Het was me het avondje wel gisteravond. mske was op haar eentje naar Amke en Ella getogen, waarover we ’t, misschien, later nog wel eens zullen hebben en daar was het één en ander gaande. We gaan het niet over het eerste incident hebben, op speciaal verzoek van Ella.

We gaan het wel over het tweede hebben, de lijm! Hier was de pattex op en mske had twee tubekes extra straffe -in één dooske voor 1€- meegebracht voor de poot van het houten paardje. Ze beloofde Amke dat ze die tube zou meenemen voor het aapke dat van zijn sokkel was gevallen.

Dat was echter naast die straffe gerekend want die zat verduurd in dat al geopende tubeke. De oplossing ligt voor de hand, de tweede tube dan maar.

Amke zocht het aapke en zijn sokkel, mske nam het tubeke lijm en Ella stond er bij en keek ernaar. mske draaide het dopke omgekeerd op dat tubeke, je weet wel om dat gaatje te boren en ineens, met een gesis spoot die lijm als een geiser uit die tube … op mske’s handen, op haar broek. Het dopke vloog als een raket door de lucht, draaide en viel in een pirouette neer op de tafel op 2cm van Bollie’s laptop.

Dat alles zag mske dan wel maar ze realiseerde zich dat niet op dat ogenblik. Het enige waar ze besef van had was van een brandend gevoel in haar handen en op haar knie. En ze stoof naar de keuken en stak haar handen onder het water.

Gelukkig leest mske altijd éérst bijsluiters, dus dat wist ze. Wat ze dacht? “Aiaiaiaiai, zoveel werk en nu mijn vingers naar de knoppen”. Dàt dacht ze. Haar vingers stonden stijf. Plooien kwam er niet aan te pas. Maar dat was, bleek bij nader inzien, omdat ze ingekapseld zaten in een cocon van lijm. Ze schuurde met het schuursponske en het minderde.

Uiteindelijk heeft ze haar handen gewassen en heeft ze iets gedaan dat tegen haar principes is. Ze is gaan neuzen in Bollie’s badkamerkast, op zoek naar dissolvant. En aangezien ze die niet vond is ze de ruwheid van haar vingertoppen nog wat gaan afschuren tegen de gevel, waar Ella haar ter hulp schoot en zei: “hier Oma, die bruine steen, die is nog scherper”.

De gepaste hulp, op de gepaste tijd, dat is werkelijk een serieuze steun. mske heeft Ella wel heel voorzichtigskes gezegd dat, als ze die bruine steen zou gebruiken, ze gewoon géén vel meer aan haar vingers zou gehad hebben.

En dan, dan heeft ze het aapke geplakt, ah ja, dat tubeke was nu toch open.

Achteraf bedacht ze luidop dat het dan wel jammer was van haar broek maar dat ze toch veel geluk hadden dat die dop niet op Bollie’s laptop was gevallen. “Ja” wist Ella “dan zou je wat meegemaakt hebben met mama”.

Quasi verontwaardigd, wees mske met haar geschrobde vinger op zichzelf en zei: “ik? Zou ik wat meegemaakt hebben met mama?” De kindjes knikten bevestigend waarop mske vervolgde: “en van wie was de aap?”

Raak! Ella keek bedenkelijk naar Amke, Amke keek naar mske, dacht efkes in stilte na en zei toen dat het allemaal de schuld van dat tubeke lijm was. En dat is waar. Want uiteindelijk stond er wel degelijk op die bijsluiter dat, bij contact met de huid, je een kwartier, jawel vijftien minuten, onder de douche moet gaan staan.

Dan vraagt mske zich af of die fabrikanten weten dat die dingen kunnen ontploffen.