Wizzewasjes

Het is zover: de dag der dagen, de dag die een einde gaat maken aan straatvervuiling en verspilling van geld, papier en inkt.

In België hebben we geen stemrecht. In België hebben we opkomstplicht. En dan blijkt dat buitenlanders soms niet snappen waarom ik toch zo tegen die verkiezingen ben. Dat is niet moeilijk.

Een recht verliest zijn waarde als het een plicht wordt.

Deze plicht valt voor ons altijd op een zondag, terwijl in minstens één van onze buurlanden het stemmen aanlokkelijker gemaakt is door het tussen de werkuren te laten plaatsvinden.

Door ons systeem van coalitievorming kan het zijn dat winnaars verliezers worden en omgekeerd en dat zodoende iets, wat door de meerderheid werd gekozen, niet tot stand komt of omgekeerd, dat iets wat verworpen wordt, toch wordt doorgedrukt.

Eigenlijk voelt dit hele systeem -voor mij dan toch- aan als een mallemolen waarbij de indirecte democratie eigenlijk niet democratisch meer is, maar wel de indruk moet wekken dat ze het wél is.

En dan lezen we dat

Slimme burgers weten dat de opkomstplicht fake is¹.

De ervaring van deze -dus niet zo slimme- burger is wel dat er velen niet meer gaan stemmen, maar dat als deze -niet zo slimme- burger het zou wagen, er ineens wél boetes zouden uitgeschreven worden.

Zodoende gaan we zeker het zekere voor het onzekere nemen en gààn.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/10/09/opinie-bart-maddens-stemplicht/

We waren een week lang alle dagen weg. En het waren lange dagen.

Terwijl ik normaal rond acht uur wakker word, was ik dat nu al om zeven uur en dat zonder wekker.

Toen we gisteren niet meer voor de hele dag weg moesten, heeft mijn inwendige klok de inwendige wekker op stop gezet en sliep ik tot negen uur.

Ik ondervond het al meer: dienen we om zes uur op te staan, dan zetten we de wekker maar word ik om kwart voor zes wakker.

De wekker wordt hier bij tijd en wijle wel eens gezet, maar moet nooit aflopen.

Volgens art. 16.2bis van de wegcode 1/12/1975 mogen motorrijders bij file aan een aangepaste snelheid tussen de aanschuivende auto’s voorbijrijden.

Wat is nu de aangepaste snelheid? Nog volgens de wegcode is dat maximum 20km per uur meer dan de file en met een maximum van 50 km per uur.

Voor zover de theorie want wat doe je met een niet-aangepaste motorrijder die je aan hoge snelheid voorbij raast en agressieve gebaren maakt naar autobestuurders die, volgens hem, voor hem, de baan zouden moeten ruimen en/of tegen de betonnen middenboord zouden moeten gaan plakken?

Gelukkig zaten wij niet in dat linkervak en kon het heetgebakerde heerschap ons zonder veel omhaal voorbij.

Zoals wel vaker voorkomt als je iets ziet dat je normaal niet ziet, reden we gisterenmorgen weer achter de google-auto.

“Geen twee zonder drie” zei Luc. Dat zullen we nog even moeten afwachten.

Hopelijk zijn ze niet aan een google-invasie bezig.

We hebben nu in totaal al op twee hele boekenmarkten gestaan. We waren bij beide hoogst content naar huis gegaan.

Maar anderen wisten ons te vertellen dat die boekenmarkt niet deugde. In Diest moest je zijn.

Maar dan hoorden we weer tegenstrijdige geruchten. Bovendien lazen we dat in Diest geen rommelmarktboeken verkocht mochten worden.

Het werd dus hoog tijd dat we daar eens een kijkje gingen nemen. We waren er zondag, zoals gezegd, gewoon om een kijkje te nemen. Het aanbod was niet zo verschillend aan het onze, meer zelfs, er stonden wel meerdere boeken die wij ook hebben. En romans waren er ook.

Men zegt soms: als je ergens niets goed kan over zeggen, dan moet je er over zwijgen.

Dat is dus wat wij nu doen.

Een koekje van eigen deeg.

Lang geleden hadden we nog geen hoeslakens noch dekbedden. Bedden dienden gemaakt te worden met een onderlaken, een bovenlaken en -naar wens- een deken of twee. Daarbovenop kwam nog een sprei.

Dat was een dagelijks karweitje. Eerst het bed enkele uren laten verluchten en dan zo rond een uur of tien in de voormiddag begon het bedden maken. Simpel was het niet met dat onderlaken waarvan de hoeken mooi gevormd moesten worden. En bedden van nachtelijke wroeters waren al helemaal verschrikkelijk.

Eens getrouwd deed ik dat anders. Ik stapte uit bed, maakte het bed zo ver op dat het netjes open lag vooraleer naar het werk te vertrekken.

Maar de Duitsers, die deden dat nog simpeler, daar hingen de dekbedden door het raam en die dingen kon je zo het bed op gooien, wat recht trekken en klaar was Kees je bed. Bij ons was het dekbed snel ingeburgerd. Het hoeslaken hadden we al enkele jaren ervoor ingevoerd, toen die als nieuwigheid in de witgoedwinkels opdoken. Mijn moeder vond dat allemaal maar niks. Dat was ontwikkeld voor luie vrouwen.

Ik stond er niet bij stil, het was geen bewuste keuze maar toen ik laatst las dat we beter wel elke dag ons bed zouden opmaken¹ dacht ik eerst: “ik doe dat niet”, maar daarna dacht ik: “ik doe dat wel”. Het lijkt wel een automatisme, dat rechttrekken van het onderlaken en het opschudden van het dekbed terwijl ik het ook netjes open leg. Zo ligt het ‘s avonds snel slapensklaar.

Want eerlijk, ik slaap toch liever in een opgemaakt bed dan in een nest.

Er zijn er andere! Die maken nest en laten het opruimen aan de goedgewilligen over.

¹ Metrotime