Wizzewasjes

Misverstand en recensies

By ms

On 20 mei 2025

Ik kon dit log eigenlijk ook “Boodschappen en winkelen” genoemd hebben, want het begon bij de Colruyt.

Niet de onze, wel te verstaan, maar die “elders” toen Luc me onderweg naar Sunparks vertelde dat we geen bananen genoeg hadden en ik dacht en luidop grappend ook zei: “Lap, hij heeft me liggen“.

Goed, we stopten aan de eerste de beste Colruyt, namen bananen en terwijl we er dan toch waren nog wel één en ander.

Aan de kassa stond een jong meisje, een studente en die begon een oorlog met de bananen. Het kwam er op neer dat ze die bananen eerst tros per tros ging wegen, dan samen en dan nog eens apart. Waarop wij begonnen te vrezen dat we die drie keer gingen betalen, het haar vroegen en zei er, piepend als een kind, een andere medewerker ging bijhalen. Luc legde het uit. Jammer genoeg vermeldde Luc ook dat ze “bij ons” die bananen samen wegen.

Waarop die medewerker daarop voortging en zei dat het meisje een studente was en wij dat moesten begrijpen, ik het getreuzel en gebeuzel beu werd en voor de eerste keer mijn mond opende en zei dat ze ze ondertussen al drie keer had gewogen.

Waarop die man een wegwerpgebaar in mijn richting maakt, zich omdraait en wegloopt. Terwijl we enkel wilden weten of ze nu één- of driemaal aangerekend waren. Dat hebben we dan maar zelf gecontroleerd.

Allee, boosaardige ms had weer toegeslagen.

pske van mske:

Het “misverstand” viel al wat lang uit. De “recensies” volgen nog.

De schooldirectrice?

By ms

On 19 mei 2025

In Za za, ze & zo

Toen ik bij Navigo, bovenaan de trap, de zaal met foto’s van Stephan Vanfleteren zag, nam ik al een overzichtsfoto en liep dan, zoals naar gewoonte verder om ze één voor één goed te bekijken en af en toe een foto te nemen.

Er was geen volk, buiten ons was er slechts één vrouw aanwezig. Al was het eigenlijk erg druk in het museum, maar de andere museumgangers waren grote groepen -waarschijnlijk- scholieren en die zaten in het visserijmuseum zélf.

De vrouw had een fototoestel in de hand en toen we haar hadden ingehaald, bekeek ze me en zag me een foto nemen met mijn telefoon. Ze sprak me aan en zei, nogal belerend, dat ik vanaf de bovenste trede de mooiste foto kon nemen.

Ik antwoordde naar waarheid dat ik dat al had gedaan. Ik voegde er aan toe, met een blik op haar fototoestel dat ik het mijne bewust in de auto had gelaten. Ze droop af.

Pas later vroeg ik me af wat zulke mensen bezielt om zomaar te pas en te onpas anderen te gaan onderwijzen als waren ze achterlijk.

pske van mske:

Wie meer foto’s wil zien, kan ze op “In Beeld” bekijken.

Een zomaarke …

By ms

On 18 mei 2025

In Za za, ze & zo

Vorige zondag, onderweg van de boekenmarkt in Aarschot naar huis, een toevallige meevaller …

Bij de derde foto kwam er nog een stepper met een rode sweater wat roet in het eten gooien. Hij was écht storend en ik heb die dan maar wat zwart gemaakt zodat het nu lijkt of er een vuilbak op dat voetpad staat.

Beter een vuilbak dan een rode sweater die de aandacht afleidt.

Erotische boeken

By ms

On 17 mei 2025

In Za za, ze & zo

Uit verveling liet ik, zo tegen inpakken aan, mijn kraam op de rommelmarkt in de steek en ging kijken of er niks koopbaar meer te vinden was bij anderen.

En ik zag de doos met boeken en vroeg de prijs voor de boeken van een mij onbekende schrijfster. De prijs was de normale gangbare tweedehandsprijs, maar … ik kon de hele doos kopen voor een prijske. En écht, dat was een prijske.

