Gisteren las mske dat ze praatgroepen gaan oprichten voor homo’s die met een vrouw zijn getrouwd. Ze spreken over trauma’s bij die mensen.

Voor ons niet gelaten, maar dan denkt mske dat homo zijn toch niet op de eerste plaats komt. Dat zijn toch eerst en vooral mensen. En vanuit menselijk oogpunt bekeken zijn de mannen in zulk een huishouden toch niet de enige slachtoffers. Die vrouwen gingen door het leven met het idee dat hun partner met hen getrouwd was uit liefde. Waarschijnlijk wel, het is te hopen, maar als die liefde dan achteraf ineens niet meer primeert? Wat moeten die mensen dan?

Of de kinderen? mske heeft kinderen gekend die in de school uitgelachen werden omdat hun vader ging scheiden omwille van de geaardheid. Het was toen nog niet zo ingeburgerd. En eigenlijk was die vader dan tenminste nog eerlijk. Of een vriendje van Zus, die er op zijn 26ste nog mee zat dat hij en zijn mama, ooit op zijn negende, zijn vader hadden gevonden samen met een andere man.

Praatgroepen voor homo’s? Als die die mensen kunnen helpen, zoveel te beter. Maar de andere slachtoffers blijven toch maar weer schoon in de kou staan.