mske contacteerde een Ford garage en de verkoper kwam langs. mske zei: “ik wil die blauwe fiësta” en ze toonde hem de auto in kwestie en de kleur in kwestie. “Ja maar” jamaarde de man “die auto is niet in stock, dat duurt minstens twee maand eer die daar is en dan is dat nog niet zeker dat het op 2 maanden geregeld is, maar ik heb een witte staan en die kan je direct hebben”. “Neen”, zei mske “voor die prijs wil ik de auto naar mijn goesting, kleur inbegrepen”. “Ja maar” jamaarde de man weer “dat blauw is maar een schijtblauw in realiteit, dat kleurenpalet is niet reëel”. “En toch wil ik de blauwe” dreef mske haar zin door. Ze had namelijk Ex zijn wenkbrauwen al zien omhoog gaan en vreesde dat die, zoals naar gewoonte, zich zou laten overreden.

De man ging zijn papieren halen om in te vullen en mske vroeg Zus om hem even buiten en terug binnen te laten, kwestie van Ex zijn wenkbrauwen terug naar beneden te halen.

Die kerel bleef zo hard aandringen voor die witte en die blauwe af te vallen dat mske helemaal geen zin meer had en overdacht dat ze eens op een ander ging horen. De man had de bestelbon ingevuld en mske en Ex zegden dat ze bedenktijd wilden.

“Zeg weet je wat” zei Zus toen de man weg was “die heeft buiten staan bellen en die zei: “nu willen die die witte toch niet zeker.” “Aaaaah, zit het zo” dacht mske. Ze deed haar jas aan, Ex ook en ze reden naar de Walenkant, waar er ook een Ford garage was. En wat stond daar in de vitrine te lonken en te roepen: “neem me mee”? De blauwe fiësta.

mske kwam thuis, schreef een brief om te zeggen dat ze van de aankoop afzagen en faxte die naar de man van de witte. Weken later, belde de man en zei dat hij nog steeds op die bestelbon wachtte. Die fax was nooit binnen gekomen. En toen viel mske haren nikkel. Ze had net een nieuwe fax gehad met een ander systeem en in plaats van het blad daar juist in te steken had ze het op de klassieke fax manier gedaan. In elk geval moet die kerel dan toch een blanco fax gekregen hebben. En mske? Die heeft hem dat niet verteld.