Zo, ze zijn dus weg. Weggepest door blogland. En in blogland gaat alles gewoon zijn gangetje verder.

Zijn wij blij dat we toen al vertelden dat wij niet bij blogland wilden horen. Wij zitten graag alleen op ons eiland en we onderhouden dan wel diplomatieke betrekkingen met wie we willen.

Over wie we het hebben? Wel, over Chili en Pepper die hier enkele maanden geblogd hebben en neen, het zint ons niet dat ze weggepest werden. Dàt zint ons absoluut niet.

En waarom niet? Wel de manier waarop. Er zijn twee mogelijkheden en die gaan we alletwee eens van dichtbij bekijken.
 
Mogelijkheid één: ze waren verkeerd.

Lost een scheldpartij dat op? Was schelden in dit geval geen zaak van bemoeienis van derden? Hadden ze van kwade wil geweest dan was hun blog niet weg maar dan was blogland nu te klein. Hoe lost een volwassen mens zoiets op? Wel, niet moeilijk. Iemand beticht je van iets, dan ga je toch gewoon naar Skynet. Doen die niks, wel dan ga je naar de politie, die op hun beurt Skynet verplichten om de gegevens van die betichter door te geven. Je naam is gezuiverd en de kwaadaardige gebrandmerkt.
 
Mogelijkheid twee: ze hadden gelijk.

Wel dan waren die reacties om bij te blijten! Want … het mocht

• omdat hij daarmee niemand kwaad deed;
• omdat hij toch altijd in de buurt was;
• omdat hij blogt zoals hij dat wil;
• want wie had nog nooit eens iets oneerlijks gedaan?

Wel, wel, wel, daaruit trekken wij volgende conclusies:

• een beetje liegen mag, als het maar gebeurt door iemand van het eigen kliekske?
• wij zijn al zo dikwijls in de buurt van zes juiste cijfers geweest bij de lotto;
• als iemand mag sjoemelen voor zoiets stom, dan mogen zij dat zeggen!

Of het nu waar is of niet, het kan ons geen lor schelen, maar niemand had het recht tot schelden, want uiteindelijk heeft blogland niet meer of niet minder gedaan dan wat ze aan Chili en Pepper verweten. Gezegd wat een ander niet mag doen.

Wat die teller aangaat, het interesseert ons niet, wat die ronde getallen aangaat, het interesseert ons niet. Het leven heeft meer te bieden dan enkele zélf gecreëerde ridicule interesses. Of er gesjoemeld wordt of niet, we kunnen ons hoogstens afvragen waarom, nét zoals we ons ook gewoon afvragen waarom zij dat moesten onderzoeken. Maar als je iemand het recht gunt te sjoemelen, dan kan je een ander niet verbieden het te zeggen.