Wizzewasjes

Sensatiezoekende gazet, een beetje equivalent van “de boekskes”, met soms wel idiote reageerders.

Ooit door de nonnen in de school verdoemd zodat ik mijn tante en nonkel wat scheef ging bezien omdat die “Het Laatste Nieuws” lazen.

Waarom staat ze dan nog bij mijn favorieten? Waarom staat hun app dan nog op mijn telefoon?

Omdat, om één of andere reden, “Het Laatste Nieuws” er soms als eerste bij is om nieuw nieuws te brengen, nog vóór de meer in de smaak vallende media er mee afkomen.

Eigenlijk zou ik me gewoon moeten beperken tot het lezen van de koppen en me moeten afleren om toch maar eens te gaan kijken wat de goegemeente ervan vindt. Het zou me soms ergernisjes besparen.

Begin 2021. Ik krijg een e-mail. Ik kan me inschrijven voor vijf wandel/fotozoektochten. Ik mag daarvoor betalen. Ik doe dat.

En dan komt 19 maart en al zijn perikelen.

En dan komt de regen.

Op maandag 6 september hebben we de eerste tocht -voor de eerste keer sedert lang 13km- gewandeld.

De zoektocht? Zo wandelen was niet ons wandelen. We liepen meer uit te kijken naar de foto’s en zagen niet wat wij wilden zien, wat we anders zien. We hebben het zoeken halfweg opgegeven. Toen werd de tocht pas plezant.

We wilden de andere fotozoektochten ook nog wandelen, maar dan zonder zoeken en op onze manier.

Om niks te forceren wilde ik ook niet dagelijks, toch niet in het begin. We planden ze dus met telkens minimum een dag tussen: maandag, woensdag, vrijdag, maandag, woensdag,vrijdag.

Na de tweede wandeling kon ik al gaan schuiven. Het ging weer regenen en onweren en al viel hier zo goed als niks, de wandelregio’s werden wel getroffen.

We hebben het opgegeven. Zonder zoektocht stond er toch geen stok achter de deur. En ik zal ze wel, zoektocht per keer, uit de schuif der mogelijkheden halen als wij er zin in hebben.

Volgende editie schrijven we gewoon niet meer in.

Sommige tics van mijzelf komen mijzelf uitermate bizar voor. Echt wel.

Neem nu “leder”.

Ik wil geen lederen vest of jas al droom ik er wel van. Maar eigenlijk vind ik het niet kunnen dat ik een huid zou dragen die de mijne niet is. Dat de eigenaar ze niet meer zelf kan dragen is nog zoiets.

Maar waarom draag ik dan wel lederen schoenen? De meeste schoenen die ik heb, zoals sport- en wandelschoenen zijn al niet meer in leer, mijn pantoffels ook niet. Maar mijn echte -als schoenen dienstdoende- schoenen zijn dat wél. Al zou ik er eigenlijk een paar aan een grondige studie moeten onderwerpen.

Maar wat gebeurt nu? Nu ik mijn ideale maat heb gevonden? Ik koop ceinturen om dat te accentueren. Jawél! Want ik houd van losse -oversized zoals ze dat nu noemen- kleding, maar dan zou ik me niet zo om mijn gewicht hoeven te bekommeren buiten de gezondheidsgedachte die toch een grote rol speelt.

En die ceinturen moeten in leder zijn. Ik wil geen plastieken brol die gaat schilferen of stoffen exemplaren die gaan oprollen zodat ze op een touw gaan gelijken. En ja, ik koop die in de Kringwinkel. Je kan niet geloven welke -3- mooie exemplaren ik al op de kop kon tikken.

Wel ceintuur, wel schoenen maar geen jas. Ergens iets mis in mijn koppeke?

Had ik gelijk om me me zorgen maken in de stijgende energieprijzen? Of had ik gelijk? Luc dacht dat het zo een vaart niet zou lopen maar ik had gelijk.

Waar ze met de jaarlijkse afrekening ineens een enorme hap uit het vakantiegeld namen en daarna de voorschotfactuur met bijna 100€ per maand verhoogden, kregen we donderdagavond om 21 uur nog een e-mail om te zeggen dat zelfs deze voorschotfactuur onze kosten niet zou dekken en we in mei wéér met een hoge afrekeningsfactuur geconfronteerd zouden worden.

Dus lappen ze er nu nóg eens dezelfde bijna 100€ per maand bovenop. In totaal is dat dus nu bijna een verdubbeling van wat we betaalden vóór mei.

Iedereen weet wel dat al dat geld niet voor de energie is, maar voor transmissie en btw en wat er nog allemaal bij komt kijken. Onze minister van energie vindt het geen goed idee om de btw te verlagen³, omdat dat de mensen niet zou aanzetten om energiezuiniger te leven. En hij verwees naar een zwembad.

Wel meneer de minister, er zijn nog steeds mensen zónder zwembad en met een lager pensioen. En is warmte geen essentieel onderdeel van enig comfort?

Want ja, ze raden elektriciteit aan om te verwarmen, wij hadden zelfs geen keuze. Maar als je dat doet verhogen ze de prijzen. En dan durven ze nu nog zeggen dat we elektrisch moeten gaan rijden.

Voor de Nederlandse lezers: Nederlanders betalen bijna de helft van Belgen⁴.

Wij hebben opgezegd en elders een contract onderschreven.

Zoals verwacht heeft het overlegcomité de raadgevingen van de virologen naast zich neergelegd en beslist dat vanaf 1 oktober het mondmasker niet meer moet.

