Het was vorige week nogal hectisch geweest. Eerst dinsdagavond bij Amke en Ella en Slow die op woensdag vroeg op moest en ’s avonds reed mske met haar fiets naar Slow, smeet -maar dan met iets minder smijt dan het klinkt- haar fietske in de auto en ze reden naar het heel ver weg waar ze moesten zijn en kwamen ’s nachts pas laat thuis, terwijl ze er de volgende morgen toch al weer vroeg uitmoesten omdat Slow toch al weer .. Die nacht was de nacht van het grote geraas -waar we nog niet uit zijn of we het gaan vertellen en onder welke vorm- en ook de volgende ochtend moesten ze vroeg op. En zo sukkelden ze de week door. Ook op zaterdag was er geen rustdag.

Ze maakten een afspraak met Amke en Ella die normaal zo rond 8u wakker worden. Ze laten zich horen als ze Slow in huis horen rondlopen. Stappen op de overloop zijn dus het signaal bij uitstek.

Maar deze keer werd er geregeld dat Slow en mske konden uitslapen, wat nooit later dan 9u is. Er werd overeengekomen dat Amke en Ella op de kamer mochten spelen met het daar aanwezige speelgoed en niet zouden roepen.

En toch werd mske op zondag gewekt door twee kinderstemmetjes die riepen: “Omaslow, mogen wij opstaan?” “Verdorie” dacht mske “Slow is opgestaan”. Jawel! Dan kan je de kindjes toch niets kwalijk nemen.

mske draaide zich nog eens maar ze kon de slaap niet meer vatten. Al was het stil op de kinderkamer, mske dacht dat ze het niet leuk zouden vinden om te moeten wachten, zeker als er nog veel te beleven viel. Ze stond op, liep naar de kinderkamer, opende de deur en riep: “wie heeft Amke en Ella gepikt?” Een geschuifel in de gang beneden en een onderdrukt gegiechel, zodat mske nog eens riep: “Slow! Amke en Ella zijn weg!” Toen ze de draai naar de trap nam, stonden ze daar met drie samen op een trosselke te gniffelen. “Awel” begon mske maar Slow stak het op de kindjes en de kindjes staken het op Slow. “Jij moest blijven liggen” zei mske gemaakt streng tegen Slow en Amke en Ella waren er volledig mee akkoord dat het niet aan hen lag maar aan Slow.