Dinsdag stond er op TV bij Bollie een jeugdprogramma op. Het was een spelprogramma waarin twee ploegen van beginnende tieners het tegen elkaar moesten opnemen. De ene ploeg was in het rood, de andere in het geel gekleed.

Toen de gelen de eerste proef wonnen, riep Amke uit: “ik ben voor de gele!” “Ik ook” zei Bollie.

Vroeger waren er ook al zulke programma’s waar mske indertijd als beginnende tiener ook naar keek, maar wat haar nu verwonderde was dat de mededingers telkens tijdens de proeven geïnterviewd werden als waren ze allen Armstrongs en dat deze knullekes over de leden van de andere ploeg spraken als over de “tegenstander” in plaats van gewoon gemoedelijk namen te gebruiken.

Tijdens één van die mini-interviewkes bij het afleggen van een parcours met een ton, zei Bruce dat het een geluk was dat hij zo struis was en daardoor sterk genoeg om de proef te winnen.

“Ik ben voor den Broes!” riep Slow uit.

Maar hij veranderde al wat van gedacht toen hij Wout van de tegenpartij hoorde verklaren dat hij had kunnen laten zien hoe goed hij wel was.

Bollie, Slow en mske waren verbaasd. Zo op je eigen stoefen, dat werd vroeger toch niet aangeleerd, neen … men moest bescheiden zijn want: “eigen lof stinkt”. “Hebben wij onze kinderen verkeerd opgevoed?” vroeg mske zich af.