Wizzewasjes

“In de gazet staat dat bijna alle Belgische appels uitverkocht zijn¹” zei Luc “en in onze Colruyt zijn er nog” en hij propte zowaar een foto ten bewijze in de Dropbox.

Het zal zijn zoals met voetbal zeker? Niet alle Belgen zitten in Rusland, laat staan alle Belgische appels.

¹ Gazet van Antwerpen.

Eigenlijk heb ik er mijn buik van vol, meer dan mijn buik van vol.

Ik ben een saai mens, ik zei het al meer. Ik doe niet wat niet mag. Maar omdat er anderen zijn die niet zo saai zijn en het leven kleuren door verboden dingen te doen, word ik mee gestraft met allerlei campagnes die ze voeren om toch een beetje logisch denken in die niet-zo-saaie breinen te krijgen.

Dus heb ik er mijn buik van vol om nog maar eens het schokkend spotje van de zoveelste campagne voor de veiligheid aan overwegen te zien. Hoe moeilijk kan het zijn om aan een overweg te blijven wachten tot het veilig is …

Maar ‘overweg’ en ‘veilig’ dat strookt niet met elkaar. Weet je waarom niet? Omdat ze maar altijd doen of die lichten zo onfeilbaar zijn, maar wij willen niet meer -lees: ik wil het niet meer- over de overweg naar de Colruyt. Dat licht daar is niet veilig, helemaal niet. Als je uit de zijstraat komt, kan je niet zien of het wit of rood staat tot je er met je neus voor staat. Met de fiets of te voet is dat nog doenbaar. Met een auto? Luc manoevreert altijd een beetje naar rechts om links af te slaan. Dat is de enige manier om het licht in vooraanzicht te zien te krijgen. Eigenlijk zou je voor die overweg moeten stoppen om te kijken of je er over kan.

Ik weet nog, toen we als kinderen naar mijn grootmoeder gingen, we in het station van Opwijk uit de trein stapten, naast de spoorweg -die afgesloten was met een betonnen afsluiting met kanten boordje- liepen tot we aan de overweg voor de bareel moesten blijven staan.

Voor de bareel was echt wel vóór de bareel, niet er tegen, niet eraan maar op een meter afstand, want de zucht van de trein kon je zo mee sleuren.

Een bareel was in die tijd een slagboom -over de volledige breedte- waar kettingen aan hingen. Dat vonden wij altijd een mooi zicht. Waar zijn die slagbomen gebleven?

Heeft de N.M.B.S. niet wat te veel aan veiligheidsmaatregelen afgeschaft? Zoals ook de goeie ouwe kaartjesknipper? Maar dat is een ander verhaal.

Maar ze mogen stoppen met me ongevraagde, schokkende filmpjes en acties en affiches door mijn strot te duwen die mij niet tot andere gedachten zullen brengen aangezien ik al aangeboren saai ben.

Kiewitdomein en Arboretum Bokrijk.

¹ Gazet van Antwerpen

Ik heb snel last van het bevroren brein gevoel. En als ik zeg ‘snel’, dan bedoel ik echt: ‘heel erg snel’. Het resultaat is dat ik bijna geen ijs eet en als ik het wel doe -gewoonlijk enkel bij grote hitte- ik het met muizenhapjes zachtjes en voorzichtig naar binnen loods.

Ondanks die voorzichtigheid ligt het gevaar altijd op de loer.

Begrijpelijk dat ik niet zo happig ben op ijsjes? Zeker niet als je bedenkt dat Luc een snelle eter is en het stom en vervelend is dat ik daar nog maar een ietsiepietsie van heb genomen als hij het ganse ijsje al heeft verwerkt.

En dan zag ik de titel in Metro¹ die raad beloofde om een brain freeze tegen te gaan. Dat was noodzakelijke lectuur of een “must-read².

Wel, ik ben een heel pak wijzer geworden. Echt wel, dat ik daar nooit eerder zelf op kwam, hoe dom. Want, zie hun belangrijkste tip vind ik echt zó het vermelden waard dat ik hem hier onder ga aanhalen:

De belangrijkste tip: voorkom hoofdpijn door langzaam te genieten van je ijsje.

