Lang geleden kon je geen huis voorbij of ergens binnengaan of er stonden heelder potten met sanseveria’s voor de vensters. Die hoechelen kweekten als konijnen en de mensen staken die dan maar in een verse pot zodat dat groensel opnieuw kon beginnen. In elk geval, mkse vindt dat geen mooie plant. Daarmee is alles gezegd.

Toen bleek de sanseveria het onderspit te delven. Blijkbaar waren er meer van mskes generatie die helemaal niet gediend waren van dat soort venstergarnituur. Nu niet dat mske daar ooit stil bij gestaan heeft of gedacht heeft: “tiens hier staan geen sanseveria’s”.

Maar het viel haar ineens in toen ze in een cafeetje kwam waar de vier erg grote vensterbanken afgeladen vol stonden met sanseveria’s en hun nakomelingschap. “Ik dacht dat ze uitgestorven waren” zei mske met een knikske richting vensters. “Dat zijn …” zei Slow. “Sanseveria’s” zei mske.

Verdorie, het woord is zelfs niet gemakkelijk te typen.