Dat zou me niet storen had er nu niet bij gestaan “op voorwaarde dat afstand houden mogelijk is”. En dat is een heikel punt. Daar wordt nu al serieus de voeten aan geveegd. En rekenen op de verantwoordelijkheidszin van de mensheid … Wélke verantwoordelijkheidszin?

Ach ja, ieder beslist voor zichzelf, ik kan daarmee leven, zolang men mij niet aanvalt omdat ik verkies het mijne wél te dragen waar het me gepast lijkt.

En nu we toch over dat stukske textiel bezig zijn wou ik daar iets over kwijt. Oh neen, het is niet belangrijk. Ik zou zelfs zeggen dat ik geen recht van spreken heb. Maar ik heb wel recht van denken.

En eerlijk gezegd, gaat het mijn petje te boven waarom men zich vroeger zo pront wou opkleden als men nu die mondmaskers, als kotszakjes, onder de kin laat hangen.

Het spijt me zeer voor diegenen die het doen, maar ik vind het maar een abominabel zicht.

Om te zigzaggen tussen alle geparkeerde auto’s.

Ik heb het nu wel over een gewone dorpsstraat met beurtelings parkeren. Het is in normale omstandigheden al geen lachertje om erdoor te komen, maar nu met corona veel mensen van huis uit werken ben je te voet denkelijk sneller.

Als onze auto voor onze deur een sleep kan krijgen, is er één van de buurmannen zo vrij om te vertellen dat het toch in de lijn der verwachtingen lag. En hier voor onze deur heeft onze straat dan wel de dubbele breedte van een dorpsstraat.

Even afdwalend vraag ik me af of het dan ook in de lijn der verwachtingen ligt dat er nu ene de gevel ramt en met auto en al bij mij op schoot komt zitten. Soit, dat is een andere quelque chose.

De geparkeerde auto’s dus. De mensen moeten hun auto kwijt. Goed, de onze staat nu op onze hof, maar als deze burger de auto niet voor de deur mag zetten waar het wél kan, waarom … ach het sop is de kool niet waard.

Zolang de andere wegen naar de Colruyt niet vrij zijn, zigzaggen we wel verder.

Onze TV staat er wat knorrig bij. Na alle aandacht voor sportaangelegenheden en zomerse programma’s hadden wij niet genoeg interesse meer voor zijn aanwezigheid.

Ergens in de voorbije week had Luc het over het programma: “Durf te vragen/Siska Schoeters¹” gehad, maar hij had er onmiddellijk aan toegevoegd dat pornografie niet direct zijn favoriete gespreksonderwerp was.

Op dinsdagmorgen las ik in de krant iets over “Durf te vragen” dat deze keer over doven en slechthorenden zou gaan. Dus hebben we ons daar rustig voorgezet.

Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar het was gewoon heel erg herkenbaar. Het afzonderen, het mensen schuwen en mijden en het ongemakkelijk voelen als ik maar wéér eens iets niet verstond of begreep.

Over de keuze tussen blind en doof … Neen, die ene vrouw die mijn situatie beschreef, zou liever blind zijn omdat ze vindt dat ze als slechthorende dommer wordt. Als je blind bent kan je je nog informeren, zo zei ze.

Dàt zie ik wel anders, als je doof wordt kan je wel nog lezen. En op TV hebben ze die handige ondertitelingsmogelijkheid … als hij niet hapert.

Overweeg ik nu doventaal te leren? Misschien wel ja … tegen dat ik helemaal doof wordt. Maar in welke taal dan?

De spin die op de kamer zat

Zat gisteravond in ons bad

Wat een loeder

‘t Was zijn broeder

Wijl hij kortere poten had

[© ms – 15 september 2021]

Nog zo een gaffe over spinnen! Er werd altijd verteld dat spinnen in bad geraakten via de afloop. “Natuurpunt” vertelt dat ze dat niet doen, maar gewoon, tijdens hun wandelingetjes in bad vallen en er dan niet uit kunnen door de gladde randen.

En inderdaad, de vorige die in bad belandde hebben we ze pas na een paar vruchteloze pogingen van harentwege -terwijl we nu weten dat het ‘van zijnentwege’ moet zijn- met wat hulp van een potje, buiten gezet.

Gisteren echter, een uur voor ik ging slapen was er nog niks aan de hand, toen ik naar bed trok en voor de voorbereidingen de badkamer binnenglipte, zat hij er wel: in bad. Hij leek te slapen want hij schrok van het plotse licht.

Terwijl ik mijn gezicht deed zag ik dat hij pogingen ondernam om er uit te klefferen en hij geraakte op halve hoogte -had die nu een weerhaakje aan zijn ene poot?- alvorens terug te vallen.

Toen ik goed en wel bedklaar was en een foto van de bader wou nemen, was hij weg. Hoezo? Kon die er toch uit? Of is hij het afvoerputje ingekropen.

Feit is, dat ik nu weet dat er nu minstens twee loslopende exemplaren in de meest private delen van ons huis rondhangen.

Met net de maandelijkse boekenmarkt achter de rug, kriebelde het gisteren al om die van volgende maand voor te bereiden. Zot zijn doet namelijk geen zeer.

Maar een tweede reden om er in te vliegen was dat ik zondag, met de kleindochters in huis, toch wat meer gegeten had dan goed was voor Baskuul en reken daar dan nog maar dat glaasje zoete witte wijn bij en ge weet hoe laat het was.

Maar de tijd was goed besteed.