Het was wit en het zat op de verkeerde plaats. Namelijk op mskes jas op de plaats waar ze normaal gaat op zitten. mske zag het op de dag na de piekurentrein en ze dacht dat het kwam van tegen die wand te hangen.

Ze waste haar jas en vergat het, tot ze vorige week ergens ineens witte vlekken op haar mouw zag en ze had niet tegen een treinwand gehangen. Ze had gewoon haar fiets op het slot gedaan. Dus keek mske nog eens goed hoe ze dat juist deed en zag wat Slow op dat ogenblik ook zag en ze zegden beiden: “de bak”.  De bak was het houten appelsienkistje dat al sedert mei vanachter op mskes fietsdrager stond en dat zo handig was om winkelwaren in te transporteren.

Het lichte hout was niet meer egaal van kleur maar gekabbeld. Waarschijnlijk is het product -verf kunnen we dat niet noemen- door het af en toe buiten staan in weer en wind gaan werken en zet het zich af op al wat het op dat ogenblik binnen bereik krijgt. mskes coachjas dus.

Woensdag zei Slow dat mskes achterkant er niet uit zag, of beter dat hij er wit uit zag en mske ging in de sanitaire voorzieningen van het station een poging ondernemen om haar jas wat te fatsoeneren. Ze is daar snel mee gestopt toen ze zag dat die van de processie die net van de trein was gestapt door ’t vensterke keken en die keken net alsof ze dachten dat mske op haar jas had gedaan.

Het kistje staat niet meer op de fiets, het is er af. Het zou in een nabije toekomst toch aan vervanging toe geweest zijn want de kartonnen bodem was ook al van de stevigste niet meer. mske heeft er gisteren een plastic plooibak op gebonden, maar die is echt niet zo handig als het kistje. Die zit namelijk korter bij haar zadel en het plastic geeft niet zo goed mee als het lichte hout had gedaan.

“Een hondenmand! Dat moet ik hebben!” zegt mske terwijl ze haar coachjas nog eens in de wasmachine stopt, want dat spul krijg je er echt niet af door er wat op te wrijven.