Ik zag zo, op het eerste zicht al een roman van een bekende feelgoodschrijfster en dacht: “Ik zie wel wat er in zit”. Negen boeken voor minder dan de helft van de gangbare prijs en wat me niet zou interesseren kon ik zélf ook nog wel verkopen.

Dan kom ik er mee thuis en zitten daar drie écht specifiek als erotisch beschreven boeken bij. En een paar andere van een paar feelgoodschrijfsters en een tweetal voor jongvolwassenen. Nu ben ik niet echt preuts, maar bij het lezen of TV-kijken is het niet echt aan mij besteed.

De volgende gedachte was een vraag: “Wat doe ik er mee?” Verkopen? Zoals ze vroeger deden? Stiekem onder de tafel? Maar eigenlijk worden zulke scenes ook door de feelgoodschrijfsters beschreven zonder het expliciet erotisch te noemen.

Toen las ik dat op het Songfestival veel liedjes seksueel getint waren. Toen ik dat aan Luc vertelde zei hij: “En jij zou er niet over bloggen”. Wist hij veel dat het concept al in de steigers stond.
pske van mske:
En astemblieft! Over het Songfestival wil ik het al helemaal niet hebben. Nog minder minder dan over erotiek in boeken.

In Knokke-Heist

By ms

On 16 mei 2025

In Za za, ze & zo

Voor de nog geplande tentoonstelling “Panamarenko’s Zoo aan Zee¹” moesten we naar Scharpoord, het cultuurcentrum van Knokke-Heist. Die gingen we echt niet op dezelfde dag als de vijf Antwerpse locaties bekijken. Maar de laatste dag aan de kust was daarvoor wel het ideale moment.

Bovendien vond ik nog een “Schilderijenexpo in HEY Museum²” die zou 140 jaar kunst in Knokke-Heist belichten.

We volgden de kustweg en merkten dat er overal, maar dan overal werken aan de gang waren. En dat had als gevolg dat Luc, eens in Knokke-Heist aangekomen, zei: “We rijden eerst naar Scharpoord, daar weet ik waar de WC’s zijn” en ik daar volledig mee instemde.

Onderweg merkten we dan wel dat we in Knokke-Heist niet zouden kunnen parkeren. Dat het bij het museum niet kon had ik wel al gegoogeld, maar neen, daar waar het wel mocht, stond alles bomvol en we hadden geen zin in gewriemel en we besloten dat we het museum niet zouden aandoen.

Wat had ik nu gedacht? Dat de vorige tentoonstellingen van Panamarenko genoeg waren geweest? Panamarenko blijft verbazen. Het werd een beetje puzzelen om een paar groepen met gids te omzeilen, maar het was ook méér dan de moeite waard. Het is erg prachtig opgesteld en veel werken komen uit privé-verzamelingen, waar we dan ook nog nooit afbeeldingen van zagen.

Het was de tweede keer dat we een tentoonstelling in Scharpoord zijn gaan bekijken en het is twee keer dat we besluiten dat we hen wel in het oog gaan houden. Want jammer genoeg, sturen ze geen nieuwsbrieven.
(Lees verder onder de foto)
pske van mske:
Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.
____________________
¹ Scharpoord
² Het Laatste Nieuws

De Moeren

By ms

On 15 mei 2025

In Za za, ze & zo

En wat voor verrassend stond er nog op die vakantieplanning? Daar had Luc nu toch ook “De Moeren” op gezet.

En ja, dat kende ik wél. Want bij de paar koersen die er passeren worden de commentators erg lyrisch. Dan hebben ze het over het gevecht met de wind, want in De Moeren waait het altijd. En ze hebben het over waaiervorming en over beuken tegen de wind. Ze gaan er telkens zo in op dat ik telkens denk dat ze er een … foei ms.

“De Moeren?” vroeg ik. En dan bleek dat Luc graag over die bepaalde weg wilde rijden, heen én terug om de verlatenheid ervan in het echt te zien.

De Moeren¹ is wel meer dan het een deel van het parcours van een koers. Het is een dorp en dat -en de hele streek er rond- liggen onder de zeespiegel.

