Wizzewasjes

Ik had de titel van het artikel wel gezien, iets over ananas dat een stille hint¹ zou zijn voor swingers, maar ik had daarbij gewoon gedacht: “onnozelaars” want een ananas is toch van en voor iedereen. Verder had ik het artikel genegeerd.

Gisteren vroeg Luc of ik dat gezien had van die ananas en die swingers. Op mijn bevestigend antwoord vroeg hij of ik dan ook gelezen had van een duimring die ook een bepaalde boodschap zou verspreiden.

Ik ben niet bepaald geneigd om me aan zulke nonsens te ergeren. Maar voor de eerste die mijn duimring zou opvatten als een uitnodiging om me op een bepaalde manier aan te spreken en te beweren dat ik aan het hinten was, zou ik vragen of hij/zij mijn duimring wel eens als neusring zou willen voelen.

Hoe is het mogelijk dat dingen van algemeen nut zoals parkings, gewoontes die ingeburgerd zijn en trends die je al dan niet kan volgen ineens toegeëigend worden door mensen die in alles en overal een niet bestaande betekenis -liefst zo onmogelijk mogelijk- wensen te zien.

Ik speel daar niet in mee en ik zal zeker mijn duimring daarom niet minder dragen … méér ook niet.

Eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven gelezen. Maar even eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven tegen niemand verteld wat ik las. Ik wou gewoon geen commentaren.

Ter verduidelijking:

Dat begon toen mijn moeder uithaalde naar het boek dat ik bij de prijsuitreiking op school had gekregen. Ze vond het niet kunnen dat een school zulk oppervlakkig, middelmatig boek aan tienermeisjes gaf. Ik zou de titel kunnen geven maar het boek zit momenteel in een doos voor de boekenmarkt. En ik heb geen zin om die dozen nog eens na te gaan kijken voor een jeugdboek over een meisje op internaat, wat trouwens maar één titel uit een reeks was.

Van de weeromstuit kreeg ik boeken waar je de stempel “stichtelijk” kon op plakken … maar dan voor kinderen vanaf 10 jaar.

De school deed dat echter jaar na jaar. De twee laatste waren ook uit een reeks, de Hilde-reeks van Karin Kramer, waarop ik van school veranderde en het boek “Hilde” van Anne de Vries kreeg, dat mijn moeder eerst als censuur even zelf ging lezen.

Niet dat ik me aan er iets aan gelegen liet liggen, ik las sowieso wat ik wou en ik besliste wat ik zou en wou lezen en/of wat niet.

Het kon en kan me niet schelen wat een ander daarover dacht en denkt maar ze moeten vooral hun oordeel voor zichzelf houden. Net zoals Luc voor een bepaalde ploeg supportert maar ook nooit zal zeggen dewelke. Hij houdt ook niet van belachelijke discussies daaromtrent.

Nu ja, ik ben misschien een beetje in een rebelse bui, vooral een dwarse dan, maar vrees niet, ik ga niet vertellen welke weinig hoogstaande boeken ik al las. Ik ga wél vertellen welke schrijfster nù bij de hometrainer ligt. Niet dat ze er gaat mee rijden, maar ze gaat wel méé rijden.

Weeral het zelfde verhaal, ik weet niet waarom ik het kocht. Dat overkomt me de laatste tijd wel meer. Het zag er wat uit als een Nora Roberts boek maar was het niet. En terwijl ik dat boek las, vond ik nog een boek van de zelfde schrijfster. En zonder te weten of ik de boeken al dan niet goed zou vinden bracht ik het tweede mee.

Ondertussen ben ik er uit want het eerste boek is uit. Maar wat ik er van vind, houd ik wel voor mezelf.

Oh ja, ter informatie, de schrijfster is Kristin Hannah en het boek …

Op mijn vijfde had ik een probleem, in die mate dat de non het aan mijn moeder meldde. En met haar ijver om goed te staan met de nonnen pakte ze het probleem drastisch aan en vroeg het aan de dokter.

Wat was nu zo schrijnend dat ik dreigde geen diploma van het derde kleuterklas te krijgen? Ik kon niet overweg met een schaar. Knippen lukte me niet goed. De non had gezegd dat mijn moeder me thuis meer kon laten oefenen. De dokter zei dat mijn moeder me thuis moest laten oefenen.

