Vorig jaar werd er aan de alarmbel getrokken. Het ging slecht met het vlinderbestand hier in onze contreien. Effectief, vorig jaar waren er weinig vlinders. Maar dit jaar kunnen ze dat nu zo precies niet zeggen.

Gisteren in het veld vlogen ze rond Slow en mskes oren, fladderden er lustig op los en gingen telkens voor mskes voeten op het warme beton zitten zodat ze met haar kop in de grond liep. Op een zeker moment zei mske: “peipel jong, ga nu eens achter mij zitten dat ik ook kan rond kijken”. Want dat fladderend gedoe heeft dan wel de hele wereld gezien maar let niet op waar ze landen.

Slow fronste en vroeg: “peipel?” mske legde uit dat, ondanks dat moe en va uit twee aanpalende dorpen kwamen, va “peipel” had gezegd tegen wat moe en de overgrote meerderheid van de Vlaams- of Nederlandssprekende wereldbevolking “vlinder” placht te noemen.