Toen ik nog ging werken, probeerde ik alles tot in de perfectie geregeld te krijgen. Het werd me niet in dank afgenomen.
Nu ik niet meer ga werken, doe ik niets anders dan fouten en vergetelheden van anderen oplossen waar ik uiteindelijk ook de dupe van ben/wordt/kan worden.
Eerlijk gezegd vind ik dat er de laatste jaren nogal met de pet naar gegooid wordt.
Lam lag mijn verstand
Geveld door zonnebrand
Gekookt in eigen vocht
Oren zorgen voor tocht.[© ms – 24 juni 2019]
Het begon ergens in de winter. Iets hinderde en haakte in mijn mouw ter hoogte van mijn elleboog.
Bekijken van dichtbij -met een spiegel natuurlijk- leerde me dat ik waarschijnlijk te vaak op die elleboog op de tafel steunde bij het laptop-krantenlezen. Ik heb altijd al een pezzevelleke gehad en soms uit dat zich in rare dingen.
Ik scrubde wat, wreef er een paar keer een vettere crème aan en nam me voor bewust minder die elleboog te gebruiken.
Maar hoe gaat dat al te dikwijls met voornemens? Men vergeet. Ik dus ook tot de dag dat ik bij het steunen de pijn voelde, een rare plaatselijke pijn. En ik voelde zo al dat het daar weeral prijs was. Ik herhaalde de behandeling van de winter maar helaas het bracht geen soelaas. Het verharde vel verdween wel, maar de pijn bleef.
Toen ik het -weeral met spiegel- van dichterbij wou bestuderen zag die elleboog rood. Meer nog, het leek wel of die verbrand was.
Nu moest ik écht wel een deugdelijke oplossing zoeken en dacht aan het kussentje. Van oorsprong is het kussentje een auto-accessoire, met één kant in zachte stof en de andere zijde in een soort imitatie van zeemvel. Ik had het ooit al gebruikt ter ondersteuning van een toenmalige muispols.
Wat een mens nog allemaal moet meemaken … een verbrande elleboog en dat zonder met de ellebogen te werken.
Bij hun vorig verblijf vroeg Ella wanneer we nog eens gingen zwemmen. Daarmee bedoelt ze dan in Sunparks, niet gewoon in ons lokaal zwembad.
Donderdag herinnerde ik Luc eraan dat hij nog tickets moest bestellen, want Luc doet dat via Groupon als daar een actie loopt. Dan kom je de helft goedkoper uit. Er was een actie voor het laagseizoen. Vermeld stond dat je alle dagen van juni en september kon gaan.
Luc schrijft in, betaalt en krijgt de vier uitnodigingen waarop hij de gewenste datum moet melden. Alléén kan dat ineens niet op zaterdag of zondag. Dat is buiten de waard gerekend, want we halen Amke en Ella pas op vrijdag avond.
Er zijn drie mogelijkheden:
Dat kunnen we. Probleem opgelost.
Neen, toch niet helemaal, want “Dwars door het Hageland” gaat door op 21 juni en er wordt opgeroepen om de streek van Aarschot en Diest te mijden en daar moeten wij nu toch door om de autosnelweg nemen.
Misschien moeten Amke en Ella dan maar hun koffertjes én hun zwemgerief meenemen naar hun andere oma en kunnen wij hen daar oppikken en de autosnelweg in Leuven nemen.
Dat kan. Probleem opgelost.
Onderweg willen we picknicken. Dan blijkt dat Luc zijn bokes vergeten heeft. Gelukkig hadden we ergens een toastbrood gekocht en had hij twee bananen voorzien voor bij de picknick van Amke en Ella.
Probleem opgelost.
Bij Sunparks stond de parking afgeladen vol. Blijkbaar reden er van daaruit pendelbussen naar Graspop en hadden vele bezoekers besloten dan maar een huisje te huren. We vreesden al dat we ergens bij de ingang moesten gaan parkeren, maar gelukkig was er nog een verlaten, vergeten plaatske waar we de auto in manoeuvreerden.
Probleem opgelost.
Bij de receptie konden ze ons geen zwemtickets geven want de mails van Groupon hadden geen barcode. Gelukkig wist de receptioniste dat Luc daarvoor de Groupon app moest downloaden en inloggen. Dan zou hij de barcodes te zien krijgen. Dat was blijkbaar veranderd sedert de vorige keer.
Drieëntwintig minuten later kwam het in orde, scande de receptioniste de codes en kregen wij onze tickets.
Probleem opgelost.
Het gedoe met de lockers doe ik even kort uit de doeken, het leek een klein beetje een stoelendans: het riempje van Lucs sleutel was gerafeld en onveilig, Ella kreeg de sleutel niet uit het slot na afsluiten. Ze namen beide een andere locker. Ella kreeg dit deurtje niet op slot. Luc hielp haar.
Probleem opgelost.
Het zwemmen was zalig, er was niet veel volk wat ons verwonderde.
Er was geen probleem op te lossen.
Na het zwemmen nemen we onze spullen uit de locker, we stappen in de kleedhokjes of … dat willen we doen als Luc zegt: “Waar is mijn taske?” “Waar is mijn zwemzak?” “Waar is mijn jas?”
We blijven versteend staan. Effectief, de locker is leeg en Luc heeft enkel zijn kleren, zijn shampoo en douchegel.
De paniek moet ik niet beschrijven zeker? ID-kaart, rijbewijs, sleutels, telefoon … alles weg. Ik ga ervan uit dat er een fout is gebeurd bij de lockerwissel vóór het zwemmen.
