En dan nu iets over een soort mensen waar mske zich al een paar keer teveel als een ezel tegen gestoten heeft. Het gaat over het soort dat als een angstige hagedis, weg en weer flitst, in de hoop niet gezien te worden en dan zo snel mogelijk onder een steen of in een holleke wegkruipt. En omdat mske vindt dat er aan iedereen iets goed is, heeft ze daar dan compassie mee. Want die hun ego moet wat opgekrikt worden. En dan doet mske dat, ze is daar vriendelijk tegen en zegt wat ze goed kunnen en ze trekt die wat op.

Op het ogenblik echter dat die wat zelfverzekerder worden, keren die zich echter tegen mske en beginnen dingen af te breken die zij doet en haar te bekritiseren en de betweterige weetuil uit te hangen. Dat is geen tikfout maar de exacte benaming van dat soort mensen. Het is de samenvoeging van “weetal” en “uil”, dier dat soms als uitermate slim wordt bestempeld, maar waarvan ze anderzijds zeggen: “hij of zij heeft weer de uil uitgehangen”.

Die weetuilen hebben dan een groot nadeel! Die kleven! Die plakken dan zo hard aan mske vast omdat ze niemand anders kennen die hen niet als te min bekijkt en over wie ze wat kunnen gloriëren en dan staan ze met hun mond vol tanden als mske ze met de grove middelen en de borstel met stijve haren en een pot vol dissolvant losmaakt.