernaast, de oude man, ging naar een rusthuis. Het huis werd verkocht. De nieuwe bewoner spraken we één keer en toen kwam Corona. Tijdens de lockdown miste de man een pakje. Als het coronagevaar geweken is denk ik wel dat er een praatje meer in zit.

Waarom ik dat uitgerekend vandaag vertel? Max overleed vandaag 10 jaar geleden aan een hartaderbreuk. Hij was net geen 57. En al tien jaar staat Max in mijn zijkolom. En nog steeds zeggen we: “Max zou nu zus of zo” of Max zou er eens ferm mee gelachen hebben”.

Je kan toch beter niet bevriend zijn met mij/ons. Zeg nu zelf … eerlijk op de man/vrouw mens af… wat een risico loop je dan …

Twee weken later, had ik gezegd. Twee weken later was juist geschat. Ze bloeien twee weken na de eerste mei.

Toen ik hier zat met mijn been in rust, mijn fototoestel in aanslag om een pasfoto van elk van de passerende tuinvogels te nemen, dan bloeiden ze niet hoor! Niks van.

Maar de eerste dag na de -nagenoeg- eerste wandeling met licht regenweer en grijze luchten komt Luc binnen en zegt: “Heb je de meiklokjes gezien?”

Even later stond ik in de regen meiklokjes op foto te zetten.

“Ik heb je een paar locaties doorgemaild waar volgens Natuurpunt reeën te kijken zijn” zei Luc. We weten er wel al een paar maar we kunnen ook niet altijd dezelfde plaats gaan bezoeken. Ze zouden ons gaan kennen.

Gisterennamiddag reden we naar het kleinste gebied, kwestie van het wandelen terug langzaamaan aan te vangen.

We waren akkoord. Het was echt niet de plaats waar we in een weekend zouden willen zijn. Bovendien waren er geen bordjes en liepen we een zomaar-toertje. Het beviel ons wel.

Maar we zagen geen reeën. Natuurlijk niet, daarvoor was het er te druk, vooral fietsers.

We zagen wel andere beestjes.

Maar gisteren voormiddag, toen we onderweg waren naar een andere A.S. Adventure om de vereisten voor de gewenste zolen te laten meten en ze dan maar ineens aan te schaffen, hadden we wel al een ree gezien en die was nog gemakkelijk te fotograferen ook.

Ik zeg:

Bij A.S. Adventure verkopen ze wandelzolen die beter zouden zijn dan de zolen van de schoenen zelf. Een optie?

De dokter zegt:

Baat het niet, dan schaadt het niet. Het zou zeker voor meer stabiliteit zorgen.

De verkoper zegt:

Mijn advies is dat u eerst via uw dokter een afspraak maakt bij een podoloog en aangepaste steunzolen koopt.

Ik vraag me af:

• als de dokter dat niet nodig vindt, waarom een verkoper dat wel zou doen;
• of de verkoper dat deed omdat er enkel kindermaten aan het rek hingen;
• als dat de raad is die ze iedere koper van dergelijke zolen geven, waarom ze ze dan nog verkopen?

Feit is:

• dat ik buiten gegaan ben zonder zolen;
• dat ik me maar weer eens betutteld en de domme klant gevoeld heb;
• …
• dat ik weer weet waarom ik liever naar Decahtlon ga dan naar de gerenommeerde experten van A.S. Adventure.

Om één of andere reden kreeg ik al jaren af en toe e-mails van de site¹. Ik wist niet van waar het kwam en kon niet uitschrijven.

Dat gebeurde op onregelmatige tijdstippen en telkens werd zulke drukke e-mailperiode gevolgd door een e-mailloze. Ik snapte er niks van.

Meerdere keren zoekwerk met bijhorende wrevel later vond ik vorig jaar ergens dat ik moest in loggen om te kunnen uitschrijven. Maar ik had daar nooit een account aangemaakt.

Deze keer verliep het anders. Na maar weer een e-mail over iets dat ik op Google had gezocht en het daaropvolgende opzoekwerk kwam ik op een inlogpagina.

Daar las ik dat ik kon doorgaan met met mijn Google account of met mijn FB-account. Het eerste had ik -zoals gezegd- nooit -bewust- bij hen aangemaakt en dat zomaar gaan gebruiken? En het tweede? Wel mijn lieve lezertjes, ik heb geen FB-account en ik heb er nooit een gehad en -al lijkt het in sommige omstandigheden wel handig- ik zal er nooit een hebben.

Gelukkig was er deze keer ook de mogelijkheid om aan te geven dat ik mijn wachtwoord was vergeten. Die gebruikte ik waarop ik een e-mail kreeg om een nieuw WW aan te maken en ik alzo eindelijk op dat verduvelde account geraakte. Buiten mijn naam en mijn gmailadres stond daar niets in maar waren wél alle mogelijke onderactiviteiten qua interessepunten en op-de-hoogte-houderij aangevinkt.

Voor alle veiligheid heb ik ze allemaal uitgevinkt vooraleer mijn account te verwijderen.

Dit is niet belangrijk in die mate dat het me schade berokkende -hoop ik toch- maar ik neem het die onbekenden kwalijk dat ze mensen gebruiken die nooit maar dan ook nooit voor zoiets een account zouden aanmaken.

Gezien de tijdspanne waarover we het hier hebben, bestaat dat account al zeker een tiental jaren geleden en stamt uit een tijd toen men het zo nauw niet nam met privacy.

Als ik het zo bekijk heb ik er niet zo vaak last van gehad, maar de geringheid ervan doet niks af aan mijn wrevel dat ik me er periodiek erg aan ergerde.