Ooit, lang geleden, in een periode dat muziek er niet zo toe deed, omdat mske meer begaan was met Zoneke en Zus toen die nog Zonekeke en Zuske waren, woonden ze in een huis waar een open stuk naast was. In het midden van dat open stuk had een eenzame paal van de bushalte gestaan. Omwille van het tochtgat, dat dat open stuk toch was, was die eenzame paal met het bordje “bushalte” in alle geniepigheid richting mskes huis geslopen en had zich net naast de waterafvoerpijp geïnstalleerd.

Op een regenachtige, winderige herfstdag, toen mske haar voordeur wilde binnengaan, zag ze iets dat er absoluut niet thuis hoorde. Tegen de paal geleund stond Lou Reed. Ze nam hem op en en nam hem mee naar binnen. Ze veronderstelde dat de eigenaar zich wel zou melden als hij of zij tot de bemerking kwam dat de nieuwe aankoop ergens verloren was gelopen.

We zijn nu heel veel jaren later en Lou Reed is nog steeds in dit huis te gast, sedert de dag dat mske hem, taking a walk on the wild side, nat en verkleumd binnen genood heeft.

Zoals gezegd, in die periode deed muziek er niet zo toe en mske was toen niet bepaald gek van Lou Reed.

Maar ondertussen is “Take a walk on the wild side” ook al wat belegen en beter verteerbaar en uitermate genietbaar.