“Om half één kan je eten” zei de tandarts “tenminste als je lip wakker is”.

“Wat denk je?” vroeg Slow om twaalf uur “begin ik aan het eten?” “Neen” mompelde mske met dikke lip “snie wakker”.

Om half één kreeg ze de hippentrip, want er was nog niks beterschap te bekennen en ze zei: “foert!” en Slow begon aan het eten.

Het was net of die lip dat gehoord had, want ineens kreeg mske gevoel in haar wangen, in haar kin, in haar lip …

En tegen dat het eten klaar was, was die lip klaarwakker.

“Je spreekt er nog wat naar” zei Slow. Maar dat proeft mske niet hé.