Toen mske trouwde, mocht ze van moe geen huwelijkslijst maken, dat hebben we al gezegd en dit herhalen we maar even om aan te tonen hoe het kon dat mske bij haar trouwen nogal veel inox en tinnen schotels kreeg.

Bwah! Tinnen, dat viel nogal mee, een stuk of vier en een tinnen assepot. In elk geval, stonden er daar een paar van op de salontafel, mooi ineen met de assepot vanboven.

Bij de verhuis bedacht mske dat die, zolang de eetplaats nog als buro moest fungeren, ze die tinnen schotels beter ingepakt kon laten, wat ze dan ook deed.

Vorige week komt Zus toegestesseld en ze haalt uit haar auto … zeggende: “mama, jij zag dat toch graag, want jij had een ganse verzameling” … drie tinnen schotels.

Eén ervan was echter een stadswapen van een stad waar we geen voeling mee hebben en die gaat natuurlijk naar de vlooienmarkt.

Nu kon mske die natuurlijk ook inpakken en wegzetten, of ze kon de andere gaan uitpakken, wat ze dan ook gedaan heeft. Eerst vond ze er ene niet. Ze dacht en dacht wat er daar toch van kon geworden zijn tot ze zich een halve slag omdraaide, op haar voorhoofd sloeg en dacht dat ze nogal veel aandacht had als ze afstofte. Die staat hier al drie jaar achter haar op het buro met een dikke kaars er op.

Van dat ingepakt zitten op die kamer zonder verwarming zijn die dingen zwart geworden en mske toog aan de arbeid.

Resultaat? De grote platte en de kleine platte staan op het buro zelf, die zullen later op de eettafel komen. De twee met dezelfde rand, een diepe en een platte, staan boven op de antieke radio. De andere, die geen broerke heeft, staat op zijn eentje op het rek en de assepot staat op de vensterbank. Die is nog niet helemaal zwart-af en mske denkt dat het niet zo erg is als ik die naar beneden keil. Hier wordt toch niet gerookt.