Want dat probleem was een gevolg van de koortsstuipen die ik ooit, als negenmaander, had gehad. Dat was “op mijn handen geslagen”. Zo formuleerde hij dat.

“Meer knippen!” zei de dokter. “Neen” zei mijn moeder. Ze beweerde dat ik met een schaar de ogen van mijn broers zou uit steken. De dokter had het wel nog over ronde punten. Maar mijn moeder bleef bij haar eigen punt.

[sarcastische modus aan] In de ogen van mijn moeder was ik blijkbaar wel een echt moordlustig kreng op mijn vijf jaar. [sarcastische modus uit]

In een poging om haar gram te halen sprak ze er over met mijn grootmoeder/haar moeder die haar geen gelijk gaf maar rechtstond en me de schaar in handen gaf. Het ding was toen al oud en net zo roestig als het nu nog is.

Veel belang hechtte ik er toen niet aan, wat weet een kind van de kleine intriges van het leven … Feit is dat ik daarna de draad wat verloren ben. Ik weet wel dat ik toch niet mocht knippen.

Maar ergens in het zesde leerjaar moest ik een schaar hebben en kwam het roestig exemplaar boven water. Had ze het verstopt? Goed opgeborgen? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat ik die punt heb afgebroken in een poging om van een stoofhoutje een kano te sculpteren. Dat deed ik wel op eigen houtje, mijn moeder zou daar nooit haar fiat voor gegeven hebben.

Gedurende mijn verdere levensloop kwam ik her en der de schaar terug tegen. Net zoals nu, laatst toen ik de boekenkamer ging opruimen. Daar zat ze in de pennenzak bij de potloden en gommen, die ik gebruik om prijzen in boeken te schrijven of een sticker op te plakken.

Maar stickers plakken doe ik niet meer. Ik bedacht een andere nuttige functie waar de schaar meer haar nut kon bewijzen.

Ik kwam de woonplaats binnen met de schaar in de hand en zei tegen Luc: “Wat er ook gebeurt … deze schaar mag nooit weg! Nooit!

Zo’n dikke maand geleden stopten we de auto twee keer om naar een blauwe zee van vlas te kijken.

Deze keer moesten we geen auto stoppen. We liepen er langs. Velden en velden vol platliggende rosse stengels, overal mooi geschikt in een bepaald patroon.

In de lagere school leerden we dat vlas vooral in West-Vlaanderen verbouwd werd. Maar al die jaren die we hier al woonden heb ik geweten dat hier vlas geteeld werd.

De gewassen wisselen elkaar wel af.

Hier zagen we dit jaar, langs de grote steenweg, zelfs twee akkers vol rabarber. Jammer genoeg kan je op de grote steenweg niet zomaar zeggen: “Stop die auto!”

Een foto ervan zal voor volgend jaar zijn …

Ik herinner me de geniepige kleine vingers die opgestoken werden en na akkoord van de non leidden tot één of andere klacht over één of andere klasgenoot.

Ik herinner me de afwijzing van de non behalve als de vinger eigendom was van één van de bevoorrechte kinderen in de klas.

Ik herinner me de afwijzing van de non als het slachtoffer zich wou verdedigen behalve als de hele klas met de non op kop overging tot een algemene publieke vernedering.

Ik herinner me de dag dat we in ons vroeger huis de C.V. hadden geïnstalleerd hadden maar de ketel was er nog niet, dus zeker niet aangesloten, dus zeker nog niet werkend en de controleurs van het kadaster aan de deur stonden. De man die zijn mosselschelpen in de Ijse ging kiepen had ons aangegeven.

Ik herinner me niet dat ik dacht zulke kinderachtigheden eindelijk achter de rug waren, ik stond er gewoon niet meer bij stil.

Ik kan nu een nieuwe herinnering maken … namelijk die aan de dag dat ik in de krant kon lezen dat een record aantal Belgen gaat klikken bij de fiscus¹.

Er zijn opmerkelijk meer muggen dit jaar¹. Is er iemand die dat nog niet wist? Anders ik wel. Ik stond al verschillende dagen na elkaar op met een nieuwe muggenbeet.

