Er was een tijd dat Lukkeluk en Zjollizjumde een voorname rol speelden in het leven van Zoneke. Noch moe noch mske konden even gaan zitten of hij kwam met zijn stapels af en vroeg om van hen te vertellen. En pas op als je hier of daar afweek van wat je gisteren had verteld of als moe in hetzelfde boek “iets anders” zei dan mske.

Toen de brave Sint op het werk van Zonekes vader een Fisher Price looppaardje bracht was er natuurlijk geen enkel probleem aangaande de naam van het paard. Het was een leuk, stevig paardje dat hinnikte als je de leidsels over zijn hoofd trok. Hij hinnikte, want op een moment hoorde mske Zoneke bezorgd zeggen: “Zjollizjumde ni mee onge ebben”. mske stoof naar binnen en zag nog net een chocotoff verdwijnen in het geluidsgaatje van die arme Zjollizjumde, die sedert die dag stom is gebleven.

Later schilderde mske bovenstaande foto op Zonekes muur en maakte er een lijst rond zodat het geheel een uitzicht kreeg als van een raam waardoor je hen zag zitten. Toen Zoneke 9 was werd het huis verkocht en hij nam node afscheid van zijn maten. Later vertelde moe eens dat de nieuwe eigenaars er opnieuw hadden over behangen omdat hun zoon er te oud voor was. En Zoneke zei: “dàt had ik liever niet geweten”.

En nu in de zomer, bij de verhuis nam mske het paardje mee naar hier. mske denkt dat het nu niet meer lang zal duren vooraleer Zoneke naar Jolly Jumper gaat vragen.