Al die jaren heeft mske te pas en te onpas vernomen of aangevoeld dat ze ergens niet bijhoort. Dat ze dat als kind dan maar voor waarheid aannam belette niet dat ze dan later stevig haar voet in de pla zette als er nog zo een leutigaard op de proppen kwam. Want het eigenaardige is wel dat ze er wél bijhoort als ze

• geld nodig hebben;
• hulp nodig hebben;
• een luisterend oor nodig hebben.

 
Daarnet weer en de ijskoningin van vroeger, die nog helemaal niet verhuisd is maar zich in stilte bezig houdt, nam weer over maar eigenlijk lachte ze wat in stilte. Want ze komen er niet met diegenen die er wel bijhoren, maar dat weten ze nog niet. Als ze dat gaan weten, dan … zegt mske: “ikke niet hoor! Ik hoor er niet bij!”

“Wie laatst lacht, best lacht” vind mske een ridicuul gezegde want grappig vindt ze zulke situaties niet, maar ze lacht dan wel om de verontwaardigde reacties.