Op datum van 26 januari 2011 begaven Slow en mske zich als naar wekelijkse gewoonte naar residentie Zoneke via de stopplaatsen Landen en Tienen. In het station van Tienen kreeg Slow een hongertje. Je zou van minder hongertjes krijgen na zo een vier kilometer fietsen en een elf kilometer bussen. Hij besloot een euro te spenderen aan de automaat met de verleidelijke inhoud. Hij keek op toen de automaat een gokautomaat bleek te zijn die wel degelijk zijn euro accepteerde maar het vertikte het verkozene af te leveren zoals in de lijn der verwachting liggende was.

mske begaf zich naar het loket waar voor één keer geen ganse rij  aanschuivende was maar jammer en helaas, die automaten vallen niet onder de bevoegdheid van de spoorwegen maar mogen enkel en alleen zich in de ruimte bevinden zonder bijkomende last te veroorzaken voor zover het het spoorwegpersoneel betreft.

De verwijzing was eenvoudig: ze diende het nummer op te bellen dat op de automaat vermeld was. Slow, die zuchtende was, na zoveel tegenslag zeeg op de bank neer terwijl mske het nummer intoetste. Slow had al visioenen van doorverbondenheid en moeilijke vragen, maar niets was minder waar. Het antwoordapparaat gaf zelf de uitleg en vroeg enkel dat de oproeper zich zou kenbaar maken en de nodige gegevens doorgeven alwaar hij, in dit geval zij – bereikt kon worden. Tevens diende de in gebreke blijvende automaat gelokaliseerd te worden, waarna de oproeper bedankt werd voor de verschafte informatie.

Op datum van 2 februari 2011 waren Slow en mske lopende langsheen de rij bussen die aan de haltes staande waren toen Slow ineens ter plaatse verstijfde en mompelde dat, gedurende een ganse week de vermiste euro uit zijn hoofd was gegaan, maar dat hij nu ineens was opgepopt, denkbeeldig weliswaar want Slow is evenmin in staat euros op te poppen als een ezel om geld te euhm … niezen.

Op datum van 8 februari 2011 waren Slow en mske wederom lopende langsheen de rij bussen die aan de haltes staande waren toen Slow ineens ter plaatse verstijfde en enkel “die euro” mompelde, wat een verkorte en bondige versie was van het feit dat, weerom, gedurende een ganse week de vermiste euro uit zijn hoofd was gegaan, maar dat hij nu ineens was opgepopt, denkbeeldig weliswaar want Slow is evenmin in staat … zie voorgaande.

Op datum van 15 februari 2011 waren Slow en mske nogmaals lopende langsheen de rij bussen die aan de haltes staande waren toen Slow helemaal niet ter plaatse verstijfde en niks mompelde omdat de euro, die gedurende een ganse week uit zijn hoofd was gegaan, ook nu zijn opwachting niet maakte in zijn brein.

Op datum van 16 februari 2011 werd de werkijver van Slow en mske onderbroken door het voertuig van de post dat stoppende was waaruit een postbode verscheen, die mske enige ongeopende correspondentie van grote omvang overhandigde, die zij dan naar binnenbracht en op de printer deponeerde.

Verontrust bekeek Slow de brief met argusogen en vroeg informeel om verdere uitleg. Kort gezegd, hij zei: “wasda?” mske, het adres herkennende, bracht hem op de hoogte door te zeggen: “den euro” waarop Slow’s euro viel en ze beiden vol verwachting de omslag openden.

Er zat een bedankingsbrief voor het melden in alsmede een check ter waarde van 1€ (zegge en schrijve één euro) waarmee of Slow of mske of beiden zich één van de dagen in de nabije toekomst naar de bank dienen te begeven om het bedrag te verzilveren.