Ella en mske keken naar foto’s, Amke keek liever naar TV, maar die kon Ella niet boeien. Dus werden de foto’s van de Efteling, de Zoo, Plopsa nog maar eens boven gehaald en die gaan nooit vervelen.

“Heb je nog foto’s” vroeg Ella. Dus besloot mske dan maar de foto’s van Namen te schikken met Ella op schoot.

“Kan die boot zinken?” vroeg ze bij het zien van een boot op de Maas. “Alle boten kunnen zinken” zei mske “maar daarom doen ze het nog niet”.

“Ohlala” zei Ella bij het zien van de foto’s van de Maas in de diepte “daar moet je met een springtouw uitkruipen”. mske stelde haar gerust met het tonen van de dikte van de wallen.

In de namiddag gingen ze gezamenlijk zonder Amke, want zij ging naar een verjaardagsfeestje, een wandelingetje maken aan het Zoet Water.

Ella gaf mske een handje want het paadje was glad zo net naast die vijvers.

mske wees één van de diepe glooiingen aan die je in Heverlee- en Meerdaalbos en het Zoniënwoud zo talrijk tegenkomt. “Kijk eens hoe mooi” zei ze. Ella deinsde achteruit en zei: “als je daarin valt, dan vinden ze je niet meer”. Ze dacht even na. “Misschien kan je er met een springtouw uitkruipen” opperde ze. “Dat moet dan al een lang springtouw zijn” zei mske terwijl ze hun wandeling verderzetten.

Wat verder was een open plek in het bos waar enkele picknicktafels en banken stonden opgesteld. “Daar moet je niet gaan opzitten” zei Ella “want als de bomen omvallen”. mske keek naar haar kleindochter en dacht: “waar haalt ze het?” Ze zei luidop: “maar neen die bomen vallen niet om, die staan stevig met hun wortels in de grond”.

Iets later zat Ella, onder de bomen, naast het water, in de open koffer -het is een stationwagen hé- haar ijsje op te eten toen mske zei: “is dat niet gevaarlijk, ga je geen chocolade-ijs op je jasje morsen”. “Maar neen” zei Ella en lepelde zoetekes verder.

“Slow” zei mske toen ze thuis was “een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn, in het vervolg neem ik mijn springtouw mee”.

En toen, toen pas viel mske haar nikkel waarom Ella wel onder de bomen had willen wandelen en wel onder de bomen in de koffer had willen zitten en waarom ze die bankskes onder de bomen maar niets had gevonden.

(Lees verder onder de foto)

Uiteindelijk zijn ze niet in ravijnen noch putten gevallen, zijn alle bomen blijven staan, hebben ze geen zinkende boten gezien maar heeft Ella wel van haar chocolade-ijsje op haar jasje gemorst.