Eens je er aan begint kan je er maar ineens beter mee door gaan. Of zoiets. Eigenlijk is dat onze mening niet maar meer een evaluatie na verschillende feiten.

Gisteren was er eerst het kapotte glas. Gisteravond hoort mske Amke “oh” zeggen. Ze kijkt om en schrikt zich een hoedje – dit is gewoon een leuke uitdrukking om te gebruiken, want mske draagt geen hoed, zeker niet binnen, zeker niet bij een goeienavondritueel.

Ze schrikt zich dus een hoedje als ze ziet dat Amke twee stukken bril in haar handjes houdt. Grondig nazicht vertoont een ontsnapte vijs. Dat kon ze enkel zien als ze haar eigen bril stevig op haar neus had, zo een kaliber van een vijs was het.

Vanmorgen had Slow wat langer geslapen waardoor Slow en mske samen uit bed kwamen en dus trok mske even haar fleece bij aan, want het was hier nog niet warm genoeg, maar ze had haar fleece niet dicht, daar was het nu net al iets te warm voor.

“ms, pas op” dacht mske zo bij haarzelven “want je gaat met die fleece je glas van ’t buro stoempen”. Maar mske wou niet luisteren, ze zou wel allervoorzichtigst voort printen want dat moest af. Dat glas van ’t buro af, jà! Klangel de klingel de kletter. Eigenlijk eerst gewoon omgevallen, kluts al dat bruisend water in mskes berepotesloefkes en nog een klein klutske op de zak van haar fleece ook. mske deed nog een poging om het te grijpen en dan pas klangel de klingel de kletter kapot!

mske vloekte zowaar. Ze zei: “verdomme ms, ik heb het nog zo gezegd”. Nu staan de berepotesloefkes bruisend bij ’t stoveke.

Allee vooruit, we hebben ons portie sjaans weer binnen!