Wizzewasjes

Vele jaren geleden kocht ik me een massagebroek bij Svensson. Die moest dienen om te sporten. Ik reed ermee op mijn binnenhuisveloke, ik deed er aerobic mee. Nooit heeft die broek me verteld dat ik eens wat moest opletten op mijn omvang. Die bleef namelijk mooi passen.

Nu echter sta ik versteld in de spiegel te staren als ik zie dat het ding er uit ziet als een minirokske. Ik kan me niet voorstellen dat mijn bovenbenen die pijpen ooit opvulden.

Waar ze dus bij het uitzetten mee groeide, gaat ze bij het versmallen niet inkrimpen. Weggooien? Zo een ouwe getrouwe? Ik denk er niet aan.

Natuurlijk heb ik méér dan één sportbroek. Ik heb er een voor de aerobic, ik heb ook een echte fietsbroek. Maar die zijn allemaal jaren jonger dan dat onverslijtbaar massagegeval.

Vraag ik aan Luc: “Zou ik een foto bij het blog plaatsen van de onderrand van de broek met een stukje van mijn benen er onder?”

Zegt hij: “Wil jij een ban hebben op internet?”

Tsss …

Er was niets in Landen
Echt niks voorhanden
Niks voor Valentijn
Alleen maar samen zijn

Jaren geleden, Zoneke was op komst en ik hoorde voor het eerst over Valentijn. De bedoeling was dat je een kaartje zou sturen naar diegene waar je een boon voor had of naar een goede vriend/vriendin. Het had met lief zijn te maken, nog niet eens met liefde.

Nu krijg ik reclame voor lingerie voor Valentijn. Nu krijg ik reclame voor sjakosjen voor Valentijn. Nu krijg ik reclame voor dingen die singles voor zichzelf mogen/moeten kopen voor Valentijn.

Arme Valentijn.

Al is het voorval dat ik in eerste ronde ga vertellen niet dat wat eerst gebeurde, het is wel het meest heet van de naald.

Woensdagavond keerden we, na het eerste zaagvoorval, voor de eerste keer sedert de storm in klaarlichte dag huiswaarts en we zagen de verschoven pan.

Over het gemor en het gezaag ga ik het niet hebben, maar Luc reed gisterenmorgen richting brandweerkazerne en nog voor de middag stonden de pompiers hier met hun groot gerief en legden alle pannen weer netjes.

Rotpannen! En rotwind!

Er zijn wel een paar dingen gebeurd waar ik het kan over hebben, maar dat zijn zaagdingen. En ik wil het niet over zagen hebben.

Poeh!

Zodoende haal ik nog maar een artikel uit de gazet. Pubers gaan massaal van hun ouders verlangen dat ze geen foto’s van hen meer op FB gaan zetten¹. Ik heb daar een dubbel gedacht bij.

Enerzijds heb ikzelf nooit duidelijke foto’s van mezelf, kinderen noch kleinkinderen publiek op internet gezet, op een paar verouderde na. Ik heb daar een aversie tegen. Ik beklaag me zelfs halvelings dat ik Amke en Ella, Amke en Ella noemde.

Persoonlijk zou ik het vragen, wat ik ook deed voor een paar onherkenbare foto’s op Instagram.

Anderzijds zijn ouders fier op hun kroost en maken zij de dienst uit tot de meerderjarigheid. Dat de meerderjarigheid in vrije val dreigt te gaan wijt ik dan ook aan een te grote toegevendheid aan veeleisende pubers. Soit! Dat is mijn gedacht.

Ooit wou mijn dochter dat ik alle kinderfoto’s van haar uit het huis zou verwijderen omdat ze haar vriendje mee zou brengen. Ik heb dat toen gedaan. Achteraf bekeken was dat de verkeerde beslissing. Haar kinderfoto’s gaan binnenkort wel verdwijnen maar dan wel omdat ik dat wil.

En dan bedenk ik dat ouders toch niet zo interessant zijn voor de jongeren, waarom zijn ze dan bevriend met de ouders van leeftijdgenoten? Precies daarom?

Eigenlijk ben ik blij op meerdere manieren: ik heb geen FB en ik ben te oud voor puberende kinderen en met mijn kleindochters praat ik.

¹ Het Laatste Nieuws

Een paar maanden terug heb ik mijn profiel bij 2dehands stop gezet en verwijderd. Ik kreeg namelijk mails waarin me van alles en nog wat werd aangeprezen waar ik niet om gevraagd had.

Het uitvinken bij e-mail-voorkeuren bracht geen aarde aan de dijk. Ik mailde dan maar. De ene antwoordde dat ze het zouden onderzoeken en oplossen. En haast tegelijkertijd kreeg ik een e-mail van een andere dat ik mocht opkrassen als het me niet beviel.

Een goeie verstaander …

Als ik het nu bekijk ben ik daar zeker niet rouwig om. Momenteel is het weer al oplichting¹ dat de klok slaat.

Als ik dat lees, denk ik:

Als ik iets verkoop en de koper vraagt mij om een futiel bedrag te betalen om te bewijzen dat ik te goeder trouw ben …

Dat is wat er bij sommige mensen gebeurt die handelen via online winkels. Maar als ik de zin, die ik hierboven zelf schreef, nalees dan ben ik verwonderd dat het er zo simpel kan staan maar dat er toch mensen over lijken te strompelen.

