Deze morgen gingen Slow en mske naar het stadhuis. Ze gingen zich inschrijven. Daardoor wonen ze nu officieel op het zelfde adres.
 
De gemeentebeambte sprak niet plechtig toen ze alletwee hun pas afgaven, ze was bekwaam en vriendelijk, keek even naar de naam op de achterzijde van Slow’s identiteitskaart maar stelde geen vragen. Ze gaf hen folderkes mee over de streek maar gaf hen géén hand en zei niet proficiat.
 
Buiten stonden geen mensen met al te opgedofte kleren om met bloemen of eender wat te gooien. De wel aanwezige mensen keken eerder verbaasd, geamuseerd of wat dan ook naar die twee die mekaar daar op de binnenkoer van ’t stadhuis even stevig omhelsden en vasthielden. De klokken luidden niet oorverdovend. Er zei niemand “hoe schoon ze gekleed” was. En de markt ging gewoon door.
 
Slow en mske zijn dan op de gebeurtenis maar een Lindemans kriek gaan drinken op het tegenoverliggende terraske. En zelfs daar bleek dat ze er niet anders uitzagen dan ervoor. Twee gewone mensen die het niet nodig achten om van de daken te schreeuwen wat bij mskes grootmoeder jaren geleden al aan de muur hing:
 

Daar alleen kan liefde wonen,
daar alleen is ’t leven zoet
waar men stil en ongedwongen
alles voor elkander doet.