In het derde leerjaar werd de non ziek en kwam er een vervangster. Voor die vervangster moest een opstel geschreven worden: “Wat ik later worden wil”. mske, die altijd veel punten haalde voor opstellen, zette haar beste beentje voor en beschreef, hoe ze wou trouwen en kinderen hebben. Ze specifieerde zelfs welke kinderen. In die tijd waren kinderen van die leeftijd nog niet op de hoogte van de gang van zaken maar kwamen de beebietjes met de boot. Ze kreeg 0/10 en moest herbeginnen en ze begreep er niets van.

Ze herschreef haar opstel maar de inhoud veranderde eigenlijk niet want zo leefde haar moeder, dus was dat in mskes ogen, de manier waarop het moest. Zelfde scenario. Ze begreep er nog minder van.

Toen de derde poging in de oude schoolstoof belandde en iedereen goed gelachen had vond mske het tijd geworden om hulp in te roepen. Ze kon niet anders dan het probleem thuis voorleggen en kreeg een uitbrander van hier tot ginder, want wat moesten de nonnekes nu peinzen, een kind van acht dat aan kinderen dacht! En mske trachtte te begrijpen wat er mis aan was, tenslotte had die vrouw er zelf naar gevraagd.

Ze heeft een opstel gemaakt dat ze ging verpleegster worden en dat is nu precies wat mske in de verste verte helemaal niet wou worden maar moe vond dat een mooi beroep. Mooi gezegd van een vrouw die later beweerde dat meiskes niet moesten studeren. Als ze wat konden wassen en strijken en eten maken en nog wat bureauwerk konden doen was dat al lang goed.