mske was doodmoe toen ze er buiten kwam. Wegvallen van de spanning waarschijnlijk. En ze namen de metro waarop twee accordeonspelers. De eerste speelde muziek, de tweede maakte lawaai. Soms geeft dat rust maar er zijn momenten dat mske met haar gedachten bij haar gedachten wil zijn. Ze heeft de ganse rit over de autostrade geslapen en wou naar bed toen ze thuis kwam.

Gelukkig heeft ze dat niet gedaan, want Slow had de lekkerste spinaziestoemp klaar gemaakt die je je maar kan voorstellen, met boerenworst. mske genoot van elke hap.

Ineens zegt Slow dat ze even haar linker hand moet opheffen. Maar het was niets, hij dacht dat hij een haar had gezien maar “het zou wel de rookpluim van de worst geweest zijn”.

mske bekeek de worst en dacht: “je hoeft geen rooksignalen te sturen hoor, ik eet je tóch op”.