Neen, ik snap het niet.

Als je een paypal account aanmaakt stort paypal zélf een klein bedragje om te kijken of het werkt. Dat nemen ze dan wel weer terug maar zelfs daar vragen ze je niet om je kredietwaardigheid te bewijzen aan de hand van 1 eurocent.

¹ Het Laatste Nieuws

Dat is het wel. Als we met hele dagen thuis zijn dan zijn we dat … met hele dagen thuis en gebeurt er niets.

Maar als er ook maar iets op de planning staat …

De voorbije week was een perfect voorbeeld van wat ik bedoel:

• van maandagavond tot donderdagavond bij Zoneke thuis;
• op vrijdag om vijf uur opstaan voor de gebeurtenis waarvoor we ons inschreven om eens onder de mensen te komen maar die door ziekte van één van de deelnemers was verplaatst van december naar nu;
• op zaterdag de grote opruimactie van de dagen ervoor en het klaarzetten voor de boekenmarkt van zondag;
• op zondag de boekenmarkt;
• op maandag om vijf uur opstaan voor de gebeurtenis waarvoor we ons inschreven om eens onder de mensen te komen.

Op zich niet onoverkomelijk, een beetje druk dat wel, maar wat krijg je dan nog op de koop toe? De goeie raad om binnen te blijven omdat één of andere wilde furie persé -die de ene Ciara wil noemen en de andere Sabine- op bezoek wil komen en die dan maar beslist een nachtje over te blijven -maak er daar maar twee van- en iedereen je als halfgaar gaat bestempelen omdat je toch in je auto stapt, net of je de ellende gaat zoeken.

Vandaag sliepen we uit, we lagen er gisteren relatief vroeg in en rolden er vanmorgen relatief laat -voor ons dan toch- uit. Vandaag wordt een luie dag. Zo staat hij ingekleurd.

Na een lekker gekookt eitje bij het ontbijt, maken we er ons straks gemakkelijk van af met een portie ravioli en verder besteden we tijd aan wat lezen, wat lanterfanten, wat fietsen, wat lezen, nog meer lanterfanten en vooral nog wat fietsen … al dan niet in deze volgorde.

Ik zou afgeteld hebben naar deze dag, ware het niet dat ik niet aan aftellen doe, maar deze week blijft rustig, alleen de komende zondag vind ik nog een vervelende en maakt volgende maandag eigenlijk ook het aftellen waard.

… en dat was niet de schuld van de storm.

Dat was de domme schuld van de domme trien, die ik was, die een loodzware doos boeken in haar handen had, het vertikte om die neer te zetten om een lege doos van de stapel te nemen en het dan maar met een sjot van haar voet probeerde.

De loodzware doos ging een eigen leven leiden, zwiepte naar links en ik op mijn rug.

En al heb ik me uiteindelijk niet echt bezeerd, vraag ik me af hoe het kan dat mijn knie daarna een poosje gevoelig was, mijn elleboog en pinkske tot daar aan toe, maar mijn knie …

pske van mske: de foto is in scene gezet. Ik ga geen foto’s nemen als ik in een volle zaal met publiek onderuit ga en op mijn rug ga liggen met een loodzware doos boeken in mijn armen. Ik ben toch niet gek …

Ondanks dat ik al snel geen melk meer mocht drinken en later helemaal geen melk lustte, integendeel, ik zou ervan braken, was mijn moeder er altijd als de kippen bij om me ertoe te verplichten.

Later ving ze bot, toen ik al wat ouder was en zij tegen de dokter haar beklag deed, waarop de dokter vertelde dat een schel kaas al net zo goed was. Natuurlijk vond mijn moeder dat de dokter er geen verstand van had.

Lustte ik geen melk, ik was zot van kaas: smeerkaas, Franse kazen, alle kaas, …

Kaas is gezond, kaas zorgt voor de nodige calcium voor je tanden en wat weet ik allemaal nog. Dat werd ons indertijd voorgehouden.

Kan je geloven dat ik geschokt was toen ik laatst de nutri-score¹ zag die ze op kaas bevestigen? Zo goed blijkt het dan toch niet te zijn. De voorlaagste score? Echt?

Maar weet je wat? Ze kunnen zeggen wat ze willen. Als ik zin heb in kaas, dan eet ik toch kaas zeker.

¹ Nutri-Score

Zoneke heeft een poetshulp. Hij noemt haar Jeanine. Iedere morgen doet zij haar toer door het huis. Je merkt haast niet dat ze er is.

Het rare aan dat wezen is wel dat ze, telkens haar job er op zit, aan Zoneke doorbrieft dat ze gepoetst heeft, waar hij zich ook bevindt.

De eerste dag van zijn driedaagse vakantie schrok ik er een beetje van toen hij mij whatsappte met: “Ah, Jeanine heeft haar werk al gedaan, zie ik”.

Wat een lameer! Of is ze bang dat ze niet zal uitbetaald worden, misschien?

Of het iets voor mij is? Ik weet het niet. In een huis van twee buitenhuiswerkenden met een hond ja. Maar bij ons, twee gepensioneerden met te veel tijd? Bovendien vraag ik me af hoe zo een ding “de boven” zou doen …

Wandelen in Zonekes nieuwe achtertuin …