Het heeft geen nut om daar met vier te staan rillen en Amke en Ella gaan zich aankleden. Luc haalt er de redder bij. Die informeert zich bij de redders en wil dan naar de receptie om te horen of het daar is binnengebracht.
Ik ga me ook snel aankleden want Luc heeft ook geen handdoek. We zullen even aan handdoek-delen moeten doen. Als ik de handdoek wil doorgeven en op de redder wachten komt hij er net aan mét alle vermiste voorwerpen, behalve de jas, die lag uiteindelijk nog in de auto.
Probleem opgelost.
Was dat nu niet goed afgelopen dan hadden we het verdere verloop van de uitstap geschrapt, maar nu stapten we welgemoed de McDonald’s binnen. Ging er iets fout? Behalve de portie friet die ontbrak maar die we direct kregen? Neen toch.
Stond de 4km file er nog die Touring Mobilis meldde? Neen toch.
Was de E313 echt afgesloten in Lummen? Neen toch.
Achteraf gezien, eens thuis vonden we het toch wel een geslaagd dagske.
pske van mske: toch even ter verduidelijking. Niets van het voorgaande kan aan Sunparks in Mol verweten worden, integendeel, ze zijn daar erg behulpzaam en vriendelijk.
Er was eens een dame uit Brasschaat
Ze bekeek haar spiegelbeeld vol haat
Ze zou diëten
Dat liet ze weten
Nu doet ze weer vlotjes een spagaat[© ms – 22 juni 2019]
We zouden dit jaar pas aan de bebloeming beginnen na de meivakantie.
Maar toen we na die vakantie thuis kwamen en merkten dat de vogeltjes eigenlijk ons ganse koerke hadden ingepikt lieten we het er maar bij uit vrees de hele vogelbevolking op de vlucht te jagen.
We hebben dit jaar dus geen jaarlingen.
Maar hé, toen ik ergens deze week uit ons kot kwam bleef ik staan want wat stond daar te stralen … ons rotstuintje.
Hopelijk maakt de hittegolf, die ze voor volgende week voorzien, er nu weer geen einde aan.
Net zoals we ons afvragen waarom onze auto de uitverkoren plaats is van de vogels uit de buurt kunnen we die vraag eigenlijk ook stellen over de spin.
Telkens we met de auto vertrekken hangt er een spinnenweb tussen de spiegel en de auto, telkens haal ik het weg, de volgende ochtend is het web terug daar.
Dan vraag ik me af: “waar huist die spin?” Niet in die auto want dan zou ze deze maand met onze vorige auto mee vertrokken zijn.
Het was ons al wat opgevallen, telkens mensen in een postuurke of een schotel geïnteresseerd zijn draaien ze die om. Ze willen weten welke stempel er in staat. Staat er geen in, hoe mooi ook, kan het zijn dat ze het figuur of schotel gewoon terugzetten en ongeïnteresseerd verder lopen.
Een driedelig stuk, waarschijnlijk mét stempel, te kijk gezet bij één van onze rommelmarktburen had al de nodige aandacht gehad. Je kent het wel, een porseleinen klok met twee zij-elementen in schreeuwerig paars, mauve of purper met veel bladgoud, de nodige cherubijntjes en een handkussende 19de-eeuwer met bijhorende hand en dame.
Een schreeuwlelijk ding maar duur, enorm duur, getuigde de stempel. Zoveel hadden we van de gesprekken aangaande wel meegekregen.
Ik had het nogal sceptisch bekeken en had op zeker ogenblik tegen Luc gezegd dat ik het niet zou willen, gerenommeerd of niet, maar dat er misschien wel aan te wennen viel, mits je, om de overdadige schreeuwerigheid toch wat binnen de perken te houden, één stuk in de woonplaats zou zetten, een tweede in de eetplaats en een derde ergens boven.
Luc bekeek me en zei: “Ik zou het gewoon in de donkere kamer zetten”.
Voor al diegenen die me voorhielden dat ik zot was, voor al diegenen die raar opkeken als ik het deed. Het is nu bewezen dat het goed is om tegen jezelf te praten1, want dat is nu precies wat ik doe en altijd al heb gedaan.
Als ik met de auto reed, als ik op mijn eentje aan het werk was en er niemand in de buurt was, ik praatte tegen mezelf.
Later echter deed ik het -uit gewoonte waarschijnlijk- ook als ik niet meer zo alleen was met meewarige blikken en voor zot verklaringen als gevolg.
Ik kan vriendelijk zijn tegen mezelf, ik kan ruzie maken met mezelf, ik kan mezelf iets leren of bewijzen zoals nu ook toen ik het artikel las en ik tegen mezelf zei: “Ziedet nu wel!”
Het is ernstig gesteld met mijn gezondheid.
Blijkbaar lap ik alle regels ter zake zo grondig aan mijn laars omdat ik zelfs niet blijk te weten dat het zo is.
Want wat kreeg ik nu weer te lezen? Wel, blijkbaar weet 86% van de mensen niet1 dat je genoeg groenten en fruit moet eten. Ikke dacht van wel, maar ik zit er ook geweldig naast.
Stel je voor! Ik eet dagelijks een banaan bij het ontbijt, een appel als tussendoortje, een appelsien als tussendoortje en een schep groenten bij het avondeten.
Dat is dus te weinig! Je moet minstens 5 porties per dag eten. Misschien moet ik in het vervolg nog een blaadje sla toe nemen.
Maar eigenlijk vraag ik me af waarom de titel het over 86% van de mensen heeft als blijkt dat het eigenlijk over de Britten gaat. Als bewijs van de geloofwaardigheid van de pers kan dat zeker tellen.
De foto is voor straks. Ik had er gisteren geen zin in. Zeker geen fut genoeg met mijn fruit/groentetekort.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
