Zoneke was nochtans niet zo. Poeh! Die gaf geen kik!

Het volgende is eigenlijk een eigenaardig verhaal, gezien het feit dat Zoneke een rustig kind was.

mske ging op een zondag, na het middagslaapje, kleine Zus uit haar bedje halen en ondertussen speelde Zoneke met zijn schommelpaard. Toen mske de trap afkwam met Zus in haar armen zag ze nog net hoe Zoneke bovenop dat paard stond, ter imitatie van de ruiters in het circus en met een ongracieuze zwier met zijn hoofd op het haardstuk viel.

Bloed! Massa’s bloed. mske greep een handdoek en ze belden de dokter van wacht en konden direct, stante pede naar de dokter. Zoneke gaf geen kik.

“Ja, dat wordt naaien” zei de dokter en naaide de wonde dicht, na een plaatselijke verdoving. Zoneke gaf geen kik.

En dan nog een tetanos spuitje. En Zoneke gaf nog geen kik.

Maar na dat spuitje moest er zo een minuscuul klein plakkerke over dat gaatje en Zoneke zette zijn keel open.

Eens thuis is hij in de zetel blijven zitten tot dat plakkerke er af mocht en is daarna gewoon voort gaan spelen.