mske, door moe’s toedoen, een stil, nietszeggend kind, paste altijd zozeer op wat ze zei en wat ze deed, om toch maar niet onder haar voeten te krijgen, zodat ze uiteindelijk niks meer deed of niks meer zei.

Ze zal zo een jaar of acht geweest zijn toen, op zo een mooie vakantiedag haar tante en nonkel beslisten “de kinderen” mee te nemen naar Buggenhout Bos. De kinderen waren dan enerzijds de dochter en zoon van nonkel’s zus en anderzijds Broer en mske.

Ze reden met de fiets en zagen de grote Terlenka olifant, je weet wel, die welke nu niet blijkbaar niet meer te vinden is. En ze gingen in de speeltuin.

Daar stond, wat ze in die tijd een Vliegende Hollander noemden. En daar gingen ze op, allemaal samen. Maar nonkel zei dat hij niet wou dat ze te hoog gingen en onmiddellijk begonnen het meisje en de jongen en Broer, nonkel uit te lachen, zo van: “héhé, nonkel heeft schrik” en dat bleef maar doorgaan en doorgaan en mske zweeg.

Toen ze niet ophielden en nonkel toch niets zei, dacht mske dat het misschien toch geen kwaad kon om mee te doen. En toen ze gezamenlijk die Hollander toch nog hoger kregen, waagde mske het er op en zei: “en nu heeft nonkel nog meer schrik”. En jà lap! Daar had je het! Een uitbrander van jewelste … en als het zo doorging dat ze maar direct naar huis gingen.

…

mske heeft nooit nog tegen die nonkel gesproken, al gingen moe en va en mske dus ook er vrij regelmatig; hij trouwens tegen haar ook niet … tot zo een twintigtal jaar geleden op de trouw van mskes nicht, ze even een luchtje ging scheppen en hij daar ook stond. Hij deed een normaal klappeke, mske ook, maar op die Vliegende Hollander heeft hij de boot gemist.