Nu zijn we een heel pak wijzer en zal ik zeker en vast meer en meer artikelen van Metrotime gaan lezen, zeker omdat ze de rest van hun artikel bij Wikipedia³ hebben gevonden.

Ze zijn goed bezig!

Reanimatie

¹ Metrotime
² Als we alles dan toch in het Engels moeten zeggen.
³ Wikipedia

Wàt zei ik? Ik ging hangpetunia’s halen bij Aldi? Dat was dan toch buiten de auto gerekend.

Die moest namelijk de 12de binnen voor onderhoud en voor een herstelling aan de bestuurderszetel. ‘s Avonds bleek die nog niet klaar en kon de bestuurder er helemaal niet mee rijden wegens geen zetel.

Ik whatsappte Zoneke. Aangezien onze Aldi verbouwd wordt en pas op 18 juli terug opengaat, zouden we naar die van Sint-Truiden moeten en ondanks we het vier jaar zonder auto stelden, zag ik ons dat nu niet doen.

Woensdag ochtend kreeg ik een whatsapp … van Zoneke. Er waren geen hangpetunia’s meer in de Aldi van Scherpenheuvel, maar Zoneke wou nog wel eens naar die van Diest gaan kijken … met hetzelfde bedroevende resultaat.

Om 5uur gisterennamiddag was de auto klaar en vroeg Luc of we -tegen beter weten in- nog even naar de Aldi van Sint-Truiden zouden rijden. We moesten toch nog om versgoed om vandaag te overbruggen. Jawel, want vandaag gaat de garagist met de auto naar de autocontrole en beleven we nog een autoloze dag.

Scherpenheuvel: 11:38u

Sint-Truiden: 17:35u

Opdracht geslaagd, zou ik zo zeggen. Met dank aan Zoneke. Zonder dit bloemengedoe zouden we geen verhaal hebben. Want voor de twee -kant-en-klare- concepten had ik de nodige foto’s -nog- niet en ik had de auto nodig om ze te gaan nemen.

Dit logje staat nu al enkele dagen bij de concepten. Het geraakt niet op het blog omdat de hele zaak zo moeilijk te snappen is en omdat ik er geen duidelijke mening kan over schrijven.

Enkele jaren geleden was het een probleem in Calais tot men daar maatregelen ging treffen en het kamp ging opruimen.

Daarna kwamen er klachten van vrachtwagenbestuurders over problemen op de parking langsheen de E40 in Westkerke, tot men daar maatregelen ging treffen. Toen kwam de E40 parking van Jabbeke in het nieuws. Tot men …

Ik ga niet alle parkings opsommen die sedertdien het nieuws hebben gehaald.

En ik dacht dat, als het probleem niet aan de basis werd aangepakt, ze het gewoon opschoven.

Het was dan wel geen schrikken, maar toch keek ik raar op toen bleek dat het zich ook al hier bij ons, in Landen voordeed¹.

De mensen komen ‘s avonds per trein, stappen af in Landen, gaan naar de E40 parking, proberen daar in een rustende vrachtwagen naar de U.K. te geraken en -als dat niet lukt- komen ze ‘s morgens onverrichterzake terug naar het station om daar de trein terug te nemen. En dan ‘s avonds, de volgende poging.

In het artikel heeft men het over een bestelwagen die hen terug naar het station zou brengen. Indien dat zo is, is er toch iemand die dat organiseert. Dat denk ik toch.

Door het veld bedraagt de afstand zo een 3,8 km, wat op zich ook niet zo overdreven is. Eerst vroeg ik me af hoe die mensen dat konden weten, tot ik op de wandelkaart zag dat het helemaal niet zo moeilijk te vinden is. Maar wat een immens werk om al die talloze mogelijkheden te onderzoeken. Dan denk ik ook weer dat het hele gebeuren gedirigeerd wordt.

En dan stel ik me ook nog een paar vragen.

• Waarom hebben mensen veel geld over om ergens te gaan leven waar men hen niet wil? Dat eeuwig proberen is toch ook geen leven?
• Waarom wordt …?²

Die keer, zo een twee weken geleden, toen we op die parking stopten -we hadden vergeten de gps op te zetten- hadden we de politiemensen gezien, maar ook de massa’s afval.

