“We gingen langs een geheim wegske, door het sprookjesbos naar de speeltuin” vertelde Ella aan Zoneke.

“Maar Ella” zei Amke “nu je dat verteld hebt, is dat geen geheim wegske meer”.

 
mske ziet Amke binnen een halve eeuw terugdenken aan die dag van dat geheime wegske, waarvan ze zich dan niet meer zal herinneren waar het juist was, als het er dan nog is en ze denkt aan een dag van een halve eeuw geleden, toen ze zelf met haar grootmoeder niet de gewone straat volgde, maar grootmoeder met haar een paadje tussen het graan door nam.

Later was er het wegske dat Broer en mske volgden als ze voor moe naar Ronny de beenhouwer moesten. Het was niet in het open veld maar liep tussen een muur en een betonnen afsluiting door. Waarom het zo hol klonk, weet mske niet, al zal er wel een logische uitleg voor zijn. Maar zij en Broer lieten hun voeten altijd extra hard neerkomen want er was een holle klank ik het wegske, een begin van echo. Dat werd dan het klinkerbaantje.

Moe en va gingen zelf op zondag ook wandelen en dat ging ook steeds over de veldwegen, die toen nog niet verhard waren zodat het in de zomer lekker stoof als je je voeten wat sleepte. Jammer dat moe dat altijd snel in de gaten had en zei dat ze geen zand moesten scheppen.

Lang heeft dat niet geduurd want toen mske een jaar of zeven was stuurde moe haar naar de chiro. Gedaan met zalige zandwegen en wandelingen tussen rijpend koren onder een schitterende zon.

Later waren er nog steeds de binnenwegskes die altijd korter in afstand waren dan de straat, maar er zijn nu eenmaal momenten in een mensenleven dat er andere dingen belangrijker lijken dan onbekende wegelkes en paadjes zoeken.

Nog later realiseerde mske zich pas, dat haar ganse leven eigenlijk niets anders is dan langs onbekende paden lopen, ver van een uitgestippelde levenswandel en voorgeplaveide zekerheden.

mske hoopt dat Amke en Ella veel geheime paadjes mogen ontdekken. Ze zijn leuker dan de geasfalteerde straten al liggen ze soms niet al te effen en klinken ze wat hard.