Wizzewasjes

We zijn 1973. John Paul Getty III wordt ontvoerd.

Ik weet dat, ik las de krant.

Veel meer weet ik daar niet meer over al duurde het zes maanden en een afgesneden oor éér er losgeld werd betaald en de zaak ten einde kwam.

Wat dacht ik er over? Ik weet het niet. Deed het me wat? Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet enkel nog dat het gebeurde als was het een gewoon nieuwsbericht zoals er toen zovele waren. Jawel, de jaren ’70 waren zo vriendelijk niet.

We zijn 2021. We bekijken een TV-reeks “Trust¹” over de ontvoering van John Paul Getty III.

Ik weet dat, we keken.

Wat dacht ik er over? Het verhaal werd wat bijgewerkt en aangespekt. Maar de belangrijkste feiten zijn er. Maar plots denk ik dingen die ik in 1973 niet dacht.

Deed het me wat? Dit keer wél omwille van John Paul Getty III die op zulke manier de pedalen kwijt raakte en te vroeg overleed^²+³.

En dan vraag ik me af waarom het nu ineens meer betekent dan toen. Ik denk omwille van het perspectief van waaruit ik het bekeek.

In 1973 zag ik een jonge man van ergens ongeveer mijn leeftijd maar nu zie ik het kind dat hij was.

In 1974 werd Patricia Hearst ontvoerd.

Ik weet dat, ik las de krant.

Veel meer weet ik daar niet meer over al lazen we ook wel dat ze samen met haar ontvoerders een overval pleegde.

Wat dacht ik er over? Ik weet het niet. Deed het me wat? Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik weet enkel nog dat het gebeurde als was het een gewoon nieuwsbericht zoals er toen zovele waren. Jawel, de jaren ’70 waren zo vriendelijk niet.

Het kwam in die tijd wel meer voor. Er waren de -haast dagelijkse- vliegtuigkapingen, de -haast dagelijkse- aanslagen en de ontvoeringen.

En ik denk: “Arme rijke kinderen”.

¹ Trust
² Het Nieuwsblad
³ Het Laatste Nieuws

Waanzin! Nachtmerrie! Waanzinnige nachtmerrie!

Om twee uur ‘s nachts wakker schrikken omdat je niet meer weet welke groenten er de volgende middag op het menu staan.

En niet in slaap geraken … omdat je je dat, met de beste wil ter wereld, niet kan herinneren.

Gelukkig biedt de telefoon soelaas. Niet omdat je het dagmenu opbelt, maar wel omdat dat dagmenu gewoon bij de Google Drive staat.

Deze week op een avond vraagt Luc: “Wordt daar nu geklopt?” Ik had niks gehoord, wat niet verwonderlijk is aangezien we zelfs zowel in woon- als eetplaats een ontvanger van de bel hebben.

Soit, Luc staat me een tel te bekijken van: “Wat nu?” Ook dat is logisch aangezien ik voordien in de weerspiegeling van de autoruiten kon zien of er iemand stond. Maar ja, de auto staat er niet meer en bovendien waren de draperies dicht.

Hij ging kijken en ik verwachtte hem al halvelings te zien terugkomen met de boodschap: “Vals Alarm” maar dat deed hij niet. Hij deed teken van: “kom eens”.

Hij had de man niet goed verstaan met dat mondmasker voor …

Tof hoor als de buurman komt aanbellen om te vragen of je soms geen pakje voor hem hebt ontvangen.

Bij de post beweren dat dat pakje de week voordien al “bij de buren” werd afgegeven.

Dat er met de coronapandemie niet meer ondertekend dient te worden, tot daar aan toe. Maar dat ze dan tenminste een briefje achterlaten zodat de geadresseerde weet bij wélke buur hij zijn eigendom mag/moet gaan halen.

En dat is de manier waarop we te weten kwamen dat de bel het ook al niet meer deed.

( … ) De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon?

De oudere was een drieling die we niet echt meer nodig hadden na het stopzetten van de zaak. Zijn gespreksvolume was niet hoger instelbaar … We bestelden.

