Wizzewasjes

Wel wel wel, er heeft er eentje het licht gezien. Anti-dieetspecialise Celien merkte dat diëten niet werkt en heeft het nu over intuïtief eten. Ze schreef er zelfs een boek over^1.

Als ik het nu goed versta, doe ik dat al sedert januari 2019 met succes, al noem ik dat: “eten met gezond verstand”, maar ik stond nooit in de gazet.

Ik ben dan ook geen diëtiste en heb er ook geen boek over geschreven.

Tijdens ooit en nu is er ergens een gat, een ommekeer, waar ik niks van heb meegekregen en niet helemaal meer mee of bij ben.

Waar men nu vindt dat alcohol verbieden voor leiding op een jeugdkamp betuttelend en een brug te ver is en ik lees over kampen die zich dan als voorbeeld willen stellen waar men oppert dat er altijd één bob, liever twee, zijn denk ik aan die tijd toen ik bij de leiding was.

In die tijd zou het niet in ons hoofd zijn opgekomen om ons ladderzat te drinken. En één bob, of twee bobs, als het kot afbrandt haal je daarmee geen hele groep kinderen buiten en nog een paar zatte collega’s op de koop toe.

Waar men het nu over betuttelend heeft, heeft men het nooit over verantwoordelijkheidsgevoel.

Maar gaan voorstellen dat ouders bij het eten geen glas wijn mogen drinken omdat de kinderen dat dan normaal gaan vinden, dat kan wél, dat is niet betuttelend.

Geloof me maar, die kinderen op die kampen, die weten ook heel goed wat er gaande is. Kinderen zijn niet zo onnozel.

Het moet niet verboden worden. Ze moeten het uit zichzelf weten. Als ze willen drinken zuipen … na een kamp is er mogelijkheid genoeg.

We kwamen woensdag over de Brusselse Ring en zoals steeds houd ik mijn fototoestel klaar. Je weet maar nooit dat er ene laag genoeg komt hangen om te landen … En dat deed hij. Ik heb er wat op los geklikt om toch maar een goede foto te hebben.

Pas gisterenmiddag, toen ik de slaap uit mijn ogen had gekregen, veroorzaakt door de intense dag die die woensdag toch was geweest, zag ik maar eerst wàt ik juist op foto had: een gepersonaliseerd Kuifjesvliegtuig gemaskeerd als de duikboot in “De Schat van Scharlaken Rackham”. Kijk maar naar de uitgelichte foto hierboven. Een kinderhand is snel gevuld.

Wat verder kreeg ik nog wat te zien:

Een reusachtige schorpioenvormige wolk boven ons hoofd. Die wou ik niet écht in mijn kinderhand.

En wat stuurt Luc me gisteren? De link naar een artikel uit de “Daily Record” met een foto van een reusachtige arendvormige wolk¹ die boven Arran werd genomen.

En ja, Luc houdt nog wel af en toe een oogje op het nieuws over en van Arran.

Zo stond het in mijn e-mail. En wat stond er nog in mijn e-mail? Ze zouden die verzenden en die zou aankomen ergens in juni of juli. Natuurlijk kunnen ze de juiste datum niet geven, nu elk rijdend dienstbetoon moet gaan staken.

Maar niet getreurd, als we niet thuis zijn zal er wel een kaartje in onze brievenbus zitten waar we onze nieuwe tv-box kunnen afhalen.

We zullen wij wel alle moeite van de wereld doen om niks te bestellen dat zou kunnen toekomen tijdens afwezigheid!

En nee, voorlopig staat er geen afbeelding bij dit log, ik was woensdag te laat thuis, had geen zin in bloggen, kon me nog net overtuigen om iets te schrijven maar een foto is er te veel aan …

Gelieve nu allemaal gewoon maar even aan een TV-box te denken. Dank u.

Het is 61 jaar geleden. We gingen op schoolreis, wij uit het lager van de school van Lotenhulle.

Van die schoolreis herinner ik me niet veel, enkel dat we in een hoog gebouw binnenliepen waar ik geïntimideerd stond te kijken naar de reusachtige olifant die voor mijn neus stond en iets met etalagekasten.

Het is pas jaren later, toen we in Overijse gingen wonen, dat ik me realiseerde dat ik het Museum van Tervuren wel degelijk had bezocht. Nu heet dat officieel “Koninklijk Museum voor Midden-Afrika”.

Ik heb me nooit geroepen gevoeld om het opnieuw te bezoeken, tot we de Museumpas aanschaften.

Het museum werd in 2018 vernieuwd en aangepast en we besloten om er toch maar eens een kijkje te gaan nemen.

De reusachtige ingang was geen ingang meer en de olifant -ondertussen verhuisd naar ergens minder opvallend- was ook al zo reusachtig niet meer.

In één van de eerste zalen was er een nevenzaaltje dat men het “depot” had genoemd. Daarin stonden beelden die uit het vroegere museum werden weggehaald omdat ze te stereotiep zouden zijn en plots, heel plots stond ik voor een herinnering waarvan ik niet wist dat ik ze had. Er stond een beeld van de luipaardman.

Maar het museum op zich was verrassend. En ja, we waren nog maar eens blij dat we die museumpas hadden aangeschaft.

En dat nadat we zo vele jaren in de buurt hadden gewoond. Op naar de volgende!

Alhoewel ik zowat terloops vertelde dat ik een hekel heb aan restanten van etiketten en stickers en dat ik meer bepaald beschreef dat ik altijd prijsstickers van boeken afhaal moet ik eigenlijk toegeven dat ik vermoed dat dat een beetje een obsessie van mij is. Ik heb het nooit kunnen verdragen. Ik erger me er aan en zeker als het gekochte een blijver is. Dan vind ik dat ik, vermits ik ervoor heb betaald, geen gratis reclame moet maken door er een of ander etiket te laten opzitten dat enkel gaat loskomen, vies worden en lijmrestanten achterlaten.