En ge moogt daar niet aan krabben². Is er iemand die dàt nog niet wist? Dat weet ik al lang, maar ik denk dan: “Hoe doet ge dat? Niet krabben als ge vergaat van de jeuk?

Luc is maandagavond met de spuitbus aan de slag gegaan in de slaapkamer. Gisteren stond ik op met een nieuwe muggenbeet. Een ergere dan de vorige. En dat ondanks het feit dat het muggenapparaatje in het stopcontact zit.

Dinsdagavond vloog er een vliegend beest tussen ons en de TV. Nu zit er hier ook een muggenapparaatje in het stopcontact.

Ge kunt daar allergisch op reageren³. Wist ge dat? Awel, ik wist dat zonder te weten dat ik het wist. Ik heb altijd gezegd dat ik van een muggenbeet een ambetantig gevoel in mijn hoofd had, dat ik er nerveuzer van werd en ook wat kittelorig.

Dat kon niet. Dat zei mijn omgeving. Dat zei de dokter. Ze weten dat aan andere dingen. Sommigen zelfs aan mijn slecht karakter. Maar een tandartsspuit heeft hetzelfde effect.

Hoe moet je muggen en vliegen weren? Met muggengaas voor de vensters. Ja? Wij hebben dat. En wat als we buiten moeten? Die muggen zijn rapper binnen dan wij buiten.

Slapen onder een klamboe, dat is ook nog een voorgestelde oplossing. Er lag een klamboe in de Kringwinkel maar we brachten hem niet mee. De ophangbenodigdheden waren er niet bij.

Bovendien probeer ik me voor te stellen hoe dikwijls één van ons beiden in die netten verward zou geraken. Want wij doen bij nacht soms wel eens een wandelingetje over de palier.

En dan durf ik er op wedden dat die muggen dan ook mee over die palier gaan waggelen.

Ssshhht … stillekes lezen.

Ik hang hier al twee dagen vol spanning door het dakvenster, voorzien van de nodige camouflage-uitrusting en mijn fototoestel in aanslag.

Waarom? Wel om die ontsnapte Amerikaanse zeearend die hier rondvliegt¹ te interviewen op BirdNET en een bijpassende foto te nemen. Waarom zou ik anders zo zot zijn om door het dakvenster te gaan hangen?

Maar Ragna² stuurde haar kat. En zelfs die kwam niet. Het regende namelijk.

Van tijd tot tijd -vaak in de zomer- lees ik in de kranten dat één of andere topchef, topsommelier, of topkenner dingen gaat uitproberen en die dan aanprijzen of afbreken, zonder rekening te houden met wat een ander daarvan denkt.

Zoals Luc het ooit stelde, maar dan wel met andere woorden:

Als een topchef zegt dat iets top is en ik lust dat niet, dan deugt het niet.

En eerlijk gezegd, het is niet omdat deze of gene gaat zeggen dat mijn wijn niet deugt, dat bepaalde ingrediënten die ik gebruik gebuisd zijn of dat die wijn of die ingrediënten niet in hun top tien staan, of dat dit of dat restaurant eten klaar maakt dat enkel goed is om weg te kiepen, dat ik daar wakker ga van liggen.

Ik eet wat ik het lekkerst vind, ik drink wat ik het liefste drink en op restaurant gaan … ochottekes toch, in coronatijd ga ik niet op restaurant.

Ik zal me maar de vraag niet stellen of al deze topexperten daar ook moeten voor betalen. Of is dat alleen voor wie verteld moet worden wat ze moeten nemen?

We draaien de meer dan halflege parking van de winkel op en Luc parkeert in een volledig vrije zone. Dat is altijd handig bij het in- en uitstappen van een toch wel wat bredere auto.

Luc loopt de winkel binnen, ik ga niet mee. Dat is niet nodig voor het kopen van één product.

De auto die neus aan neus met de onze staat vertrekt. Die plaats wordt zo goed als onmiddellijk ingenomen door een auto met twee oudere vrouwen. De passagier, een nog niet dode mummie, zegt geagiteerd iets tegen de chauffeuse, die de auto in achteruit zet en tussen de struikjes door, heftig schokkend en waggelend door de zep, die twee parkeerstroken scheidt, rijdt en die auto pal naast de onze parkeert.

