Gisteren kwam Slow de keuken binnen en zei: “van deze kousen had ik toch vier paar? Ik heb ze gesorteerd, ze even op de houten bak gelegd en nog wat gaan halen en nu, nu heb ik maar drie paar meer”. Met pijn in zijn hart heeft hij de drie paar kousen gewassen want het vierde paar was niet te vinden. Vanmorgen keek hij nog mistroostig naar het droogrek en vroeg zich luidop af waar dat vierde paar … er waren er toch vier hé?

Natuurlijk waren er vier, ze werden gekocht in de sportwinkel en hadden twee aan twee verpakt gezeten. mske trachtte te reconstrueren. Niet op de vloer van de badkamer gevallen? Niet naast de houten bak gevallen? Maar gisteravond had ze gezien dat zijn handdoek van het douchen nog naast de douche lag. Dat was ook Slow’s normale doen niet en misschien … Ze wachtte tot hij weg was, stapte naar boven en zag dat de handdoek opgeruimd was. Ze keek voor alle grondigheid nog eens rond de houten bak, rond de linnenmand. Niks! Die kousen moesten toch ergens zijn.

Ze heeft dan maar het meest logische van het onlogische gedaan, ze heeft in de linnenmand gekeken. Waarom onlogisch? Omdat de logica toch zegt dat Slow daar eerst en vooral zou gekeken hebben. Blijkbaar niet, want de vermisten lagen wel degelijk gewoon bij de vuile was.

Slow was echt niet in zijn normale doen, misschien moet mske hem maar even sms’en om te melden dat ze terecht zijn.