Luc had ook wel nog de molens erbij vermeld: de Sint-Gustaafsmolen² en de Sint-Karelsmolen³. Eeuwen geleden had men molens gebruikt om het water uit de Moeren over te vijzelen en het land droog te leggen.

Ik vond een wandeling die aan beide molens voorbijging, maar wat niet te vinden was, was een plaats waar we de auto kwijt konden. “We zien wel” had Luc gezegd.

We stopten toen we De Moeren binnen reden. Ik wou een foto van dat naambord. En ik opende de deur van de auto en zei: “Als je De Moeren wil voelen, moet je nu wel efkes uitstappen”. “Waarom?” vroeg Luc. “Doen!” zei ik. Eens terug in de auto zei Luc: “Ik ga hier niet wandelen”.

We zagen de Sint-Karelsmolen. We reden naar de Sint-Gustaafsmolen en daar was een uitwijkplaats waar de auto kon staan en het vertrek van die wandeling was dààr achter de bocht en ik opperde … “Ik ga hier niet wandelen” herhaalde Luc.

We zijn heen en weer die hele weg van de Franse grens door De Moeren van de koers gereden en we waren content … zonder wandeling, maar met meer dan genoeg foto’s.

“We kunnen straks wel eens efkes over de dijk van Koksijde gaan flaneren” zei Luc.
____________________
¹ Ontdek Veurne
² Sint-Gustaafsmolen
³ Sint-Karelsmolen

Peerdevisschers

By ms

On 14 mei 2025

In Za za, ze & zo

De echte

We reden richting huisje en ik bedacht luidop: “We zitten nu aan zee maar we hebben ze nog niet eens gezien”, waarop Luc onmiddellijk afsloeg naar de doorgang naar zee die we ons nog herinnerden van de vorige keer.

En Luc zei: “Er is er ene bezig”. En ja, ik zag hem. En ik begon een beetje stevig door te stappen door het mulle zand, over het natte strand … en ik dacht: “We geraken er niet”. Het was namelijk eb en het strand was onderbroken door de waterplassen die achterbleven. En dàt met mijn gifgroene sneakers. En zeggen dat die wandelschoenen in de koffer zaten …

Nu ja, we vonden ergens een passage waar we mits wat huppen en joepen wel door geraakten, maar de tweede, neen, dat konden we vergeten. En mijn groene sneakers waren écht wel belangrijker.

Ik ben, ondanks dat, wel tevreden over de foto’s die ik nam.

Het Estaminet

Oorspronkelijk was het dus enkel een vermelding, net zoals die van het “Bierkasteel¹“, die Luc op de vakantieplanning had gezet. Het betrof “Estaminet De Peerdevisscher²” en Luc wou er gaan eten.

Anders dan de schitterende afwerking in de eetzaal van het “Bierkasteel” was de afwerking van “Estaminet De Peerdevisscher” niet minder indrukwekkend, maar dan -zoals gezegd- ànders. Oude gezelligheid in een vissershuisje. En wij hadden de laatste vrije tafel binnen, wat anderen niet deerde om buiten te gaan zitten om te eten.

Wij gaan beide gelegenheden wel onthouden voor een volgende keer, bij de eerste gaan we reserveren, bij de tweede hopen op een vrije plaats. Want één keer de voorlaatste tafel en één keer de laatste tafel … dat is meer geluk dan sjaans.

De foto’s

Navigo, het visserijmuseum³ ligt net voor het Estaminet en stond ook op de vakantieplanning.

Er is namelijk -nog tot 4 januari 2026- de tijdelijke tentoonstelling “Pèèrdevisschers” – portretten door fotograaf Stephan Vanfleteren⁴.

Die wilden we ook wel zien. En wat we zagen was echt wel de moeite waard.

Achterafke

De “peerdevisschers” zijn wel degelijk uitgegroeid tot een toeristische aangelegenheid. Op de foto’s die ik nam zie je de huifkar met nieuwsgierigen aankomen als de garnaalvisser te paard -de officiële benaming- uit het water komt.