De volgende dag konden we al terug telefoneren.

Goed nieuws? Dat weet ik niet. Want wat had ik op de tijd van een stiltetelefoon helemaal vergeten?

Terwijl de batterijen nog stonden op te laden werden we al opgebeld. Het geluid stond nog niet ingesteld en was veel te stil. Ik meende iets te verstaan over opbellen om te zien hoe het ons in Corona verging. Maar dat was het niet.

Wou ze me me iets verkopen? Ik vroeg het haar. Neen, dat wou ze niet. Ik heb de hulptroepen ingeschakeld en het toestel aan Luc gegeven.

Ze wou me niks verkopen? Ah neen? En ons een andere energieleverancier aansmeren? Is dat niet verkopen misschien?

Het nummer staat nu in een zwarte lijst. Die is wél al ingesteld.

Na maar weer een periode van sombere gedachten en enerverende wanorde wou ik rust in mijn hoofd. En daar zorgde ik voor. Na een paar dagen kon ik corona en alle andere spoken aan.

Kon ik weten dat het nieuwe jaar die rust in mijn hoofd wat naar de knoppen ging helpen door:

• Een TV die geluid geeft door de stereo-installatie;
• Een vaste telefoon wiens oplaadbare pillen kapot waren;
• Twee pakskes waarvan de Track & Trace zich in stilzwijgen hulde nét op de dag van de aanval ergens op de democratie,
• Een doerak die een auto gaat rammen.

De ellende met mijn hoofd is dat dat bij een opdoffer een paar dagen als verdoofd lijdzaam zit te wezen. Tot de dag dat ik kwiek uit bed sprong, mijn schrijfgerief ter hand nam en met een flinke: “ziezo” een kleefbriefje tegen de deur petste.

Hoeveel zaken konden we na één dag afvinken denk je?

Eén! De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon? …

Ondertussen kunnen we ze natuurlijk allemaal afvinken -we zijn tenslotte al een week verder- en zou ik het briefje kunnen weggooien, al is er buiten de telefoon nog niks opgelost maar zijn ze allemaal toch al hangende.

Vraag ik:

Hoe komt het dat de kerstboom vandaag niet gebrand heeft?

Antwoordt Luc:

Omdat de paasklokken voor de deur staan.

En wat gebeurde er bij de verzekering? Buiten het feit dat we te horen kregen dat er niemand was op wie de schade kon verhaald worden?

We hadden het over niet nageleefde coronamaatregelen, de opgevoerde phisingprobeersels en ontspoorde fraudevoorvallen waarbij ik nog wat bij leerde.

Er zou namelijk nog een soort fraude bestaan die ik -nog- niet kende. Je vindt een usb-stick in je brievenbus en wat doet een normaal mens dan? Die gaat kijken wat er op staat al was het maar om eventueel de eigenaar terug te vinden.

En joep! Al je gegevens worden gestolen.

Nu ben ik blij dat ik het weet, want eerlijk gezegd, ik zou die gaffe ook wel durven uitsteken al is het dan een kwestie van insteken … van die usb-stick in de usb-poort dan.

En dat vond ik dan weer een logske waard. Wie weet wie dat ook nog niet weet …

Als je dan na een maand zonder Colruyt eindelijk terug gaat en beslist van maximum één keer per twee weken boodschappen te doen, de diepvriezers en de frigo volgestopt zitten en met elastiek worden dichtgehouden, de voorraadkast tegen openbarsten is beveiligd met ducttape, zegt Luc de daaropvolgende dag:

Zeg, de koffie staat in afslag in de Colruyt”.

Hij had eerst wel drie keer gecontroleerd of het deze keer wel de juiste koffie was, weet ge nog wel?

Allee hup, de koffievoorraad is dus aangevuld en om niet alleen maar om koffie te gaan bracht ik nog één en ander mee dat desgevallend nog wel bovenop de voorraadkast kan.

Ook bracht ik een pakske chocoladebroodjes mee. Ne mens moet toch iets hebben voor bij al die koffie …