Voilà lange inleiding, maar ik hoop dat iedereen begrijpt dat lijmrestanten, etiketten, prijsstickers en ik niet kunnen samenleven. Het was dus al een hele verademing toen ik leerde dat je het spul er ook met lampolie kan afkrijgen. Dat is beter en gezonder dan met dissolvant.

Kun je je voorstellen wat er gebeurt als ik mijn Decathlon sandalen uittrek en er een gifgroene prijssticker van één of andere winkel, waar ik nooit kom, zie opplakken? Wat er gebeurde? Eigenlijk helemaal niets! Ik heb enkel die prijssticker er af gehaald en mijn fantasie op hol laten slaan toen ze zich voorstelde dat iemand me zou gevraagd hebben of ik écht schoenen kon kopen in betreffende winkel.

Een andere sticker, een ander verhaal. De sticker is zo groot als de achterruit van een auto en geeft de gegevens weer van een zaak waar ik wel al eens had overwogen er contact mee op te nemen. Maar … ze stonden zo gezellig buiten te grappen en te lachen, zagen mij, gingen smoezelen en stiekem kijken en verder konkelfoezen en giechelen. Tja, ik ga mijn outfit niet beschrijven -de situatie zou herkenbaar worden- maar er was niks ridicuul aan, enkel misschien voor kleingeestige mensen die de mond vol hebben over gelijke rechten, maar dan niet voor zij die ouder zijn dan zij. Ik veegde er vierkant mijn voeten aan en schrapte de overweging om er contact mee op te nemen.

Er zijn er nog andere ook, namelijk die welke ik liet zitten en waar ik uitermate blij om ben dàt ik ze liet zitten. Bijna drie jaar zitten de twee Slovenen, de Oostenrijker en de Duitser op de autoruit en telkens mijn oog er op valt zucht ik van tevredenheid dat ze nog steeds in staat zijn mij een vakantiegevoel te geven.

Maar ach ja, dat zijn dan ook geen stickers, dat zijn dan ook geen etiketten … dat zijn vignetten.

Er was een tijd dat ik wel enkele keren per dag aan de 4-7-8 secondenregel, wat ademen betrof, begon. Er stond zelfs een ademhalingsteller op de gezondheidsapp van mijn telefoon.

Die app gooide ik er uiteindelijk af omdat hij hier thuis rondlopen geen gezonde stappen vond en ik al het andere met de hand moest ingeven. Dat kan ik zonder app ook. Bovendien ging die te veel info verlangen en was die na het op pensioen gaan eigenlijk overbodig.

In elk geval zat ik laatst in de auto zo gestresseerd als een kieken, te zweten van errezze en ik wist het aantal seconden niet meer. Ik heb het even moeten opzoeken.

Er terug een app voor installeren? Neen hoor! Het zaakske is ondertussen opgelost en nu het op het blog staat zal ik het ook niet meer vergeten.

Is dat nu de moeite waard om te vertellen? Ja toch … zeker als je na een luie zondag met een koerspassage van anderhalve minuut geen zin hebt om het daar uitgebreid over te hebben.

Waar ik het -uit onwetendheid- maar bleef hebben over mijn wens om het viaduct van Berneau beter in beeld te krijgen, stonden wij op de wandeling van vorige woensdag ineens onder een treinviaduct en zou ik in mijn haar gekrabd hebben had ik al geen wandelhoed op gehad.

Want dat was precies net hetzelfde viaduct maar kon -dat wist ik dankzij mijn ingebouwd oriëntatievermogen- helemaal niet dat van Berneau zijn.

En toen zagen we de informatie. Het betreft een geheel van een spoorweg, waar wel degelijk ook twee viaducten deel van uitmaken …

… namelijk het viaduct van Berneau maar ook dat van Sint-Martens-Voeren:

En bij het bekijken van het volledige plan, zien we dat er zich ook nog ergens een tunnel moet bevinden. Die zagen we dus -nog- niet.

De spoorlijn dateert van uit de Eerste Wereldoorlog en doet de dag van vandaag nog steeds dienst, zij het dan enkel voor goederenverkeer.

Een foto van op afstand heb ik deze keer dan wel kunnen nemen maar dan verkies ik eigenlijk onderstaande om dit log af te sluiten.

Dank zij corona zit ik nu al meerdere jaren na elkaar te zeggen: “volgend jaar”. Hoeveel jaren dat al zijn? Vijf? Of toch al zes? Of meer? Het doet er niet toe.

Zoveel jaren geleden vonden we een website waar een kalender op te vinden was voor de voorjaarsbloeiers en wij gingen op zoek en op bezoek bij die bloemen. Bij de wilde orchideeën stond wel vermeld dat je bij de orchideeëntuin in het Gerendal de meeste kans maakte om er verschillende soorten te vinden.

Wij vonden er bij ons in de buurt, zij het meestal nogal beperkt tot de Gevlekte of de Bosorchis en de Brede Orchis.

Het Gerendal stond dus al genoteerd voor de eerste dag van onze driedaagse. En daar ga ik weer. Het was niet wat ik had verwacht. Maar wat had ik verwacht?

Ik wist ook wel dat wilde orchideeën niet in perken bloeien. Er waren echte prachtexemplaren bij, maar eigenlijk minder dan ik had gehoopt. Ach ja … We zijn wel blij dat we er waren. Het was wél de omleiding waard.

En voor die Brede Wespenorchis zouden we wel eens naar het Kattenbos gaan kijken. Dat stond zo toch al op de planning.

En wat maakte de dag dan nog wat meer bijzonder?