Zoek
Vrijdag 27 december 2008, Slow leest mske enkele stukken uit een website voor.
De rest van de dag posten meerdere bloggers het verhaal van Sandra Massart op hun blog.
Wij niet omdat we vinden dat papa Massart het allemaal veel beter kan uitleggen op zijn website, maar nu bedenken wij plots dat twee jaar wel erg lang is en dat mensen snel vergeten.
Dus gaan we hier wel de nodige link plaatsen en die zelfs zo lang als nodig, al is het twee jaar, bovenaan ons blog laten staan.
Niemand kan iemand verplichten om wat dan ook te geven, maar we zijn als klein volk altijd al groot geweest in kleine dingen. En het samenhorigheidsgevoel kunnen we peizek momenteel met ons allen best gebruiken. Het gevoel dat we er in moeilijke tijden heel misschien niet alleen voor staan.
guusje
ewel ik vind dat ook,alleen maar die mensen het gevoel geven dat ze er niet alleen voorstaan.stel je in de plaats,je weet dat er een middel is,maar het enige wat ontbreekt is geld;ik zou ook proberen het onderste uit de kan halen.
ook al komt het niet goed,alleen het besef dat je als ouders alles hebt het geprobeert,maakt het verlies,misschien wat beter te aanvaarden.
heb ook een linkje en een oproep gezet.
grtjs…
magda
ik hoop oprecht dat er op tijd gereageerd wordt om dit kind en ook andere kinderen te helpen. Waarom moet administratie zo log zijn.Alle Belgen geven een bijdrage aan het ziekenfonds,waarom kunnen die dan niet helpen met de tussenkomsten in die dure medicatie ,waarom moet er altijd op liefdadigheid gerekend worden? Dat vraag ik me altijd af. Alle initiatieven die er gebeuren zoals oa kom op voor Kanker en zo meer ,zijn mooi .Maar waarom toch altijd rekenen op de vrijgevigheid van de mensen?Begrijp me niet verkeerd ,ik wil graag helpen maar alles wordt geregeld door wetten en regels waarom kunnen zo’n problemen ook niet wettelijk geregeld worden.
ms
Waarom ? Omdat ze voor kanker wel tussenkomen en voor dit kind niet. Omdat ze een diagnose stelden maar niet de gepaste medicatie voor konden schrijven. Omdat er blijkbaar meerdere kinderen in dit land al gestorven zijn en nog zullen sterven aan een ziekte die we niet kennen (zie reacties op het blog). Omdat Sandra met onze hulp misschien kan overleven al zal ze mogelijk niet genezen. Omdat de eerste stap gezet moet worden om de wet te veranderen. Omdat de dikke die stap niet willen zetten. Omdat de klein garnaalkes daarmee misschien toch iets in beweging krijgen. Omdat daarna andere patiënten misschien sneller hulp zullen krijgen en niet eerst verlamd of zonder spraak moeten vallen. Omdat ze zich zouden schamen. Omdat we weten dat we ’t zelf moeten doen als we wat willen en niet op een ander vertrouwen, zeker niet op de overheid.