Amke en Ella hadden, ondanks dat ze veel speelgoed hebben, een zo uniek stuk dat het niet in de speelgoedkist moest maar er altijd naast stond, flink rechtop.

Het zag eruit als een bezempje voor kinderen, maar het was veel meer dan dat. Naargelang de vereiste werd het een paard en dat heette “Big”, het ging voorop bij de tamboer majoor, Ella kon er mee vliegen, in de ronde dansen, mee zwieren boven de grond, …  Telkens Amke wat anders ging doen, greep Ella naar het bezempje en dan verdwenen ze samen in een fantasiewereld.

Verleden tijd!

Gisteren las Amke aan mske voor uit “Muis Lisa” van “Geronimo Stilton”. Dan voelt Ella zich wat verloren. Ze liet Slow de tekeningen zien die de kindjes van haar klasje hadden getekend voor haar verjaardag. Toen Slow even later even weg moest, bracht ze de tekeningen bij mske en ze nam het bezempje. Met haar ene oor luisterde mske naar Amke, met haar andere naar Ella die uitleg gaf bij elke tekening. Met haar ene oog keek mske naar Amke’s boekje, met haar andere naar de tekeningen en toen zag ze in de uithoek van haar oog Ella die met twee handjes het bezemsteeltje vasthad en boog. Net toen mske wou zeggen dat ze dat niet … knapte het bezempje in twee.

Geschrokken vroeg mske: “wat doe je nu?” “Ik weet het niet” zei Ella terwijl de eerste tranen al over haar wangetjes biggelden. Amke keek geschrokken en begon ook al te huilen. “Ik dacht dat hij niet stuk kon” snikte Ella. mske maande de kindjes aan te stoppen met huilen zodat ze de stukken eens van nabij kon bekijken. Amke las verder en Ella zat op de leuning van de zetel terwijl mske met haar vinger over de glad afgebroken kant wreef. Die was niet te plakken. “Kan je die niet maken met plakband?” vroeg Ella terwijl ze terug begon te huilen. Ze veegde de tranen weg. Wat later opperde ze: “zouden we niet naar mama of papa bellen om te zien of ze het erg vinden?” Ze kon haast niet praten van verdriet.

Net toen de tranenstroom wat geluwd was kwam Slow binnen en vroeg wat er gaande was. “Ella heeft het bezempje gebroken en we bekijken hoe we het moeten herstellen” zei mske. Slow nam de stukken over. Terwijl hij zich luidop afvroeg hoe een kleine Ella dat zomaar kon breken nam hij een stuk bezemsteel in zijn twee handen en nog voor mske iets kon zeggen knapte het steeltje nog een keer.

Geschrokken vroeg mske: “wat doe je nu?” En nog voor mske op haar tong kon bijten had ze al gezegd dat er nu geen herstellen meer aan was en ze keek een beetje boos naar Slow.

Daar had je het! De dijken liepen over en het water stroomde langs de voordeur naar buiten en nu was er geen oplossing meer want nu was het wel catastrofaal. Voor het bezempje dan toch.

Amke en Ella gingen in bad en alhoewel het Amke’s beurt was om er eerst uit te komen, gaf Ella te kennen dat zij kou had en liever niet in het water bleef spelen. Dat is al uitermate bizar want normaal is het net het omgekeerde. mske houdt zelfs in haar agenda bij wiens beurt het is om geen zusterlijk overleg te krijgen. Toen Ella haar pyjamaatje aanhad ging ze niet op Amke’s bed zitten wachten maar ze wou naar haar eigen bedje. “Nu hebben we nog geen oplossing” snifte ze net voor ze achter het hoekje verdween.

“Wat bezielde je toch?” vroeg mske toen ze beneden kwam aan Slow die het kapotte steeltje zat te bestuderen. “Kijk” zei hij. Het rode plastic was volledig wit uitgetrokken. “Ik vermoed dat we hier te maken hebben met een geval van borstelmoeheid”.

Wordt vervolgd …