Toen ik was jong en schoon
Droeg ik een blauwe kroon
Toen ik was oud en stijf
Kreeg ik veel slagen op mijn lijf
Toen ik al die slagen had verdragen
Werd ik door koningen en prinsen gedragen
Oud raadsel1
Dat vonden wij de moeite waard om eens voor te stoppen.
Wat meer is … voor het volgende ook. Dat sluit namelijk aan bij de talrijke bloeiende kollebloemen:
Structuur in de landbouw.
De voorjaarsbloeiers zijn dit jaar nog maar eens aan ons voorbijgegaan. Deze keer dankzij een mankeliet been.
Gelukkig zijn bepaalde wilde orchissen wel langer te vinden dan enkel in de maand mei. We waren al eens in Walenbos, maar de bosorchis nog niet. Blijkbaar was het weer hen niet gunstig gezind. Nu waren ze er wel.
In het Aardgat staat een andere soort, maar ik vrees dat die ondertussen wel uitgebloeid zijn.
Te veel foto’s van de bosorchis? Ik heb er nog meer maar ik wil nu ook niet elke bloem die we ontmoeten op het blog zetten. Maar ja, ik was wel euforisch toen ik ze zag.
… neem ik een boek en lees. Luc wil niet alle matchen zien. Gelukkig maar.
Soms stoort het opgeklopte enthousiasme van de verslaggevers me zo erg dat ik mijn gehoorapparaat stiller zet.
Soms is het geen gebrul meer maar lijkt het wel of ze in een parende kikkerpoel beland zijn. Dan neem ik mijn boek onder mijn arm en ga in bed lezen.
Lezen in bed is niet mijn gewoonte, het gebeurt niet vaak. En net dat uitzonderlijke maakt het soms aangenaam.
Een mens leert met alles leven … ook met voetbal.
Hele dag boekenmarkt gedaan
Moe maar voldaan slapen gegaan
Wou nu in bed blijven
En later log schrijven
Maar ik ben toch maar opgestaan
Klokslag acht uur moet je weten
Hebben in de zon ontbeten
Boterhammen geplet
Luc heeft koffie gezet
Spek met eieren gegeten
[© ms – 14 juni 2021]
Zou ze deze maand doorgaan? Of niet?
Zo ja, zouden we gaan? Of niet?
Het antwoord op het laatste is niet zo moeilijk.
Ondanks dat ik blijkbaar lijd aan het grotsyndroom1, wat ik eerder wijt aan een ridicule kronkel in de vaccinatiecampagne dan aan een overdreven verknochtheid aan mijn kot, herinnerde ik me wel nog wel hoe goed het vorig jaar, de laatste keer dat ze doorging, georganiseerd was en hoeveel deugd we er toen aan beleefden.
We zouden sowieso gaan mits extra strenge bijkomende maatregelen van onzentwege.
Hopelijk denk ik er vanavond hetzelfde over als bij de vorige editie.
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/05/13/het-grotsyndroom-na-de-coronapandemie/
Om het niet altijd over eten te hebben ga ik even meedelen dat we onze paella al op hadden voor we naar de koers gingen kijken. De wijn erbij, jammer genoeg, niet. Ik ben niet gek genoeg om wijn te drinken en dan in de blakke zon te gaan lopen.
De koers dus, de Baloise Belgium Tour, kwam hier zo ongeveer voorbij maar hier zo ongeveer zou iedereen wel buiten staan dus deden we een stapje naar de fruitgaarden om er wat alleen te staan.
Er waren er meer die dat hadden gedaan. Maar ergens tussen de twee -zogezegd- interessante punten in stond geen kat. Of beter gezegd, ik zag ze toch niet.
Voordeel? Ik kon in het gras op een res gaan zitten en de koereurs uit een ander oogpunt fotograferen.
Al die moeite voor één passage? Jawel. *Gecensureerde zaagopmerking*.
Bon! Supporter ik dan ook? Ja! Maar enkel thuis voor de TV. En geloof me, nooit voor een favoriet, die hebben al supporters genoeg.
Natuurlijk waren we al terug in Zichem. Het was maar het korte (kinder)wandelingetje. Maar ach kom … een mens moet de dingen nemen zoals ze komen. Kort dus.
We maakten foto’s van alle vermelde personages onderweg, lazen bijschriften en sloegen de vertellingen en de opdrachten over.
En vergeet de picknick niet!
(Lees verder onder de foto)
En die ene wandeling, die van over de taalgrens, die Luc op routeyou had gevonden, die moesten we ook nog doen.
Mooi bos hoor, dat Bois des Rêves, echt een mooi bos. Maar die wandeling, die deugde niet. Die liep over een weg waar wandelaars werd gevraagd om er af te blijven. Werkelijk.
(Lees verder onder de foto’s)
We willen er wel nog eens naartoe maar dan op voorwaarde dat we aan een wandelkaartje geraken. Maar jammer genoeg was hun inlichtingdienst ook niet van de partij.
Gelukkig zijn we nogal flexibel en hebben we er wel een mooi toertje bij elkaar gestapt.
En vergeet de picknick niet!
De badkamer was aan de beurt voor een beurt.
Maar ik dacht dat het toch vakantietijd werd, of toch zo goed als, dat sedert gisteren een heleboel versoepelingen ingingen en dat we er dan beter konden van profiteren en op staycation thuiskantie konden gaan, want de zon riep me naar buiten.
We ontbeten met de dageraad in het oosten. Ik las mijn boek en verschoof mijn stoel mee met de schaduw.
(Lees verder onder de foto)
We genoten van een middagmaal en een zalig glaasje wijn onder een parasol.
(Lees verder onder de foto)
Recensies over ons verblijf? Ze mochten wel die badkamer eens een beurt geven.
Onze berg kleurde rood, dat had ik al gemerkt. Ik had er al foto’s van genomen. Ik had al gezegd dat we ooit, jaren geleden, op zoek waren gegaan naar de velden met de vele rode kollebloemen.
En nu waren ze zomaar tot bij ons afgezakt en onze berg opgeklauterd.
Ach ja, lang stond ik er niet stil bij. “Maai mei niet” en dat hadden we niet gedaan en voilà, voor mij was dat de uitleg.
En dan komt het artikel dat stelt dat er zoveel klaprozen zijn dit jaar1. En ze vragen zich af vanwaar ze komen.
Ik dus niet. Ze waren welkom en dat zijn ze nog steeds.
Vocht en warmte, een mug gedijt …
Dan is het muggentijd …
Je weet wel!
Je kan dat verhelpen met het muggenproduct …
Dat zit in je wandelrugzak …
Je weet wel!
Waarom doe je dat dan niet?
Ach ja … je weet wel!
Hornebos! Thuisbasis voor wijngaardslakken en -grote- agressieve knijten.
Waarom eten die beesten mekaar niet op? En neen, dat weet ik niet wel …
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