In het “Estaminet De Peerdevisscher” maakten we er melding van en we kregen onmiddellijk een mooie prentkaart met op de keerzijde alle vismomenten voor 2025 waarop je de visser bezig kan zien. Bij enkele daarvan kan je ook aanwezig zijn bij het koken van de garnalen – op het strand weliswaar.

Dat doen we niet. We houden meer van het onverwachte, de verrassing. Maar het hééft wel iets.

En volgende keer ~~loop~~ cross ik dat duin niet meer over in gifgroene sneakers, goed geweten.
____________________
¹ Het Bierkasteel
² Estaminet De Peerdevisscher
³ Het Navigo – Visserijmuseum
⁴ Pèèrdevisschers – Stephan Vanfleteren

Blankaartse “Boomerasking”

By ms

On 13 mei 2025

In Za za, ze & zo

Na een paar keer dat “De Blankaart¹” wél op de planning stond maar het uiteindelijk toch niet lukte omwille van verschillende redenen, konden we er nu eindelijk in de Blankaart toch terecht.

En op de parking zag ik ze al, ik voelde het aan de haartjes in mijn nek. Ze stonden voor het informatiebord te dralen. En wij draalden mee, aan het andere bord. Omdat hij zag we geen aanstalten maakten om dat bord te bekijken heeft hij nog even zijn rugzak opnieuw georganiseerd.

Toen ze weg waren, bekeken wij het bord, namen er snel een foto van en gingen op stap. Aan het kasteel stonden ze te wachten, allee, eigenlijk was hij zijn rugzak aan het herschikken en wij liepen het andere paadje in. Onvriendelijk als ik was, heb ik wel even goeiedag geknikt.

Het was een opluchting om te zien dat ze niet volgden.

De wandeling vertrok mooi, maar we zouden ze inkorten voor een dom kleinigheidje: Luc was zijn steunzolen vergeten in het huisje in Oostduinkerke.

Op zeker ogenblik komen we uit het bos en komt het koppel uit het andere paadje. Op een verder zeker ogenblik loopt die wandeling de wei in. Op nog een ander zeker ogenblik staan er pijltjes in meerdere richtingen en op oriëntatie dacht ik te zien dat het paadje de bewoonde wereld inliep. En ik opperde dat we beter even op onze stappen terugkeerden om het paadje te nemen waaruit het koppel was gekomen.

En ze kwamen ons tegemoet. En hij vroeg: “Kunnen jullie daar niet door?” en ik antwoordde naar waarheid: “Ik zou het niet weten” en wandelde verder en dacht aan het artikel dat ik laatst had gelezen over “boomerangasking²“. Iemand stelt een vraag maar is niet geïnteresseerd in het antwoord. Die iemand wil alleen zijn eigen verhaal kwijt.

Ik wandelde verder en dacht: “Eens in het bos kijk ik wel om om op Luc te wachten”. Luc was er al snel. “Ze wilden naar Woumen” zei hij “en ik zei dat er wel een poortje was en toen ben ik je maar gevolgd”.

“Woumen” dacht ik en sprak met voorspellende stem: “Straks kan je in Woumen nog stoppen voor het zebrapad om hen over te laten”.

We maakten het toertje rond, iets drinken was er niet bij, de cafetaria was gesloten en we hadden vier kilometer en een sjiek op de teller.

In Woumen -in de auto natuurlijk- zat ik op mijn fototoestel mijn foto’s te bekijken toen Luc zei: “Kijk”. En daar sjokten ze de straat over, een twintigtal meters vóór het zebrapad, hij met het zweet op zijn gezicht maar nog steeds in zijn dikke vest, zij sjokkend er achter. Eigenlijk hebben we -eerlijk gezegd- zelfs niet moeten remmen.

En ik kreeg een gevoel alsof ik een ros was, een ellendig mens. Dat is bij mij nu eenmaal het alternatief als ik nu eens één keer beslis dat ik niet belief naar de verhalen van anderen te luisteren. Dan speelt mijn geweten me parten. Het ellendig gevoel is zo altijd mijn deel.

