Ken je het gevoel dat je met de verkiezingen krijgt? Mensen die je nooit een blik waardig keuren staan ineens op alle hoeken van de straten, op alle evenementen klaar om je hand te schudden en je om enkele minuten van je tijd te vragen. Bezoedeld voel ik me dan, gebruikt en misbruikt.

Datzelfde gevoel krijg ik als mensen die nooit mijn blog bezoeken er ineens langskomen om iets te komen afkijken omdat ze zelf geen inspiratie hebben of gewoon om er iets te komen zetten dat enkel en alleen in hun eigen belang is. Nog maar eens gebruikt dus.

Ik zeg daar niks van, net zoals ik tegen de politiekers ook niks zeg al heb ik soms zin om ze daar ter plaatse hun strot af te bijten want een hand geef ik niet.

Maar als iemand anders er dan wel iets over zegt en ik merk dat de ganse kudde ineens inspraak wil gaan hebben, zelfs op andermans blog, dan steiger ik ook. Waar halen al die mekkeraars ineens het recht om te gaan beslissen wat iemand wel of niet op zijn of haar blog kan hebben, zeker als ze dat eigenste blog ervóór geen blik waardig keurden.

Gewoon een simpele vermelding dat iemand verkiest dat ze dat niet doen wordt onthaald op enerzijds een hoop uitleg waarom zij dat wel zouden mogen en anderzijds een hoop verwijten omdat die iemand het niet accepteert.

En dan die uitleg dat het maar futiliteiten zijn, want als je denkt aan de mensen die kanker hebben … Daar zijn ze weer hoor! Zich wentelen in het grote kankerwoord, dat maakt hen interessant. Nooit aan gedacht dat er mensen zijn die dat niet publiek maken? Maar ik denk dat ook mensen met kanker liever andere dingen doen dan de smeerboel van anderen op te ruimen.

Ik vraag me af of ze een hondendrol op hun schoon onderhouden grasveld ook een futiliteit zouden noemen.

Maar ach, wat zouden we nog hoffelijk zijn, wat zouden we ons druk maken om wat onbeschoftheid, we gaan tóch allemaal dood.