mske stapte door de voordeur naar buiten, Slow stak even zijn hoofd buiten, hij zou de deur wel sluiten. Ze hoorden het kraken onder de wielen van de aankomende auto en keken die richting uit. De straat onder die wielen zag er niet goed uit. mske zette haar voet even op het asfalt en draaide er wat mee. “Ijzel” zei ze “glad en gevaarlijk, ik zal voorzichtig moeten zijn”.

Ze stapte richting brievenbus met het kaartje in haar ene hand en de zak met lege flessen en potten in de andere. Dat had ze zo gezegd. Dat ze, als ze het kaartje wegdeed, het glas wel mee zou nemen naar de glascontainer. Die glascontainer en de brievenbus zijn namelijk buren.

Was het kaartje een kerstkaartje geweest, mske zou er niet doorgegaan zijn. Kerstkaartjes kunnen wachten. Maar dit kaartje niet. Soms vergeten we dat het leven doorgaat, ook tijdens de kerstperiode.

Bij het leven hoort nu eenmaal de dood.