Wizzewasjes

Dat dacht ik twee dagen geleden toch. Ik had net het artikel gelezen waaruit bleek dat we wellicht aan iets anders zouden sterven als aan dat waaraan we dachten.

Oeps! Ik kreeg bijna een hartstilstand, want ik heb nog niet gedacht aan wat ik zou sterven. Is er ergens een keuzevak misschien?

Maar het is wel zo dat ik de risico’s op hartziekten probeer te verminderen. Niet omdat ik peins eraan dood te gaan. Ah bah neen! Maar ge moet het niet gaan zoeken ook niet.

Lach ik daar nu mee? Nee hoor! Dat zijn serieuze zaken, maar als je daar gaat over lopen dubben …

Ik denk dat er gewoon teveel gazetten zijn. Ze weten niet meer wat schrijven en dan gaan ze het maar in Amerika halen.

Er is wel meer nieuws dat van daar komt overgewaaid waar je eens bij fronst.

Het verontrust me een beetje, die nieuwe trend om eenzijdig overeenkomsten te veranderen.

Je krijgt dan een mail met de nieuwe overeenkomst als bijlage. Ben je akkoord, dan hoef je niks te doen. Dat kende ik al, dat deden er wel al meer.

Maar nu komt er nog wat bij. Het staat er niet letterlijk, maar het komt er op neer. Er staat dat je, als je niet akkoord gaat, maar moet opkrassen.

En lees ik die nieuwe overeenkomsten? Neen, niet echt. Gewoon omdat ik het niet zo erg belangrijk vind. Het gaat niet over bankzaken of over contracten of leningen.

Deze keer gaat het over Flickr dat groots aankondigt dat het samengaat met SmugMug, terwijl je in Knack kan lezen dat het overgekocht werd. En het gaat over de privacy-instellingen van het overkoepelend orgaan van de .be-domeinen.

We zullen wel zien wat er van komen zal zeker. Als het ons niet aanstaat kunnen we daarna nog ons schup afkuisen.

Ik was nog een heel klein ukske toen men mij zei: “Geef die of die eens een schoon polleke”. Ik kan me niet herinneren dat ik de variant: “Geef die of die eens schoon een polleke” ook te horen kreeg, waarbij we het hier over het Vlaamse “schoon” hebben en niet dat we niet met vieze poten handjes moesten gaan geven.

Eens ouder kregen we in de school nog lessen in wellevendheid. Daarin leerden we dat we bij een ontmoeting een hand moesten geven. De etiquette daaromtrent bepaalde zelfs in welke volgorde iemand zijn hand mocht/kon uitsteken. Een hooggeplaatst persoon ging voor op een mindere -zonder bepaling van geslacht- en een vrouw had voorrang op een man.

Ik leerde mijn kindjes ook een handje geven.

Ooit was er een politieker, hij had me een mes in mijn rug gedumpt en slijmde daarna bij mijn vader. Hij stak zijn hand uit. Ik weigerde. Die weigering was symbolisch en hij snapte het.

Later ontmoette ik de Spaanse acteur die wat lachte met onze handdruk ter begroeting. Hij vond dat nogal stijf. Hij vond Vlamingen op zich ook wat stijf. De Fransen en Spanjaarden zijn niet zo stijf, ze kussen. Dat raakt hier ondertussen ook wel ingeburgerd maar het is nogal omslachtig. Want deze en gene geeft één kus, iemand die van wat verder komt geeft er drie, bepaalde streken in Spanje geven er vier.

Stijf of niet stijf, een handdruk is beleefd, niet te familiair en universeel.

Begrijpen jullie nu waarom ik niet begrijp dat bepaalde politiekers niet begrijpen dat het weigeren van mensen die een handdruk weigeren geen gemiste kans is, dat zij die dat beweren maar weer eens bewijzen dat ze het met de gelijkheid tussen man en vrouw zelf niet zo nauw nemen.

Gelukkig moet ik die politiekers geen hand geven. Misschien ben ik nu milder en zou ik niet meer in publiek weigeren, maar ik zou daarna toch de ganse dag de indruk hebben dat ik iets vies had vastgegrepen dat niet zo schoon was, deze keer in de Nederlandse betekenis dan.

Toen ik op een morgen, tijdens de paasvakantie, de scharrelsporen in de margarine zag, dacht ik: “A hair in the butter”, gewoon omdat mijn denker zo af en toe rare sprongen maakt.

