Ik heb iets met antibiotica – of beter gezegd, juist niet. Het is een oud en veel verteld verhaal over vaccins die op een verkeerd ogenblik werden gegeven met verregaande en langdurige gevolgen. In mijn geval werd het zo ingeprent dat ik er nooit van los gekomen ben: met antibiotica moet je voorzichtig en nauwgezet zijn. En dat was ik.
Nu Luc laatst ineens “iets” kreeg waarvoor ik hem naar de dokter verwees en de dokter hem wel antibiotica voorschreef maar hem toch naar een dermatologe doorverwees, die hem andere -zwaardere- antibiotica deed nemen, om ergens in augustus een mini-operatietje te kunnen ondergaan, gebeurde het.
We zaten bij Lucs zus toen hij zo nonchalant vertelde dat hij met die antibiotica gestopt was, omdat het hem niet beviel. Hij vond dat dat spul op zijn maag lag. Ik dacht hem daar even ter plaatse iets écht te gaan bezorgen.
Achteraf heb ik hem de levieten gelezen … of ik hem nog niet genoeg verteld had over vieze -bacterieel geïnfecteerde- beestjes die niet dood gingen maar gingen zwerven in je lijf, daar resistent werden, alle gevolgen van dien en nog veel meer. Lucs verweer? Hij had die pillen toch tien dagen genomen. Maar dat stond niet zo vermeld op de doos.
Zo kon het gebeuren dat ik die nacht niet kon slapen omdat ik lag te tobben. Zo kon het dus ook gebeuren dat ik om twee uur ’s nachts hier beneden een bijsluiter zat te lezen, waardoor ik toch wat minder ongerust was maar die me overtuigde van mijn gelijk.
Luc heeft die volgende morgen willens nillens opgebeld. En neen, meneer, het is niet zo ernstig dat de behandeling niet zou aanslaan. En ja, meneer, U moet de hele verpakking verder uitnemen.
Ja, antibiotica en ik, we leven op voet van oorlog, al is gewapende vrede beter uitgedrukt. In het vervolg zal ik nu ook moeten opletten of Luc zijn medicatie wel volgens voorschrift slikt en zal ik bijsluiters lezen – al is het dan twee uur ’s nachts.
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).