Er valt momenteel wel meer te beleven in het veld dan vlinders alleen.

Er zijn namelijk al kersen en krieken. Ze zijn dan nog niet rood en nog maar zo groot als een kersenpit met een groen velleke rond, maar ze zijn er. Gisteren werd er zelfs al geschoten met het kanon ter bescherming tegen de belagers van de prille vruchtjes.

Ook zijn er al peerkes. Hun kroontjes zijn dan nog wel even dik als hun lijveke maar ze hangen in dikke troskes aan de bomen. Vanavond gaan Slow en mske eens langs een appelboomgaard passeren om daar de stand van zaken op te nemen.

Sommige dagen, zoals eergisteren, liepen Slow en mske constant hun armen en gezicht af te wrijven. Dat was op hun tochtje van gisteren niet het geval. Het gebeurt niet dikwijls maar zo sommige dagen lijkt het of ze, zelfs op redelijk brede gebetonneerde paden, door een web van onzichtbare draden lopen die op hun gezicht en armen blijven kleven. mske denkt dat het de vliegdraden van de kleine spinnekes zijn. En dan lijkt het of dat web over het ganse veld gespannen is.

Wat zien we nog in het veld? mske die al een paar keer met haar linkervoet over het beton had geschroefd omdat ze een ambetant geluid hoorde telkens ze een stap zette en zo na enkele vergeefse pogingen zei: “maar verdorie, wat is dat nu?” waarop Slow, gentleman als altijd, antwoordde: “laat me je hoef eens zien” waarop mske haar knie plooide waarop Slow haar voet vastnam en enkele pietepeuterige steentjes uit de groef peuterde en zei: “moet je nu niet huuuhuuuhu zeggen” waarop mske haar tong uitstak … en geen klein beetje.