Grootmoeder hield konijnen. Niet om het gras kort te houden, zoals onze nijnders, maar echt om te slachten en op te eten. En altijd zat daar een koddig beestje bij, zo zonder staart. Dat was een zeerat, wist grootmoeder te vertellen, die hield de ziekte van bij de konijnen weg. Later leerde mske dat de “zeerat” eigenlijk “Guinees biggetje” heette en nog later bleek het over “cavia’s” te gaan.

Hoe die beestjes de ziektes van konijnen konden tegen houden snapt mske nog niet maar ze heeft ondertussen nog wel gehoord dat boeren in een wei met bruine koeien er steeds een bonte koe bij zetten, voor net dezelfde rede.

Bijgeloof? Of zit er ergens een grond van waarheid in?