Terwijl mske vanmorgen druk bezig was met doende zijn, bromde haar gsm. En haar gsm die bromt enkel als er iemand opbelt die zich vergist.

En wat doet een braaf en goed opgevoed mske dan? Ze neemt op en zegt: “Hallo”. Ze zegt haar naam niet. Ah neen, want je kan nooit weten welke valstrikken die snoodaarden spannen die valstrikken willen spannen.

In elk geval keelt er iemand aan de andere kant, recht in haar buis van Eustachius: “Michel! Michel!” en mske legt uit dat hij verkeerd verbonden is. Er komt een gemompel aan de andere kant zo van: “comment ca” en “keskispas” en mske zegt het dan nog maar eens in ’t Frans, dat wij gene Michel kennen. Maar die man grommelt verder en mske heeft een ongelooflijke hekel aan grommelende mannen en legt af.

Ze gaat verder met haar bezigheden, waar ze zich moet op concentreren, als die gsm weer begint te knorren. En mske neemt op en hoort: “Michel! Michel!” in haar oor brullen. Ze wordt een beetje lastig en zegt iets korteraf dat hij zich vergist heeft en drukt af.

Ze kijkt naar het nummer en ze schrikt wat, want … dat is hetzelfde nummer.

Hopelijk heeft hij het nu gesnapt! Want als die elke zondag op die gsm gaat bellen of sms’en, soms op onmogelijke uren, dan heeft ze enkele jaren terug verloren moeite een tweede gsm in gebruik genomen die enkel moet dienen voor familie en heel speciale vrienden.