Wat draagt men nu weer als oplossing voor? De parking sluiten³ natuurlijk. Is dat écht de oplossing? Parkings die ooit werden aangelegd omdat ze noodzakelijk waren, weer afsluiten.

Wat doen ze dan met de vrachtwagenbestuurders? Die worden aangepakt als ze de rusttijden niet respecteren.

Als je ‘s avonds over die E40 rijdt, zie je ook wel wat er loos is met parkings die tot aan de opritten volstaan met vrachtwagens en waar je met je auto geen plaats kan vinden omdat die ook ingenomen worden omdat er nu al een plaatstekort is.

Mijn gedacht daar over? Ik weet het zelf niet. Ik heb meer vragen dan antwoorden.

¹ Het Laatste Nieuws.

²Deze vraag heb ik gecensureerd. Ik probeer het blog wat lichtvoetig te houden en deze materie is al zwaar genoeg. Aan politiek wil ik liever niet doen, maar in mijn hoofd speelt de vraag wel mee als het er over gaat een mening te vormen over een probleem waar zo wordt over gestruikeld.

³ ROB TV – url: http://www.robtv.be/nieuws/landen/gaat-de-e40-parking-tijdelijk-dicht

Je brengt wat bloemetjes mee uit het tuincentrum, om hier en daar nog een saai plaatsje op te vrolijken.

Alleen zijn die bloemetjes zelf niet al te vrolijk, ze staan te droog en snakken naar water.

Je komt thuis en je wil zo snel mogelijk die bloemen gieten, maar eerst moet je je toch nog even omkleden.

En dan zie je de grijzer wordende lucht en je denkt:

Ik kan me beter haasten, voor het begint te regenen.

Je nikkel valt dan wel, maar je gaat toch maar die bloemen gieten. De laatste dagen hoorde je al wel meer beloftes over regen.

Maar inderdaad, eens gegoten en je bent binnen, valt er inderdaad een malse regen.

Later op de avond zegt je lief:

Ik heb voor alle zekerheid die bloemen nog wat bijgegoten.

En dan hoop je maar dat ze geen zwemvliezen gaan kweken.

In het Schotse Glencoe kan je een adellijke titel kopen. Eigenlijk koop je één vierkante meter grond, waardoor je recht krijgt op die adellijke titel.

Maar uiteindelijk is dat allemaal niet waar, want in Schotland kan je geen grond per vierkante meter verkopen en die adderlijke titel geldt alleen op papier en kan niet overgaan op je nakomelingschap.

Nu passeren we, als ik het goed voorheb, ergens tijdens de vakantie in Glencoe. Gaan we voor neptitel? Ik denk het niet.

Maar dat kasteel op de foto van het artikel¹, dat wil ik wel eens van dichterbij bekijken.

Ik zal eens moeten meten of dat wel met vierkante meter en al in de planning te krijgen is.

¹ Metrotime.

Het is zover! Waar ik zo een twee jaar geleden nog schreef dat mijn wandelshort er nog opperbest uitzag ondanks de eerste sporen van sleet, is ze nu finaal naar de Filistijnen.

Eigenlijk niet zo verwonderlijk. De twee nieuwe, waarvan sprake, zijn nog altijd nieuw. Ik denk dat ik ze elk één keer heb aangehad. De oude, de genoeglijke, die ging de wasmachine in en bij de volgende wandeling trok ik ze weer aan.

En ik zag de luchtgaten wel, maar gebaarde van krommenaas.

Tot vorige dinsdag. Toen wilde ik mijn veters knopen en ik hoorde de krak. En ik wist het. En ze kwam net van de wasdraad.

“Kan het nog voor één keer” vroeg ik Luc. Maar uiteindelijk heb ik het zelf niet vertrouwd. Stel je voor bij een eventueel onderweegs bukken …

Volgens mijn gevoel zijn de pijpen van die nieuwe wel degelijk smaller dan die van de ouwe getrouwe. Het zal wennen worden.