De Blankaart? Ik weet zo niet, ik heb de indruk dat het net zo is zoals bij vele andere natuurgebieden. Ze dienen als lokmiddel om je dan door een wei te sturen die je eigenlijk van het natuurgebied wegleidt.

Ik merkte wel dat er ook knooppunten waren. Vooraleer ik definitief mijn oordeel vel, ga ik die eerst eens uitstippelen. Misschien dacht ik die dag wel een beetje hard over dingen.
pske van mske:
Aangezien het artikel van “Het Laatste Nieuws” voor abonnees is en enkel de inleiding zichtbaar is voor iedereen, heb ik het verder opgezocht en gevonden bij het artikel van “vrt nws³“.
____________________
^1. De Blankaart
² Het Laatste Nieuws
³ VRT NWS – url: https://vrtnws.be/p.nwblKoWGN

Weerzien in Roeselare

By ms

On 12 mei 2025

In Za za, ze & zo

Toen ik las dat KOERS Museum van de Wielersport” veertig jaar Lotto in de wielersport zou vieren met een unieke tentoonstelling¹, vroeg ik Luc of hij die wilde zien, dan konden we zo richting Oostduinkerke rijden en kwamen we er niet te vroeg aan om in te checken.

Het antwoord was niet bijster enthousiast, maar ook niet echt negatief, dus zette ik het met een vraagteken op de vakantieplanning. Maar ik ging wel even controleren op de website zelf², kwestie van niet voor een gesloten deur te staan.

Toen ik echter las dat “KOERS” de oudste koerstrofee ter wereld kreeg³, een zegepenning uit 1869 van Justin Vandermeeren na zijn winst in Veurne-Adinkerke-Veurne was er al meer enthousiasme. Die konden we namelijk gaan bekijken … als we er toch waren, vond Luc.

Mijn mening over het museum is nog steeds dezelfde als die eerste keer, al was er nu inderdaad meer aandacht besteed aan Lotto.
(Lees verder onder de foto)

Maar die uitzonderlijk oude medaille? Dat was een zoekertje. Zo klein dat die was tussen al die reuzegrote trofees die er ook tentoongesteld waren.

____________________
¹ Het Nieuwsblad
² KOERS Museum van de Wielersport
³ VRT NWS – url: https://vrtnws.be/p.JN06jBmxw

Midweekske weg

By ms

On 11 mei 2025

In Za za, ze & zo

Tja, de voorbije week. Dat is de periode dat we jaarlijks onze meivakantie hebben. Dan is het namelijk Lucs verjaarweek. En zoals naar gewoonte mag hij dan de bestemming kiezen.

Groot was mijn verwondering, verbazing en verstomming toen hij zei dat hij een midweek naar Sunparks in Oostduinkerke wou. En dat nadat we in 2019 hadden gezworen: “Nooit meer“.

In januari 2024 waren we toch even overstag gegaan voor een last minute omdat we toch aan de kust naar enkele tentoonstellingen wilden.

Nog verbazingwekkender was het feit dat het ene na het andere voorstel op de vakantieplanning verscheen. De invulling laat Luc meestal wel aan mij over, nu kon ik met die voorstellen aan de slag.

Ook een minpunt? Er is geen wifi in die huisjes. Ik heb dus dat hele blog voor een hele week met inbegrip van gisteren voorbereid en gepland.

Dat had ik beter ook nog voor vandaag gedaan, want nu heb ik dit op een ongemakkelijke stoel in een koele hal op mijn telefoon getikkeld.

We waren er dus en het was eigenlijk te kort en we besloten dat we er wel nog terug wilden gaan, maar mits voorwaarden.

Nu begin ik al nieuwsgierig te worden met wat hij volgend jaar op de proppen gaat komen. Hij komt eigenlijk wel vaker verrassend uit de hoek.

Uiteindelijk kunnen nu denkelijk wel stellen dat onze antipathie voor dat park van voorbijgaande aard was, maar dat zwembad mijden we als de pest.