Zo! mske heeft een serieus besluit genomen. Eigenlijk is er niet veel besluit aan te nemen want tja …

Telkens Slow zei: “we halen het niet” werd mske lastig en zei dat je nooit mag opgeven. En vorige week wou mske opgeven en wat zei Slow? “Als ik dat zeg, word jij kwaad”. En mske ging maar rap weer wat stoer gaan doen. Daar zijn ze tenslotte met twee voor. Steun en toeverlaat aan twee kanten.
 
Maar ergens heeft er intussen iets in mskes oor geblazen “dat het toch allemaal zo erg niet is” zolang ze maar met hun tweetjes zijn, zolang ze maar fysiek in orde blijven.

En dan denkt mske aan de mensen die denken dat ze veilig zijn met hun vaste jobje, hun alles-in-orde-zaken en hun geloof in een systeem. Niets is minder waar, valse veiligheid. Ooit heeft mske dat ook gedacht en ze heeft gezien wat het met haar heeft gedaan, wat het met Slow heeft gedaan en wat het met Ex heeft gedaan en … wat het nog doet.

Niets doet er toe, niets dan alleen de vraag of je je eigen leven wil leven of het gewoon wil ondergaan. En dan ziet mske plots in dat ze gewoon niet anders zou kunnen. Ze hebben mske altijd al een dwarsligger en een rare genoemd, wat er op neer komt dat je moet meelopen met de kudde of dat ze je trachten kapot te krijgen. Wel we gaan door! Op onze manier! Zoals wij het denken. En mske kan alles aan, nu ze een maat heeft, een levensgezel.

Kom op leven, wij zijn aan zet!