« …

Het begon al goed! “Knal!” knalde de bliksem om zeven uur terwijl de wandeling om half acht zou aanvangen. “Het wil weer eens lukken” foeterde Slow -jammer voor de woordspeling die de mist in gaat- “straks valt het nog in het water”. “Knal!” knalde de bliksem. mske trok haar goretex vest aan, die wat strak zat rond de heupen, maar tot haar groot contentement kon haar bovenkant er toch nog in. Ze namen wel elk nog een paraplu mee ook.

Het begon al goed? Het kon nog beter! Het regende wat toen ze vertrokken en al vertrekkend kwamen ze aan onze voordeur voorbij en stapten hier rechts de berg op, in een tempo dat op een militaire mars geleek.

“Wat trager” riep iemand achteraan. “Wat trager?” foeterde de dame tegen haar vriendin, terwijl ze Slow en mske inhaalden. “Voor jullie ook te snel?” vroeg ze omdat Slow en mske niet zinnens waren te versnellen. “Het is niet bepaald gezapig hé” zei Slow “wij doen een uur en tien minuten over vijf kilometer”. “Wij maar een uur” zei de dame terwijl ze bij de snelle groep aansloot.

Toen mske iets wou zeggen tegen Slow, deed hij teken met zijn ogen. mske had echter ook wel de schijn van de regenjas achter zich bemerkt. Dat moest er nog bijkomen … dat er ene in haar nek liep te blazen en ze daardoor zelfs tegen Slow niks kon zeggen.

En dan ineens … op het koppeke van de berg, iets van een 500m na ’t vertrek, haalden ze de snelle groep gewoon in. Hadden die zich wat vergaloppeerd in dat kuitenbijterke? Als dit een demonstratie van hun kunnen moest voorstellen, vond mske het niet bijster geslaagd.

Ze stapten langs het linker been van de driehoek via een binnenpaadje, dat sterk beschadigd is door tractoren, naar de Romeinse Weg en het kapelleke om via de kapellekesveldweg en de kapellekesstraat, voorbij de kwaaie hond terug te komen. Dat was zeker al geen nieuw paadje en dat was dan ook al de acht kilometer van vorig jaar.

Maar in plaats van dan terug naar het vertrekpunt te gaan, sloeg de gids rechts af. Die ging daar dan nog eens de toer langs ’t kerkhof voorbij bij nemen, die volgens Slow en mskes berekeningen toch ook tussen de 3à4 km lang is.

Ergens onderweg kreeg mske een visioen van de Romeinen die over de Romeinse Weg … Het was geen Romeinse formatie, maar toch een formatie, die eerste groep, in dichte drom doorheen de doornen dravend.

mske begreep ook waarom die hun vijf kilometer per uur konden afstappen. Die stopten niet om te kijken naar het pittoreske brugske over de beek noch naar het kabelend water. Ook de nieuw aangelegde wijngaard kon hen niet bekoren. De doornen en takken werden weggezwiept en zwiepten terug voor de volgenden.

Ook ergens onderweg, op de steile steiging in de toer langs ’t kerkhof voorbij, bleef de vrouw, voor wie het in het begin te snel ging, achter. mske vertraagde, Slow vertraagde. De dichte drom dramde door. “Gaat het?” vroeg mske. “Dit is niet mijn dada” zei de vrouw. En ze stapten met hun drie gezapig verder. “Vroeger kon ik gemakkelijk 16km” vertelde de vrouw “maar vorig jaar kreeg ik … ” –daar was het weer– “nu ben ik al blij als ik 6à8km haal”.

Bij het eindpunt hebben Slow en mske enkel algemeen dag gezegd en zijn naar huis gekomen.

De stappentellers? Die van mske zei zes kilometer driehonderd zesenvijftig meter. Die van Slow? 10.751.

“Wat wou je onderweg nu zeggen?” vroeg Slow. “Dat is niet mijn dada” zei mske.