Ooit schreven we hier al eens over een ex-collega van mske en zijn palmarès. Wel die eigenste collega, waarvan we niet meer weten hoe we die genoemd hebben, die kocht zich iedere morgen een gazet. En met die gazet ging hij, onmiddellijk na het prikken, op het huizeke zitten en las zijn gazet.

Niemand had daar ooit iets van gezegd, maar op een zeker moment kwam er een nieuwe manager in de Cardex, stijl boegbeeld van een politieke partij die we niet willen noemen, met dezelfde wil zich met een ander te bemoeien en met dezelfde grote mond. En het begon. Hij maakte een opmerking tegen mskes collega die hem de bomen instuurde. Hij begon tegen de andere managers wat te stoken, die ook begonnen opmerkingen te maken. Ze gingen bij de chef van de collega en mske en die zei dan weer dat de collega toch voorzichtig moest zijn met wat hij deed.

De gazet op het huizeke werd een dispuut op directieniveau.

Tot de dag dat die ene het aandurfde het op tafel te smijten waar de grote baas bij was. Die keek, zoals hij altijd keek. Koud. Hij liet de collega roepen terwijl al die managers daar aan de tafel zaten. Toen de collega binnen was zei hij: “heren, blijkbaar is er een probleem! Wel, ik moet zeggen dat, volgens mij, iedereen “moet”. En hoe de mensen moeten dat belangt deze firma niet aan. Ik zou het dan ook appreciëren dat er hier geen woorden meer worden aan vuil gemaakt en dat ik hier geen wc-histories meer aan mijn vergadertafel hoef te horen”.