mske had het meisje vroeger al gezien in de kantien. Daar liet ze zich overpampelen door een wieten die daar werkte.

Later heeft mske het meisje nog een paar keer gezien, telkens met een andere overpampelaar. Dat dat meiske zich laat overpampelen dat maakte mske niks uit, maar dan ook helemaal niks. mske kent het meiske niet en het meiske doet met haar leven en haar lijf wat ze wil … tot nu! Nu is het er over!

Nu noemt mske het meisje geen “meisje” meer maar “die trees”.

Die trees zat zich, voor de rust, te laten overpampelen op de rij voor mske. Na de rust kwam er een andere kerel zitten, maar het meiske liet zich eerst niet zien tot de tweede helft goed en wel bezig was en toen kwam ze. De andere kerel sprong recht om haar te begroeten … op de welgekende manier, vlak voor mske en rechtstaand.

Ja, en dan? Net op dat moment viel het eerste doelpunt … dat mske dus niet gezien heeft omdat dat wicht … euh, die trees zich liet overpampelen.