Ik weet dat het “steenkolenengels” genoemd wordt, in het Engels vertaald als: “Dunglish”.

Op het blog staat zo een heel log, dan wel niet in steenkolenengels maar toch in een Engels broebeltaaltje.

Aangezien ik gisterenavond geen inspiratie had -en misschien wel een beetje geen goesting- vond ik dat dit moest kunnen. Ik had dat van 2012 opnieuw kunnen posten, maar inspiratie of geen inspiratie, in herposten had ik zeker geen goesting.

Bij de voorjaarsbloeiers staan ook de wilde narcissen. Waarom we er niet eerder naartoe gingen? Ik weet het eigenlijk niet. Ik vond het op de ene locatie nogal omslachtig uitgelegd en het kaartje van de andere locatie vond ik ook maar niets en bij de derde moest je rekening houden met schietoefeningen in Elsenborn … helemaal niet uitnodigend dus.

Maar nu waren er geen schietoefeningen en nu wilden we wél de wandeling van het kaartje doen maar we zijn uiteindelijk bij de omslachtig uitgelegde terecht gekomen waar we tot de bevinding kwamen dat sommige mensen zaken zo verschrikkelijk moeilijk kunnen voorstellen terwijl ze zichzelf eigenlijk uitwijzen.

En na de wilde narcissen kijken we al uit naar de volgende voorjaarsbloeier waarvoor we een dagje uit kunnen plannen.

Meer foto’s.

Veel gaan we er niet over vertellen. De boshyacinten zijn er weer.

Na enig overleg in welk bos we dit jaar eens zouden gaan kijken, beslisten we terug te gaan naar het bos van vorig jaar. Lucs voet is nog niet wat het moet zijn en daar kan je een kleiner wandelingetje uitkiezen.

De bosanemonen waren er ook nog wel zij het een beetje op hun retour, het daslook was op komst maar nog niet in volle bloei, de blauwe klokjes echter hadden absoluut de overmacht.

Meer foto’s.

Jaren geleden kwamen we hier wonen en toen kon je, bij manier van spreken, in je blootje op straat lopen en ze zouden het niet hebben gezien.

Na korte tijd -één maand, twee maand- kwam er een omleiding langs hier. Er waren namelijk werken in het dorpke over de berg.

En het was gedaan met de rust. Zolang die werken duurden, was het hier wel relatief druk.

Na de werken bleven ze komen, zij het minder talrijk. Zij die hadden begrepen dat dit rustige dorp een minder drukke doorgang verschafte, bleven komen.

Tijdens de paasvakantie vingen ze aan met de voorbereidingswerken, waaronder we verstaan dat ze massa’s verkeersborden en -toestanden klaar zetten voor een omleiding, die ja, bij ons zal voorbij komen.

Ik vreesde een toename en verkeersdrukte.

Maandag en dinsdag waren we er niet, maar gisteren hebben we daarbuiten toch niet veel extra activiteit gemerkt. Het zijn deze keer dan ook maar plaatselijke omleidingetjes. Meervoud, inderdaad. Het lijkt wel of ze in gans Landen de putdeksels gaan vernieuwen.

Dat wil dus zeggen dat ze na het herstellen van deze waar ze nu bezig zijn, die hier in de straat gaan aanpakken.

Of dat veel rustiger gaat zijn is maar zeer de vraag.

Meer foto’s.

Je zit samen met vier A-enaren aan een tafel. Eigenlijk zit je wat te wachten op Godot. Er wordt gebabbeld, over hoe A- er vroeger uitzag en hoe het geworden is.

Eerst is het genoeglijk maar jij bent niet van A- en na drie uren kijk je eens verlangend naar je tas waarin het boek zit dat je meebracht om te lezen mocht je geen aanspraak hebben.

Na vijf uur je het vijfde wiel te voelen, zit het er allemaal op en je zucht van opluchting.

Maar je weet … er komt nog zo een dag. En je weet ook uit ervaring dat, als je je genegeerd voelt en je maakt een opmerking of je doet er wat aan, je als de onbeschofterik bekeken wordt.

Wat zouden jullie doen? Boek pakken en lezen of niet? A-enaren of niet?

Dit is maar een hypothetische vraag maar ik ben wél benieuwd naar het antwoord.