Tralalie tralala blieblablij huppelde mske naar de keuken. Eigenlijk liep ze gewoon maar dan is de anticlimax straks een beetje groter als ik dat wat plezanter zeg. Ze was echt wel blij want Slow was bijna komende.

Patatjes schillen, potteke in, groentjes koken, panneke klaar zetten om patatjes te bakken, panneke klaar zetten om vleesje te bakken, sausje voor de groentjes maken. Efkes proeven of dat sausje wel lekk … eikebah!

mske vroeg zich echt af of ze soms een vieze smaak in haar mond had. Ze proefde aan wat anders, neen toch niet. Had ze soms wat veel bloem in de saus gedaan. Ze proefde nog eens … eikebah! Ze overliep stap voor stap wat ze had gedaan, boter afgewogen, bloem afgewogen, aan de melk geroken, saus gemaakt … en toch was ’t eikebah!

Dus deed mske iets wat ze nooit zou doen als ’t niet echt een noodgeval is. Ze proefde van de melk of beter, dat probeerde ze te doen. Dat was pas vies! Ze heeft hier staan spuwen en staan spuwen en staan foeteren op die stinkmelk. Tja, mske en melk dat gaat niet goed hé. Jammer dat ze ’t goedje nodig heeft voor een beetje van alles en nog wat.

Ze heeft de saus weggekapt. Ze wou snel andere maken maar toen bleek dat er enkel nog volle melk stond en dat vindt ze dan zunne om open te doen. Volle melk dient hier alleen voor baksels à la pannenkoeken en zo meer.

Ze keek naar de patatjes en naar de pan om de patatjes te bakken en ze heeft een ferme kwak mayonaise op de groenten gekwakt, goed gemengd. En Slow zei niet “Eikebah! maar wel dat het heel lekker was.