Tijdens ons rondtoeren daar in Picardië merkten we dat de oorlog daar ook wat overal zijn sporen had nagelaten. Vooral als je over de “Chemin des Dames¹” rijdt.

Er was een “Centre d’Accueil du Visiteur²” waar je “la Caverne du Dragon³” kon bezoeken, zoveel meter onder de grond, met gids, zo je wou.

Maar het was zo’n mooie dag dat we onszelf niet wilden begraven. En eigenlijk waren we niet op zoek naar oorlog. Die hadden we tijdens een korte vakantie in Ieper al beleefd en de weemoed ervan blijft veel te lang in mijn lijf hangen.

Maar we bekeken er wel de beeldengroep “Constellation de la Douleur⁴” van Christian Lapie, een eerbetoon aan “Les Tirailleurs Sénégalais⁵⁺⁶“.

Onderweg zie je ook hier en daar nog losse herinneringsmonumenten staan, waar we niet altijd zijn gestopt.

Alleen zijn we wél speciaal naar het monument voor Ailles gereden. Ailles is één van “Les Villages Disparus⁷“, er zijn er meer.

En omdat er foto’s zijn die je nooit meer kan nemen, verwijs ik hier onder naar Google Maps⁸⁺⁹.

Een bezoekje aan Napoleon kon er ook nog bij, al is dat blijkbaar een monument voor een nog veel oudere oorlog.

Toen ik de avond na onze wandeling boven de “Creuttes” op de badkamer mijn gezicht in de spiegel bekeek, snapte ik al snel vanwaar het eigenaardige gevoel kwam. Ik was niet tomaatrood maar mijn kaken zagen er uit als blozekriekses en mijn voorhoofd was ook wat rozig.

Dat krijg je als je zonder hoed gaat wandelen, want zonnecrème was eigenlijk blijkbaar nodig geweest al zag het er zo -nog niet- naar uit.

Een beetje crème smeren en het euveltje was verholpen.

Aangezien de meeste parken voorzien zijn van een supermarkt, zij het een kleintje, nemen wij meestal wel één of ander mee voor in de microgolfoven: speltbroodjes om af te bakken bijvoorbeeld.

En al was de supermarkt daar wel al een relatief grote Carrefour, speltbrood hadden ze niet. De eerste keer ging het goed, al was het broodje niet krokant gebakken.

De tweede keer … “Luc, daar gaat iets fout” zei ik. “Snel, snel, want anders gaat hier direct een alarm gaan afgaan” zei Luc. Zij woorden waren nog niet koud of de kermis begon. Alle rookmelders in het huisje gingen af.

En het broodje was deze keer wél krokant.

Of we in de toekomst nog iets gaan meenemen voor in de microgolfoven? Dat is nog zeer de vraag. Maar in sommige parken is de keuze in brood niet erg groot en ik moet dan niet absoluut speltbrood hebben maar de winkels zijn niet overal zoals deze Carrefour waar je echt alles vond en we écht niks hadden moeten meenemen (behalve naaigerief).

De ochtend na dat verbrande broodje stond ik op met een aireke in mijn hoofd. Ik wist niet wat het was, het klopte van geen kanten en het ging weg na het ontbijt.

Maar de volgende ochtend was het weer daar en sedertdien alle ochtenden en telkens vergat ik het te googelen tijdens de dag.

Dat deed ik zaterdagmorgen, thuis. En blijkbaar klopte het wél. Want waar ik dacht dat het nooit: “de soep is aangebrand” kon zijn, was het dat wél.

En ik die al aan “vlees” en “pap” had gedacht en had vermoed dat het een soldatenliedje was, vroeg me af van waar ik dàt liedje kende.