De vrouw kruipt als een volumineuze kronkelende slang uit haar auto. Ik houd dat scherp in de gaten. Wees gerust, mijn veiligheidsgordel was al los en ik had de handgreep van de deur al in de hand.

Neen, ze raakt de auto niet, maar omwille van haar voorzichtigheid -ze zal me zien spieden hebben zeker- loopt ze gebogen achteruit en tegen onze spiegel.

Ik moest niet uitstappen, de spiegel bleef intact en een man uit een camionette reageert in mijn plaats. Hij zegt iets wat ik niet versta, maar hij gebaart breed naar de lege parkingsstrook waar ze eerst stond en wijst daarna naar de goot waar ze zo zwaar schokkend door reed.

De vrouw antwoordt iets en wijst met haar kin naar de mummie in haar auto.

Soms is het spijtiger om niet goed te horen dan op andere momenten. Ik had wel willen weten wat ze hadden gezegd.

Ik stond op het punt om over de versnellingspook te kruipen en onze auto achteruit op de volgende strook te gaan parkeren om te verhinderen dat Luc ook als een kronkelende slang zou moeten instappen, maar daar kwam hij al aan.

Snel stapte ik uit en opende de koffer, terwijl ik siste: “bekijk dat wezen in die auto goed, ik moet je daar wat over vertellen”. Dat deed hij. “Dat is een man hoor” zei hij toen ik begon te vertellen over twee vrouwen.

Bij het wegrijden heb ik het wezen eens goed bekeken. Hij -of zij- mij ook. En geloof me of niet. Het had slangenogen.

Ik ben een beetje kwaad, ik ben een beetje veel kwaad, maar deze morgen was het nog erger.

Zo was de stand van zaken toen ik gisteren dit log begon te typen. De kwaadheid zinderde nog na en het resultaat ligt nog als een hoopje puin in de zijkolom.

Want bij het opstaan, goedgemutst omdat ik naar de Wegrit van de Olympische Spelen wou kijken, kreeg ik een melding dat er zich een kritieke fout had voorgedaan in de Instagramplugin op het blog.

Meestal is dat simpel te verhelpen met een klikske, maar deze keer -oelala- niet. Ik moest een nieuwe toegang maken, een nieuw token aanvragen en dat was héél simpel. Dat zegden ze toch.

Maar het was verraderlijk en vals, zo vals en achterbaks dat ik het haast niet kon geloven en mijn kwaad zijn maar uitwerkte op de Belgische koereurs die daar maar zaten te werken en lagen te sleuren en de andere op sleeptouw hadden.

Ik werd, kort gezegd, kwaad in het kwadraat.

Want wat was de adder onder het gras? Het gif in de theepot? Het -nog niet dode- lijk in de kast?

Om die nieuwe toegang en dat nieuwe token te krijgen moest ik een account aanmaken bij een nevenpagina van -tadaam- het smoelenboek. En ik wil geen smoelenboek. En ik wil geen nevenpagina van het smoelenboek. Het had me al vreed tegengestoken toen het smoelenboek Instagram had gekocht.

Ik probeerde andere widgets, andere plugins maar alle met hetzelfde ergerlijke en hatelijke resultaat.

En ik werd kwaad^kwadraat in het kwadraat dat ik maar uitwerkte op de koereurs die zich op sleeptouw lieten nemen. Ja, die jongens van bij ons trokken die ganse meute die Japanse berg al op. Die zaten echt niet te wachten op een foeterend vrouwmens.

De keuze is dus simpel: of ik geef toe, of ik sjot het boelke van het blog. Om van die ellendige popup vanaf te zijn heb ik de plugin maar de mond gesnoerd, afgesloten, uitgeschakeld.

En toen begon ik opnieuw de “Litanie van Alle Ellende” van de laatste dagen op te zeggen, al kwam ik deze keer niet bij de hond uit.

Het puin blijft liggen in de zijkolom. Ik kuis niet op wat een ander naar de verdommenis helpt … nu direct toch nog niet. Misschien komt er toch nog een andere oplossing uit de bus.