Onder de oorlog zetten ze ijzerbeslag onder hun schoenen zodat ze minder rap zouden verslijten.

Dat wist moe te vertellen toen in de jaren ’73-’74 het ineens mode werd om ijzer plaatjes onder je schoenen te laten zetten. Dat was dan niet om ze minder rap te laten verslijten maar had alles te zien met het geluid dat dat maakte. Dat was “in”.

mske heeft dat nooit gehad. Niet dat het niet mocht van moe, mske heeft het nooit gevraagd, maar omdat zijzelf dat niet wou.

We hebben het nog al gezegd, mske moet geen dingen die opvallen of die de aandacht trekken.

Maar ze heeft wel een hekel aan dat geluid en we zijn al lang de zeventiger jaren voorbij en nóg lopen er schoenen rond die een ambetant geluid maken, nét alsof ze onder een beslagen paard zitten … klok klok klok klok klok …

Vooral ergerlijk is, als dat paard in kwestie dan dezelfde stap heeft dan mske zelf en het net lijkt of dat geklepper van haar voeten komt. Dan blijft mske staan! Pal! En ze laat het paard eerst passeren.

Dat zit hem in de manier van stappen zé, niet in de schoenen want dat klinkt zo wat militaristisch, gedecideerd.

Nu is de vraag welk paard deze morgen onder de slaapkamervenster doorparadeerde in een dorpke waar niets te beleven valt behalve de mis. Naar de mis? Vijf minuten later liep het al terug maar dan de berg af om nog eens een vijftal minuten later in een onbepaalde richting voorbij te klokken …