Er zijn codewoorden die een mens niet kan negeren. Zelfs niet kleine Amke.

Ondanks dat Amke hier al meerdere keren geweest is, heeft ze tot nu toe nog maar één keer in de keuken gegeten. Gisteren bleven ze dan ook eten en Slow had frieten voorzien met een salade en Cevapcici omdat Zoneke dat als kind zo graag had gegeten.

En Amke speelde in het huis, liep rond of zat bij Zoneke op schoot naar de 4×4 te kijken.

En toen mske vroeg: “Amke gaan we eten?” keek ze op en toen mske zei: “frietjes” zei Amke niets, draaide zich een kwartslag om en marsjeerde als een speelgoedsoldaatje naar de keuken. Snel deed mske de deur open, je weet maar nooit. En Amke stapte naar de tafel en wou de stoel opklauteren waar vorige keer het kinderstoeltje had gestaan. En mske zei “wacht, hier staat je stoeltje” en deponeerde Amke in het hoge stoeleke. Amke greep haar vork en wachtte.

Ze keek wel ongeduldig en trachtte rond Slow rond te kijken of die frietjes er nu al aankwamen of niet. Er was een nadeel aan! Die frietjes waren gloeiend heet en mske leerde Amke te blazen al vloog die blaas meer mee de lucht in samen met de damp van de frietjes.