Er zijn zaken waar een mens niet bij stil staat en zo kon het gebeuren dat Stef Bos een liedje uitbracht dat “Breek de stilte” heette.

Het resultaat van deze manier van de wereld kennis te laten maken met autisme was dat massa’s mensen gingen beweren dat hun kind ook autistisch was waarmee ze het belang van autisme al van bij aanvang minimaliseerden. Er zijn nu eenmaal mensen die zichzelf graag in de belangstelling zetten en dit ten koste van anderen, in dit geval de mensen die echt met autisme te maken hadden.

mske had zo een collega. Zo goed als elke maandag kwam de vrouw op het werk aan, met omrande ogen en zuchtend want ze had weer het weekend in de kliniek doorgebracht, eerst met het eerste kind toen het nog enig kind was en later met het jongste kind. En als je dan vroeg wat er scheelde dan hadden de dokters gezegd het nog niet goed te weten. Het zou iets geweest zijn tussen autisme en hyperkinetisch in. Tot de dag kwam dat de kliniek weigerde het jongetje op te nemen omdat er volgens de kliniek helemaal niks mis was met de kindjes maar dat het in het hoofd van hun moeder zat. Het feit dat, wat het ook was, van het oudste op het jongste kindje kon overgaan vond mske toen al op zijn minst eigenaardig.

De collega veranderde van werk, mske werd zelfstandige.

Jaren later vertelde de dochter van een vriendin dat ze verkering had gehad met de oudste van de twee. Hij was haar grote liefde maar het mocht niet van zijn mama. Ze zei het dan zo uitdrukkelijk niet maar zij had het steeds beter voor gehad met haar zoon en zo een jong ding wist niet wat een jongen nodig had en ze verweet het meisje zelfs absoluut die jongen zijn jonge jaren te willen verpesten door te verkeren. Het geraakte uit. En telkens het meisje een ander vriendje had dook hij terug op want dan had hij spijt tot zij weer terugging en hij haar weer kon dumpen.

Het volgende dat mske er van hoorde was van Nichtje, Nichtje kreeg verkering met de tweede zoon. En weer kwam die ex-collega er steeds tussen onder het mom van goed te doen voor haar zoon maar uiteindelijk was haar enige doel ook deze zoon aan zich gebonden te houden. Nichtje was een betere verstaander en maakte er zelf komaf mee.

mske is geen dokter, geen specialist, maar ze heeft sedertdien toch altijd het idee gehad dat het hier niks met autisme of ADHD te maken had, maar wel met Münchhausen by Proxy.

Er was intussen ook het meisje met autisme, maar het “was maar een lichte vorm” en mske begreep er helemaal niets meer van, want het leek wel of het meisje gewoon onbeleefd was. Tegen de ene mens sprak ze wel, tegen de andere niet. Tegen weer een andere was ze gewoon kortaf. De ouders? Die wilden er niet over spreken, net of ze zich schaamden. Probeer dan als buitenstaander maar iets of wat te begrijpen wat in die mensen om gaat.

Al het voorgaande maakte dat mske wel degelijk sceptisch stond tegenover autisme. Je zou voor minder. Er wordt over gefantaseerd of er is iets maar ze willen er niet over praten … en ja we weten dat mensen de vergelijking met “Rainman” niet zo zien zitten, maar toch is het die film die maakte dat autisme geloofwaardig werd. Gewoon omdat ze consequent waren, voor een leek dan toch.

En mske vroeg zich af waarom het vroeger dan niet bestond of beter, waarom er vroeger dan geen sprake over was.

Vanmorgen wist ze het opeens! Ze zwegen er over. Want ergens tussen haar vierde en haar zevende in was er de jongen geweest. Een jongen waarover moe en va zaten te fezelen als ze dachten dat mske het niet hoorde. Een zoon van een collega van va. Hij was de oudste van vier kinderen maar hij sloeg zijn broertjes, enkel zijn zusje was min of meer veilig geweest. Ze hadden hem naar het gesticht gebracht. En toen hij op één van zijn weekends thuis zijn moeder had geslagen en haar tegen de stoof had geduwd, mocht hij niet meer thuis komen.

Dat vertelden ze niet aan mske tussen haar vierde en haar zevende. Dat kwam ze pas later te weten toen ze voorbij Wetteren naar het graf van Dodebroer reden. “Daar is het gesticht waar de oudste van F. zit” zei moe dan en ze vertelde het verhaal.

Nu kan mske natuurlijk niet weten of te weten komen wat er nu juist fout zat bij die jongen. Bestaat er nog een andere afwijking? Een waardoor iemand agressief uit de hoek komt tegen zijn naaste familie? mske weet het niet.

Ze vraagt zich wel af waar die jongen van toen nu naartoe is. Waar verblijven mensen van een 60-tal jaar die ooit in hun kindertijd in een gesticht werden gestopt? Wie zorgt daar nog voor? Wie kijkt daar nog naar om?

Maar dan vraagt ze zich ook af waarom het in deze tijd nog steeds vier jaar kan duren eer een kind op de gepaste manier begeleid wordt. Als ’t over geld gaat, denkt mske toch dat dat minder moet kosten dan een levenslang gesticht. En als ’t over gevoel gaat, dan zitten er een bende hettefretters aan de koordjes van de beurs.