Toen het gras zo hoog stond dat mske Slow er bijna niet meer in vond – als je wil overdrijven, moet je dat ineens goed doen hé- zei ze dat ze nu toch absoluut konijntjes wou. Maar de dierenarts vertelde dat er wel jonge konijntjes bij zijn klanten zaten maar wist zo direct geen adres op te geven.

mske ging dan maar op zoek via advertenties en kwam op een konijnenasiel. Ze zag de foto van Pjotr en was direct verkocht. Ze legde de zaak aan Slow voor. De konijnen zijn gevaccineerd, de mannekes gecastreerd. Dus geen rompslomp meer als de beestjes hier zijn; je moet er wel een vergoeding voor betalen, wat niet meer dan billijk is.
 
Slow ging akkoord, maar dan wilden ze eerst een deftig konijnenhok.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad er ze er uit waren. Het kostte wat energie en over en weer gepalaber. Maar ze zijn er uit geraakt en stuurden de adoptie-aanvraag binnen.

Vandaag zijn ze gaan kijken. Het werden dus wel degelijk Pjotr – mske heeft het altijd wat gehad voor rebellen- en Line.

Maar aangezien

• ze nog verder moesten en ze de konijntjes niet in de warme auto wilden laten,
• Line nog niet gevaccineerd was,
• ze in het weekend niet thuis zijn,

besloten ze de konijntjes nog een week in het asiel te laten, al hebben ze wel alle nodige papieren ingevuld! Met onze Pjotr en ons Line gaan ze niet meer gaan lopen, zie.