Het derde incident gebeurde later. Amke en Ella en mske waren op de trap naar boven en ineens zette Ella toch een foute pas zodat ze met haar beentje tegen de trede stootte. Ze zette zich met haar poepke op die trede en de waterlanders waren daar al.

Vermits Ella niet echt was gevallen en er helemaal niets aan haar beentje te zien was geweest dacht mske dat het allemaal nog zo erg niet was. Maar Ella die huilt … mske legde haar armen op de leuning van de trap, haar hoofd op haar armen en deed: “boehoehoe … dat is hier niet meer mogelijk, eerst het accident waar we niet over klappen, dan de tube col ontploft en nu Ella op de trap gevallen, boehoehoe, straks verdrinkt hier nog iemand in ’t bad”.

Ella lachte door haar tranen, stond op en liep door naar haar kamertje. Maar Amke keek bedenkelijk. Ze zei niet meer als vroeger: “alsofferik” maar ze vroeg of dat nu geen komedie spelen was.

mske, op haar qui-vive, vermoedde dat dat ooit iemand tegen een wenend Amke zal gezegd hebben en legde uit dat dat wel deels komedie was maar dat het anderzijds uitgelegd kon worden door: “het doel heiligt de middelen”, wat Amke natuurlijk niet begreep en zei: “leg eens uit oma”.

En mske legde uit dat Ella had gehuild maar dat het waarschijnlijk eerder van het schrikken dan van pijn was geweest en dat mske dan wat onnozel had gedaan waardoor Ella terug lachte. Amke begreep het, waarop een fijn stemmetje uit Ella’s kamer kwam, dat zei: “maar het doet nog altijd wel een beetje pijn hoor!”

mske heeft dan maar eens over het beentje geaaid en gezegd: “maar natuurlijk prutsemie” maar er is niemand verdronken in bad, alleen veel gelachen en gespetterd.