Het meisje en mske waren vriendinnen gebleven na een achtdaagse voor scoutsleiding. Ze woonden niet echt kort bij mekaar maar de afstand was niet overbrugbaar om elkaar regelmatig te zien en de brieven vlogen over en weer.

Eerst trouwde mske, daarna trouwde zij. De mannen verstonden mekaar; dat was helemaal geen probleem.

Zoneke kwam, er was nog altijd geen probleem. Maar toen kreeg zij een zoontje en het begon. Het kind werd een onverdraaglijk ettertje dat alles mocht en alles toekreeg.

En toen kwam Zus. En ineens had de vriendin kritiek op mskes opvoedwijze, oh heel vriendelijk en gewoon gezegd, maar mske had ook wel haar idee over kinderen opvoeden en dat was zeker niet dat je ze altijd hun zinneke moest geven.

Toen Zus een jaar oud was, kwamen ze de allerlaatste keer want toen liep de emmer over.

Haar zoontje, dat toen twee was, wilde namelijk geen patatjes eten, hij wilde geen groenten eten, maar wel de kip. En daarvan plukte hij zomaar stukjes uit de billen en borsten die op de schotel stonden. En toen hij aangaf dat hij kaka moest zette ze hem met kakpot en al bij aan tafel zodat hij vandaar uit verder kon gaan met zijn kippenplunderingen.

De ganse dag echter had hij nog niets anders gedaan dan alle speelgoed opgeëist en Zus pitsen en nijpen en stampen en duwen. Hij dus twee, zij één. Maar dat zagen zijn ouders niet. Oh neen!

Zus neemt op een zeker moment een koperen potje van het rookstelleke en knotst dat vrolijk boven op dat manneke zijn knikker.

En dat hadden ze wel gezien. En als ze dan dacht dat mske ging toelaten dat ze mskes éénjarige dochter de les ging lezen dan had ze verkeerd gedacht. Ze noemde Zus agressief en mske moest daar iets tegen doen.

mske heeft er iets tegen gedaan. Ze heeft dat mens haar gedacht gezegd.